* Ik ben iemand die nooit echt met volle zin in glijbanen gaat in waterparken. Zeker buisglijbanen niet. Toen ik klein was, heb ik ooit een fragment opgepikt van een film met haaien meegepikt op Filmnet. Kort daarna had ik een droom van een buisglijbaan met één speciaal effect: een splitsing in de baan waarvan eentje een gewoon ritverloop had. Het andere einde eindigde in een groot bassin dat vol zat met van die spectaculaire witte haaien. Ik doe buisglijbanen nog altijd, maar sinds dan denk ik vaak "Stel je eens voor".

* Pretparkmascottes en al die andere pluche individuen...ik blijf er toch altijd een beetje wantrouwig voor. Allemaal dankzij een bezoek aan Phantasialand in 1992, ik was toen 6 jaar. Vlak voor de Gondelbahn 1001 Nacht stond toen een vrouw die van die muppet/Sesamstraat-achtige poppen aan het bewegen was. Eén van die poppen - ze had een paarsroze gezicht en geel haar, ik vergeet het nooit meer - vroeg omstaanders of ze kusjes mocht geven en dat mens koos mij uit. Maar die vrouw deed die pop enorm hard pitsen in mijn kaak, waardoor klein Kristofke het op een janken zette en naar huis ging met een blauwe plek op mijn kaak. Pretparkmascottes...je weet nooit welke gangsters er achter die maskers zitten.

* Kleine Kristof was er trouwens ook van overtuigd dat het personeel van pretparken vroeger ook effectief daar woonden. Ergens vlakbij Ruigrijk in de Efteling bijvoorbeeld staat tussen de bomen een klein huisje. En toen daar een Efteling-medewerker uitkwam, dacht ik dus ook dat die daar zijn domicilie had. Bijgevolg dus dat ik altijd naar huis ging met het idee om in Efteling te gaan werken, want dan kon ik 's avonds na sluitingstijd nog zo vaak in Python gaan als ik wou.