[TR] Dorney Park, 17 juli 2024

[Earlyspencer]

Bron

“Deze plakaatje kwamen we tijdens autorit wel heel vaak tegen.” Zowel rapmuziek als religie kunnen onbedoeld op mijn lachspieren werken. Ik verwees al naar dit meesterwerkje toen we een bliksembezoek (!) brachten aan een ander park in Pennsylvania. Maar nu hadden we de intentie om all day te gaan, tenminste indien de weergoden wat zouden meewerken. Daags voor ons bezoek sloot Dorney Park (DP) immers al omstreeks 5:00 pm omwille van hevig en aanhoudend onweer. Dat die maatregel best uitzonderlijk was, kan u hier nalezen. Hoewel daags nadien in het ochtendjournaal werd gewaarschuwd voor nog meer natuurlijk klank- en lichtspel gaf de parkwebstek van DP voor onze bezoekdag gewoon de reguliere openingstijden aan. Of we in DP op weerkundige meeval konden rekenen en evenveel konden kwanten als twee dagen tevoren in Kings Dominion (KD), leest u hieronder.



Een parkopening van 10:30 am was alvast een gunstig voorteken. En van een apocalyptische donderhemel was nog niets te merken toen we nog even voor de gesloten parkpoorten werden opgehokt. Misschien was één van de bekapte dames op bovenstaande foto via haar smartphone – jawel – de Allerhoogste om atmosferische genade aan het smeken. Of lag het aan de toewijding van de grote groep bekeppelde muurklagers die hier met meerdere touringcars werden aangevoerd?

Eenmaal binnen zochten Leon en ik de weg naar Talon. Nabij de park-ingang is het moeilijk om naast het oranje gevaarte te kijken. Maar de wachtrij ligt toch wat meer verscholen en erger: die was nog eventjes afgesloten voor het publiek without further notice. Ik waande me even bij een andere oranje achtbaan op nog geen veertig km van m’n woonplaats. Die is ook zelden al vanaf parkopening operatief. Het oponthoud was hier gelukkig van korte duur. In het verhoogd station kon ik nog gauw één van de laatste testritten fotograferen.




Bron

Op deze plakaatje had ik dan weer helemaal niet gelet. Ik weet zelfs niet of dit schaarse ornament anno 2024 nog present is. Wie zich te veel ergert aan thematisch teleurstellende B&M’s kan maar beter wegblijven uit een Cedar Fair (CF) park ... of er niet te veel over uitweiden. Dus verzette ik mijn gedachten naar de mogelijke betekenis van de betreffende attractienaam. Een fout uitgesproken Chinese versie van Duitslands beste muliti-lanceer-achtbaan vind ik nogal goedkoop. Wiki informeert dat (een) talon een roofvogelklauw is, een fictieve superheld en een papieren bewijs dat recht geeft op een nieuw pakketje dividenden. Iemand die de heldenstatus verwerft door waardepapier uit boosaardige klauwen te trekken, moet voor de godvrezende bezoekers wellicht aanlokkelijker klinken dan Behemoth of Leviathan. Vergeef me deze vooringenomenheid en het feit dat ik niet meer weet of het station hier bagage-proof was. Preventief was m’n vrouw die dag opnieuw onze beast of burden.



Deze geïnverteerde achtbaan heeft misschien wel wat leuke elementen en na nog geen tien minuten reden we een bisrondje. Maar eigenlijk is me niks bijzonder van Talon bijgebleven. Gewenning, overdosering of opborrelend geheugenverlies, wie zal het zeggen? En wat dan te denken van m’n onbestaande herinnering aan de volgende attractie: Wild Mouse? Ik was al vergeten dat DP zo’n achtbaan heeft en dus ook dat Leon en ik deze non-spinning van Maurer die ochtend hadden bereden. Ondanks het merken-verschil zie ik grote gelijkenissen met de roze spokenjager in Movie Park.



Om even in gekleurde sferen te blijven: een gifgroen-roze B&M-trein waren we al eerder tegengekomen in Cedar Point (CP). Maar bij Hydra werd onze belevenis niet verstoord door een dag-lange storing of door een hoog oplopende wachttijd. En ook fijn: hier huren ze geen gatnijper in, dus gewoon je bagage in een kast op het perron deponeren.



Lag het aan het gecreëerd microreliëf of aan de gevoelsmatige snelheid? Ik ervoer Hydra als korter dan Talon maar dat kan met objectieve cijfergegevens worden weerlegd. Na best wel een fijne rit lieten we ons natuurlijk meteen nog eens ’hydrateren’. Leon scoorde hier aansluitend een vlotte drie op een rij. Deze groene achtbaan heet voluit Hydra the Revenge en refereert aan een verslagen serpent. Ben ik de enige die nu aan Greta T. moet denken? DP neemt wel een loopje met de goede afloop van het gekende verhaal. Exact op de voormalige standplaats van de verwijderde woodie Hercules triomfeert de wraakzuchtige Hydra. How dare you!



Druk was het die voormiddag wederom niet, waardoor we achteloos attracties konden berijden in volgorde van aantreffen. In Planet Snoopy gingen we aan boord van Snoopy's Rocket Express. Wie met enige aandacht kijkt, ziet dat deze monorail by Zamperla eigenlijk bestaat uit twee rails. Maar dit tergend trage raket-ritje leverde geen TT2-ervaring op, helaas.



Bovenstaande foto nam ik pas in de gevorderde namiddag. Meteen na de ochtendrit moest ik immers al te dringend naar het toilet. En je zal zien dat net op zo’n moment de bewegwijzering niet meehelpt. Om gek van te worden …



De plaatselijke enterprise met een identieke eigennaam lieten we ongemoeid. Da’s enerzijds een compliment, in de zin van “hier zijn nog veel interessantere attracties te berijden.” Anderzijds merk ik op dat men binnen de CF-groep niet al te kwistig omspringt met originele benamingen. In KD kan ik de achtbaannaam Dominator nog smaken. Maar hier in DP hanteren ze krak dezelfde naam voor een drieledige toren-attractie. Om het gender-evenwicht wat te herstellen, was ’Dominatrix’ misschien een betere optie. Of alluderend op de eigen parknaam had ’Dornado’ ook gekund. Maar dan wekt men misschien de toorn van de weergoden op. Al lijkt dat laatste geen bezwaar, afgaande op de naam van drie nog te berijden attracties in het park.



Ter info: de constructie van deze Dominator bestaat naast een valtoren en een lanceertoren uit een derde, gondel-loze toren. Die staat er wellicht ter wille van de stabiliteit, voor onderhoud en voor noodsituaties. Wij kozen nu eerst voor een gelanceerd ritje opwaarts.



Na een pauze in het gezelschap van onze tassendraagster ging het richting de enige houten achtbaan van het park. Die vond ik er vrij fris uitzien. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik vernam dat Thunderhawk zich precies dit jaar een eeuweling mag noemen.



De gevierde achtbaan was ook best nog soepel, wat ik zonder enige voorkennis aan uitgebreide retracking en meermaals vervangen rijtuigen durf toe te schrijven. Ik heb geen idee hoe ver deze achtbaan van z’n originele staat afwijkt. Maar ach, de zangeressen Cher en Dolly P. zijn ondertussen ook al de 78 gepasseerd en veel origineel vlees hangt daar waarschijnlijk ook niet meer aan vast.



Dit houten oudje staat een beetje in de schaduw van een stalen geval dat net tijdens onze aanschuifbeurt met een technisch probleem kampte. In de stilstaande wachtrij kregen we niks informatie. Toen wij als enigen naar de uitgang gingen, was die ondertussen afgesloten middels een ketting en een personeelslid. Het gebrek aan info en de verloren minuten genereerden wat gesakker bij mij. Maar ach, dit was misschien wel de allereerste keer op heel deze rondreis dat we een wachtrij verlieten voor een storinkje. En “tijd is relatief,” beweerde een hele grote geleerde ooit.



Voluit heet DP – het park, niet de artificieel strak gehouden countryzangeres – trouwens Dorney Park & Wildwater Kingdom. Ironisch genoeg zou dit het enige CF-park zijn waar we enkel op het droge bleven. De weersvoorspelling indachtig had ik deze keer bewust ons zwemgerief in de autokoffer laten liggen. En uit diezelfde bezorgdheid wilden Leon en ik nog voor het lunchen twee spectaculaire achtbanen uitproberen.



Nieuweling Iron Menace (2024) zal voor veel Amerikaanders een visueel sterk uitgewerkte divecoaster zijn.





En voor wie nog steeds niet aan het schoolvoorbeeld uit de Lage Landen moet denken, post ik hier gauw een synopsis van het herkenbarre achtergrondverhaal.



Maar hey how, het genoegen was geheel aan onze zijde dankzij weinig volk, gewillige operatoren met meerdere treinen, een rit zo soepel als spaghetti al dente en m’n vrouw die al dan niet noodzakelijk op onze spullen paste. Iron Menace zat letterlijk en figuurlijk erg goed “in drie rijen van zeuven.” Wel stom dat de duikput hier een platte grondtekening betreft. “Graaf dan een echte put, bouw een bruggetje of laat die ondergrondse gimmick gewoon weg,” denk ik dan.



Er zijn nog mathematische zekerheden: we gingen samen een tweede keer in deze vloerloze B&M. Het zal wel aan achterstallige update liggen dat de officiële webstek van DP Hydra nog steeds aanprijst als de enige vloerloze achtbaan in heel Pennsylvania.



Een hangende gelanceerde shuttlecoaster was iets totaal nieuws voor ons. Al is er niet zo veel nieuw aan Posessed. De eerste zes jaar van dit millennium stond deze achtbaan in een Six Flags (SF) park in Ohio. Ook CP deed trouwens afstand van z’n U Shuttle by Intamin. Het parallelle afdanken versterkt wel het vermoeden van niet beoogd succes of minstens van een gedaalde attractiviteit. Weinig verrassend had Possesed die dag een walk-on status.





Ook niet echt verrassend was de ruwheid van de rit. Intamin-achtbanen uit het pre-Taron tijdperk zijn wel vaker een bron van lichamelijk ongemak. Dat hangende optakel-treinen van dezelfde constructeur de pijnervaring nog kunnen versterken, zouden we enkele weken later voor de zoveelste keer opnieuw ondervinden in het stadspark van Madrid. En de nieuwste achtbaan in het Noorse zusterpark Tusenfryd bevestigde dat de combinatie van hangend en gelanceerd, weliswaar van een andere fabrikant, nog steeds niet op punt staat wat lichamelijk comfort betreft. CP scoort laattijdig nog een puntje bij mij door de verwijdering van hun gelijksoortige achtbaan. Ook voorspelbaar: Leon kon z’n tweede rit op Posessed zonder mij maken.



Ons warme resto-eten namen we mee naar buiten en speelden we naar binnen in een grote, muurloze schuur vlakbij de twee zo net bereden achtbanen. Dat picknick-gevoel had ik wel een beetje gemist tijdens de voorgaande pretparkbezoeken. Dichter bij het waterpark zag ik begeleiders handkarren met meegebracht voedsel voortsjouwen. Ik vermoed dat het park een uitzondering maakt voor groepen met en zonder culinaire geboden en verboden. Anders trekt men volgens mij geen groepen meer aan en wie weet is dit wel een stap naar meer voedsel-vrijheid binnen CF. Al belooft de samenwerking met het even strenge SF niet veel goeds op dat gebied.



De eerder gestoorde rode achtbaan heet Steel Force. De naam zou een samentrekking kunnen zijn van twee wereldberoemde achtbanen in CP. Maar het bouwjaar 1997 weerlegt die hypothese. Ik vond ’em wat te veel tweedimensionaal en daarom meer gelijken op Magnum XL uit CP dan op Blackpool’s Big One. Hier in DP betreft het met D.H. Morgan wel een andere en mij totaal onbekende constructeur. De hoogte, de lengte en de finale reeks airtime-heuvels ervoer ik als pluspunten. Die elementen, het weinig volk en niks dat naar een nakende storing rook – alsof men dat kan ruiken – spoorden ons aan tot een gezamenlijke tweede beurt.







Een antiek ogend gevaarte dat we kenden van in een Italiaans filmpretpark, was niet in bedrijf. Omdat er wel een personeelslid voor de gesloten toegang stond, keken Leon en ik hier tien minuten tevergeefs de kat uit de boom.



We sloten dan maar aan in de druk bevolkte wachtrij van de logfume. Kort daarna sloot deze attractie. Voor de tweede keer in enkele uren tijd verlieten we dus noodgedwongen en onverrichter zake een wachtrij. Deze keer ging het niet om een technische storing, het was onweer-tijd! Ook andere grote attracties sloten preventief. Ik denk dat het toen nog geen 3:00 pm was. Gelukkig bleven de kleinere attracties wel in bedrijf. Bij algemeen gebrek aan darkrides kozen wij voor de overdekte Musik Express. Vervang het fout gespelde woord door Aztek en elke Bobbejaan-bezoeker weet dat het een rups-attractie betreft.



De oudere operator entertainde de rijders en de aanzwellende rij wachtenden. Ik meende wat competitief provincialisme te horen, genre “Wie van jullie komt uit …?”. Na de rit sprak ik de man aan en deelde onze herkomst mee. Hij meende een Belgisch pretpark te kennen maar herinnerde zich de naam niet meer. Op mijn “Walibi?” reageerde hij instemmend. Misschien zou hij identiek gereageerd hebben op pakweg ”Toverland” maar ik vond het wel charmant.

Vlakbij staat Apollo: een soort zwiermolen met stangen in plaats van kettingen. In Canada’s Wonderland staat ook zo’n exemplaar maar dat hadden we daar wegens de drukte niet bereden. Hier in DP viel het wachten wel mee ondanks een gebrek aan veel operatieve alternatieven. En de rit viel ook mee, al blijft dit soort attractie wel een capaciteitsdraak.



Er was die dag nog geen druppel regen in het park gevallen en even later werd Dominator heropend. We maakten hier nu een nagebootste vrije val. De boomstamattractie waar we eerder een vijftal minuutjes verloren, was nog steeds gesloten. Maar we hadden goed ingeschat dat die weldra zou heropenen. Dus niet veel later lieten we ons meevaren op de weinig bijzondere Thunder Creek Mountain. “What’s in a name?” schreef een groot schrijver ooit.





Twee jaar eerder was ik enthousiast over een nieuwsoortige drift-attractie. Maar een betere versie want groter en overdekt staat hier in DP. En wat nog straffer is, dit ding draait hier al ovaaltjes sinds 1920. Hulde aan Whip!





Bij de net niet even oude houten achtbaan was het wat te druk naar onze veeleisende zin. Daarom gingen nog eens meerijden op de gele Intamin-shuttle en meermaals op de ijzersterk gethematiseerde B&M. Deze thematisch aansluitende zwiermolen bezwierden we niet.



We opteerden voor een iets interactiever rondje op Road Racer.



Bij Demon Drop waren testritten aan de gang. Ons geduld werd nu wel beloond, al is dat een beetje voor interpretatie vatbaar. Oude Intamin-meuk, u weet wel wat de gevolgen voor lijf en leden kunnen zijn. Even ter info: van 1983 tot 2009 stond deze martel-attractie in CP, dat hierbij opnieuw een recyclagepunt scoort.



Hier in DP deed Leon z’n bisbeurt zonder mijn gezelschap.



Samen met m’n vrouw maakten we een ritje op Zephyr. Niet alleen het parcours is vrij beperkt, dat geldt ook voor de zitplaatsen. Op drukke dagen kan het een meerwaarde zijn om aan een trage vaart even door een groene oase te tuffen. Maar mijn voorkeur gaat uit naar rondrit-treintjes die je ook als transportmiddel van A naar B kan gebruiken. Dat is bij Zephyr niet het geval. Kijk eens aan: nog een punt erbij voor CP dankzij hun multi-stop-treintje-rond.





De rode stalen achtbaan hadden we misschien beter niet nog een keertje bereden. Een heerschap net voor ons gezeten vond het grappig om op het hoogste punt van het parcours z’n smoel vol frisdrank uit te speken over z’n buur. Omdat er ook enkele druppels op ons vielen, ’viel’ mijn vuist meermaals op z’n rug. Terug in het station heb ik nog nooit iemand zo snel uit een achtbaantrein zien stappen. Tijdens ons afscheid-ritje op Hydra waren gelukkig geen incidenten te melden. Het gevaarte op de voorgrond van onderstaande foto betraden we niet uit lijfelijk zelfbehoud. De grot waterattractie op de achtergrond bleef minstens heel onze bezoekdag gesloten.



Misschien was ik wat te voorbarig over Zephyr. We kwamen nog een treintje tegen dat weliswaar gesloten was. Geen idee of deze meerdere stopplaatsen heeft. Ik ben er tamelijk zeker van dat het spoor niet eens een derde van het parkoppervlak omsluit.



In een uithoek van het park staat grote waterattractie die wel operatief was. Thunder Canyon zou amper onze derde rapid worden van de hele roadtrip. Het parcours meandert tussen mooie neprotsen maar de watervallen en sproeiers maakten me meer nat dan me lief was.





Ik vond dat ik een rust- en droogmomentje had verdiend en wou eigenlijk niet te lang meer in het park blijven. Leon probeerde solo af te sluiten met Talon maar die ging opeens dicht. Onweersdreiging nummer twee dwong ons naar een resto en nadien naar de parking. Geef toe: de lucht zag er wel wat onheilspellender uit dan bij openingstijd.



Onze eindbestemming die dag voorspelde ook geen simpel autoritje: Staten Island, NYC. Omdat we die dag buiten het park niks cultureel-historisch deden, post ik graag volgende wiki-wetenswaardigheid. Lezers zullen een opmerkelijk verband opmerken tussen parken als DP, Waldameer en Coney Island.

Ons CF-hoofdstuk werd al in Allentown afgesloten. Met een wat-hebben-we-uit-deze-parkbezoeken-geleerd ga ik u niet vervelen. Maar weet dat ik ondanks mijn scherpe puntjes van kritiek ik een multi-CF-trip alleen maar kan aanbevelen. De meerdere ondrukke dagen in de eerste julihelft lijken me geen toeval. En wie op een even strategisch moment een abo koopt, krijgt zodoende wel heel veel rollende pret voor z’n geld.