[TR] Canada's Wonderland - 4 en 5 juli 2024

[Earlyspencer]

3 juli: Downtown Toronto

Volgens deze cijfermatige webstek duurde het maar liefst 17.625 dagen tot ik voor de allereerste keer een niet-Europees land bezocht. Mijn veertienjarige zoon zat beduidend minder lang opgesloten in Fort Europa. De derde compagnon op deze trip is ook geen wereldreiziger. Laat het enige verre land dat mijn vrouw al eens eerder bezocht nu net Canada zijn. Dat was zowaar voor een sollicitatie toen we nog generlei betekenis in elkaars bestaan hadden. Sta me daarom toe om een impressie te geven van onze jetlag-verwerkende stadswandeling. Weetje: qua bevolkingsaantal is Toronto – als we Trumpiaans Mexico-stad niet meetellen – de derde stad van heel Noord-Amerika.

Een metro bracht ons van een noordelijke buitenwijk naar het stadscentrum. Daar leek het Nathan Philips Square me een fotogeniek startpunt. Behalve de grote letters biedt dit plein ook nog een fontein / waterpartij die des winters omgetoverd wordt in een ijspiste. Maar van winterse sferen was niks te merken op die bloedhete zomernamiddag. Drie kwart van de directe omgeving bestaat uit hoogbouw van glas, staal en beton. Dapper weerstand biedend staat het oude stadhuis met aan de voorkant daarvan een oorlogsmonument. Dat vermeldt o.a. de gruwellocaties Ieper en Passendale. Op slag (!) waren we even teug duizenden kilometers dichter bij huis.



Per streetcar reden we naar het Distillery District. Je kan deze wijk wat vergelijken met Speicherstadt in Hamburg maar dan zonder kanalen en bruggetjes, zonder Dungeon en zonder Miniatuurmuseum. Wat dan nog overblijft zijn knap gerenoveerde gevels uit een meer industrieel tijdperk waarachter heden ten dage overgeprijsde horeca en (gesubsidieerde?) cultuur-dingetjes huizen. Wij wandelden er snel doorheen… jedoch net te laat om iets verderop de St-Lawrence Market van binnen te kunnen aanschouwen. Deze overdekte voedingswaren-markt sluit om 7 pm.



Het Gooderham-gebouw heeft dezelfde strijkijzer-vorm van een bekender gebouw in Manhattan. Aan de achterkant heb je het kleine Berczy Park met een grote fontein. Die bestaat uit 27 gebeeldhouwde honden en één kat.



In een shoppingcenter troffen we het ook al gesloten museum Hockey Hall of Fame aan. Meer ijshockey-adoratie is te vinden aan de achterzijde van het Union-station. Legends Row bestaat maar uit half zoveel figuren als de katten-en-hondenfontein maar oogt minstens even indrukwekkend.



Nog niet gesloten was de CN-toren. We zijn niet bovenop “het hoogste gebouw van het westelijk halfrond" geweest. Ik vond voorverkoop-tickets op vaste datum en uur nogal riskant op dezelfde dag van onze landing. Ja, je kon ook nog ter plaatse tickets kopen, er stond geen al te lange wachtrij en ook het weer was geen argument contra. Maar in ons hoofd was het al ver voorbij middernacht en de directe omgeving was voor ons al bezienswaardig genoeg. Het Roundhouse Park stelt gratis meerdere oude treinen tentoon. Nog een relevant weetje: CN staat voor Canadian National en is het equivalent van onze NMBS.



4 juli: Canada’s Wonderland

Begin september 2023 kocht ik in drievoud golden abo’s voor Cedar Point. Die geven toegang tot het park in Ohio op alle geopende dagen vanaf de aankoop tot eind 2024. De kostprijs was maar 100 US-dollar p.p. Voor een toevoeging van quasi hetzelfde bedrag liet ik meteen de abo’s opwaarderen met het all parks add-on. Dat verschaft toegang inclusief parking tot alle parken van de Cedar Fair (CF) groep en dit voor dezelfde periode van 16 maanden. Wie mijn whereabouts op deze webstek een beetje gevolgd heeft het voorbije decennium weet dat abo-voordelen uitwringen één van mijn obsessies is. Met amper tien parkbezoekdagen in maar zes verschillende CF-parken oogt de oogst kwantitatief misschien wat ondergemiddeld. Wie mijn whereabouts op deze … weet dat het vermijden van te voorspellen parkdrukte ook een obsessie van mij is. Wiedes dat wij op Independence Day niet met de huurauto naar een pretpark in de VS reden. Al bevindt Canada’s Wonderland (C’s-W) zich maar 150 autokilometers van de zuidelijke staatsgrens. Veel hoop op een kalme dag – Canada houdt zijn nationale feestdag trouwens op 1 juli – had ik niet. Iets zegt me dat onze Drache Nationale op 21 juli geen volwaardig equivalent is voor de fel-bevlagde feestdagen ginds.



Op de parking bleken we één van de allereerste bezoekers en dat ondanks de onbestaande wegwijzers langsheen de route. Het park opende officieel pas om 10 am maar ongeveer een half uur vroeger startte men met de strenge tassencontrole. Eigen voedsel meebrengen is immers not allowed in de CF-parken. Ter info: een lege of zelfs gevulde drinkfles is wel toegelaten en in een jas- of broekzak glipt een appel of koekje door de mazen van het controle-net.



Na een tweede fotomoment net voorbij de ingang gingen Leon en ik snel naar het parkdeel achteraan rechts. Leviathan moest en zou onze eerste achtbaan buiten Europa worden.



Het dikke kwartier voor de wachtrij werd geopend hadden we een leuke babbel met de enige wachtende voor ons: een jong personeelslid wiens werkshift pas rond 11 am begon en die voorafgaand enkele attracties wou meepikken. Ook met een fastpasser raakten we in gesprek. Die deelde ons mee dat de Rode Duivels hem hadden ontgoocheld op het dan nog aan de gang zijnde EK voetbal en dat één van zijn voorouders nog op Europees grondgebied had meegevochten in een wereldoorlog. Indien ze bij de KBVB nog zoekende zijn om het tweede tornooi-fiasco op rij te relativeren: voorgaande zin mag kosteloos worden overgenomen.

Opstellingen zijn niet enkel van belang in gewapende conflicten en bij sportwedstrijden. In het station gold ’s ochtends nog min of meer de vrije zitrij-keuze. Via de fastlane werd meteen de helft van de frontplaatsen bezet. Omdat B&M-treinen doorgaans minstens vier frontplaatsen hebben, hadden Leon en ik het geprivilegieerd duo kunnen vergezellen. Maar de sympathieke bezoeker-medewerker maakte aan zijn collega’s kenbaar dat hij samen met ons een trio vormde. We moesten daarom vrede nemen met meer anonieme plaatsen in de defensie i.p.v. in de spits. Er zijn ergere dingen natuurlijk, zoals … twintig minuten storing. De pretparkprutsters van C's-W verkwanselden hiermee hun enige kans op een goede eerste operatieve indruk … en ons gouden halfuur. En hierdoor zat een snelle re-ride er niet meer in voor ons, ook al reed men met meerdere treinen.

Zoals quasi elke hoge B&M biedt Leviathan onride stevige kost met behoud van soepelheid. Maar qua theming is Leviathan zwaar gebuisd. Spoiler alert: dat geldt eigenlijk voor quasi elke grote achtbaan uit de hele CF-stal. Denk aan het parking-the-ride-gevoel van Silver Star in EP maar dan zonder Mercedes-prularia in een kale buitenwachtrij die eindigt in een verhoogd maar decoratie-loos station. Misschien moet ik blij zijn dat ze de attractie rond dit bijbels monster niet met een religieuze saus hebben overgoten.

Onze metgezel meldde dat de nabije houten achtbaan en de boomerang-achtbaan erg schokkerig waren en misschien niet geschikt voor mij. Ik liep immers met een rug-brace rond na een heroplevende lumbago. Hij gidste ons het park door, liet ons foto’s maken die verder in dit epistel meer tot hun recht komen en ging met ons mee in de even korte als kale wachtrij van een ander bijbels monster: Behemoth. In het station en op het gevorderde tijdstip moest je vrede nemen met door een operator bepaalde plaatsen, maar onze metgezel wist toch zijn favoriete plek voor ons drieën te bemachtigen: achteraan. Opnieuw aan een parkrand gelegen, leverde dit helaas geen foto op die de achtbaan volledig tot haar recht laat komen.



Behemoth mag dan een halve tongbreker zijn voor Westvlo’s, het is gelukkig geen ruggenbreker. Deze achtbaan is immers ook een B&M, zij het iets ouder dan Leviathan. De gelijkenissen tussen de twee achtbanen zijn voor mij te talrijk om beide exemplaren neer te poten in één park. Spoiler alert nummer twee: die oprisping zou ik ook ervaren in de meeste andere CF-parken. Al bestaat er voor achtbaanliefhebbers natuurlijk niet zo iets als ‘een B&M te veel’. Voor de goede verstandhouding: ik deel die mening ten volle maar soms verkies ik diversiteit boven kwaliteit. Om strategische redenen – zie onze tweede bezoekdag – zouden we we Behemoth die eerste dag niet meer berijden.



Hoewel de wachttijd maar een dik kwartier betrof, ging onze privé-gids niet mee in de spectaculairste achtbaan die we eerder voorbij renden. Niet echt toevallig betreft het opnieuw een B&M. Opnieuw geen hangende of gevleugelde achtbaan maar Yukon Striker verschilt qua vloerloosheid en achtergrondverhaal voldoende van het bijbels duo. Noem het gerust Baron 1898 on steroids, iets waar je misschien niet te luid mee lacht in het land van Ben Johnson. Ten opzichte van de Nederlandse divecoaster is Yukon Striker langer, hoger, sneller, voorzien van een grote looping en treinen met drie rijen van acht personen. Een pluspunt tegenover de twee overige B&M’s in het park is zeker de meer centrale ligging, wat interacties oplevert met andere attracties en met een natuurlijk ogende waterpartij. En dan moet ik het beste nog vermelden: een vernuftig, thematisch passend en capaciteit-verhogend opbergsysteem. Op het vertrek-perron deponeer je tassen in kisten die als wagonnetjes aan een transportkabel traag bewegen. Na de rit heb je vanaf het uitstapplatform toegang tot je opgeborgen spullen.



Nog een technisch vernuft, door mij du jamais vu en Europe is Windseeker. Een soort starflyer maar dan met dubbele capaciteit. De zittingen zijn hier niet bevestigd door klassieke kettingen maar door steviger ogende verbindingsstukken. Misschien daarom is dit attractietype drempelverlagend en minder windgevoelig dan de hoge zwiermolens van bij ons. Denk maar even aan de zo vaak niet operatieve attractie in Plopsaland of het verwijderd exemplaar uit Hansa Park. Al word ik best niet te lyrisch over de Amerikaanse tegenhanger. Na een halve beurt wachten en inschepen, moesten we om technische redenen Windseeker verlaten. Voor wie de stand bijhoudt: so far haden we vier attractiepogingen ondernomen wat resulteerde in één vertraagde rit, twee normaal opererende ritten en één annulatie. Een vlotte start kan je dat niet echt noemen.



Centraal voorbij de hoofdingang staat een neppe rots waar langs één kant water afstroomt als een mini-Niagara. Noem het een beetje het equivalent van het Doornroosje-kasteel, maar dan met een veel lager budget gebouwd en dringender toe aan onderhoud. Aan de andere kant – die van de vele attracties – zagen we geregeld achtbaantreintjes uit die rots komen. Dat wou ik wel eens van dichterbij beleven. Een beetje misbegrepen leidde Leon ons naar Vortex die niet in en uit maar boven en omheen de rots rijdt. Het betreft een hangende achtbaan en nee, niet van B&M … helaas. Arrow Dynamics leverde in 1991 een niet echt soepele achtbaan, waar het overigens best lang voor aanschuiven was. Dat laatste schrijf ik toe aan een oververtegenwoordiging van gezinnen als parkbezoekers, voor wie het B&M-geweld misschien wat te … geweldig oogt. Elk nadeel heb inderdaad z’n voordeel.



Vortex rijdt niet enkel omheen de rots, maar ook boven de waterpartij van Yukon Striker, waar leuk mee geïnterageerd wordt. Vanop onze eerste eetplek – mijn madam staat er weinig flatterend op, vandaar een geplakte figuur die wèl gelijktijdig kan eten en lachen – was dit mooi zichtbaar.



Vanop dezelfde zitplaats even focussen op de rijdende attracties, levert onderstaand fotootje op.



Sta me toe ’t één en ’t ander te vertellen over eet(aan)gelegenheden in dit park en algemener in de andere CF-parken. Wie mijn … weet dat ik een fervent picknicker ben. Ik verkies een ochtendlijk bezoek aan de supermarkt en gezeul met relatief gezonde etenswaren boven overgeprijsde, vaak ongezonde pretpark-prak waarbij je ook nog eens lange en kostbare tijd verliest. Uit protest vermeld ik nog eens de vier Europese parken inclusief TR-link die ons geen picknickplezier gunden: (Blackpool) Pleasure Beach, Walibi Rhône-Alpes, Parque Warner Madrid en Terra Botanica.

Omwille warm weer, drukke reisschema’s, onbekend terrein of verplaatsingen met het openbaar vervoer durf ik wel eens af te wijken van mijn prettige voedsel-principes. CF biedt abo-houders o.a. de add-on aan om een heel kalenderjaar twee keer per bezoekdag een warme maaltijd te nuttigen. Het kost ongeveer 180 US-dollar p.p. De maaltijden bestaan uit een hoofdgerecht, entree genoemd en een zgn. side. Frisdrank is niet inbegrepen maar water en ijsblokken uit een drankfontein zijn gratis incl. een plastic wegwerpbekertje. Ik heb kort voor afreizen dit toevoegsel in drievoud aangekocht waardoor onze digitale abo’s automatisch werden geüpdatet. Ter voorbereiding van onze trip langs verschillende CF-parken heb ik me meer gefocust op de resto’s en de menu’s dan op de attracties. Het is me gelukt om op twintig maaltijden maar één keer frieten te eten en één keer pizza. Wie een beetje moeite doet, vindt gezondere alternatieven. Voor wie denkt zich met dit systeem vol te vreten: de porties vond ik niet megagroot, een vooroordeel over Noord-Amerika dat de prullenmand in kan, samen met het talrijke wegwerp-bestek en de wegwerp-borden. Tussen de twee maaltijden moet minstens vier uur zitten wat niet zo moeilijk te realiseren is met openingstijden tot meestal 10 pm. De gesmiley-iseerde foto hierboven toont het terras van eetgelegenheid Lazy Bear Lodge. Het eten en de bedieningstijd bevielen ons daar dermate dat we er ook op dag twee gingen lunchen.



De eerste gezamenlijke attractie – dus met mijn vrouw erbij – zou dè ontgoocheling van het park worden. Wonder Mountain’s Guardian is de achtbaan die in en uit de rots rijdt en combineert met interactieve darkride-elementen. Het aanschuiven ging tergend traag: eerst nog onder een loden zon en dan in een totaal afgeleefde loods. Boosdoeners van deze treinen der traagheid waren fastpassers en het feit dat meerdere zitplaatsen waren afgespannen door vermoedelijk een technisch defect. Daar komt nog bij dat deze rit zelf bijzonder weinig om het lijf heeft.





Lichtpuntje: hier hanteert men het zelfde ingenieuze opbergsysteem als bij Yukon Striker.



Deze sof werd doorgespoeld in de Canada-zone. U denkt toch niet dat Bellewaerde en Fort Fun de enige pretparken zijn met dit land als thematisatie. In C’s-W werd deze zone n.a.v. de nationale feestdag gedurende enkele dagen extra gethematiseerd.



Even weinig ambiance als op de dj-set van die beenbrekende sterrenkok op Tomorrow Land …



De ingang van Time Warp zag er veelbelovend uit en de wachttijd was onbestaande. Toch ging Leon hier zonder mij in. Zelfs met een volledig herstelde rug had ik er feestelijk voor bedankt.



Inderdaad, hetzelfde martel-onding als o.a. in Wiener Prater en – spoiler alert nummer drie – Zamperla zou ons later op deze trip ook nog mentaal pijnigen.



“Ons SLC-ke zal wat minder pijnlijk ervaren worden als we Time Warp er vlakbij neerpoten,” moet het park-management destijds gedacht hebben.



Ik stopte mijn eigen denkprocessen en ging mee aan boord van Flight Deck. Het zegt genoeg dat we beide attracties op de anderhalve resterende dag niet meer bereden, ongeacht de wachttijden daar of elders.



Rechts op onderstaande foto lijkt het dat de klauwende attractie Sledgehammer operatief was. Ik vergeef het me niet dat we deze toen geskipt hebben. Bij al onze volgende passages – op dag één vrij laat en op dag twee vrij vroeg en in de vooravond – was deze niet operatief.



Yukon Striker werd na een lange aanschuifbeurt met uitzonderlijke last van ongeoorloofde voordringers gebist. Een beetje verstopt leidt een doodlopend pad achter Yukon Striker naar de White Water Canyon. Helaas was dit pad onvoldoende verstopt voor veel andere bezoekers. Ik denk dat het ca. 50 minuten wachten was. Tijd genoeg voor Leon en mezelf om onze sokken en steunzolen uit te trekken en op te bergen. Dat bleek geen overbodige maatregel: je onderlichaam wordt op deze rapid zeiknat. Ik ben daar geen fan van.



Voor een ritje op Silver Streak was het beduidend minder lang wachten. Ondanks de groene omgeving was het maar een kale Jimmy Neutron-rit, wat de publicatie van de weinigzeggende foto hieronder enigszins verantwoordt.



De kinderzone in C’s-W en in de andere CF-parken is voorlopig gethematiseerd naar Snoopy and the Peanuts. Dat voorlopige slaat op de recente deal van CF met de voormalige concurrent Six Flags. Het wachtrijdeel voor een huisje dat ik verkeerdelijk als station zag, was leeg. Daarachter aan het zicht onttrokken stond hoop en al een dertigtal wachtenden voor de houten kinderachtbaan Ghoster Coaster. Voor wie een score bijhoudt: dit is een volgende grote ontgoocheling. Tel meer dan één minuut per wachtende voor je, ook al rijdt men met twee treinen. Ik heb uit verveling de tijd tussen twee opeenvolgende vertrekmomenten getimed: 5 min 33 sec. Na elke rit staat men dus ruim vier minuten stil alvorens het station in te rijden.



Een operator leidde Leon en mij naar hetzelfde poortje. Daar konden we samen doorheen maar naast elkaar zitten ging echt niet, ondanks de niet zo uitgebreide lunch. Leon moest daarom een extra trein – dus een kleine zes minuten erbovenop – wachten op een overigens erg oncomfortabele rit. Je zou haast om een kinder-B&M schreeuwen want soms verkies ik kwaliteit boven diversiteit.



In dezelfde themazone maar 42 jaar jonger is er ook nog de familie-lanceerbaan Snoopy's Racing Railway. Dit riep aangename herinneringen op aan ons tripje naar Oostenrijk een dik jaar eerder. Helaas was het hier geen walk-on maar toch wel een half uur aanschuiven.





Het was hoog tijd voor een walk-onneke en dat werd gevonden bij het houten gevaarte Wilde Beast. Ik sloeg de ochtendlijke raad van onze privégids in de wind en heb daar achteraf geen spijt van. Als extraatje biedt deze woodie een staaltje (!) van mentale liposuctie. Elke duo-zitbank heeft een klemmend tussenstuk - zie ook in Blackpool - waardoor ik bij de start te veel naar voren zit. Maar op het einde van de rit blijk ik wonderwel mooi in de benepen zitruimte te passen.



Mijn (on)geduld kon weer tegen een wachtstootje. Al duren vijftig minuten wel erg lang in de wachtrij van Leviathan. Gelukkig geen storingen deze keer en er volgde een ritje zonder wachten op de weinig origineel genoemde valtoren Drop Tower. Hoewel de parkwebstek geen duidelijkheid verschaft, vermoed ik made by Intamin. Het leverde in elk geval gelijkaardige sensaties op als in Walibi Belgium.



Na het avondeten bij de lokale Aziaat gingen Leon en ik verder op coatser-pad. Het muizeke Fly leek ons al heel de dag te druk en te weinig biedend. Flash-forward naar een foto van dag twee, toen deze er in de avondlijke regen de brui aan gaf. We rouwden niet om dit gemis en zullen dat ook niet doen indien deze door de aanbouw van een nieuwe attractie op de schop gaat. Al lijkt de locatie van de schuttingen aan te geven dat Fly nog wel even kan blijven rondvliegen.



Dan leek ons Thunder Run meer het wachten waard. Het geëlectrificeerde spoor van deze powered by who else than Mack duikt voor een groot stuk in de duistere rots. Pas bij een bisnummer daags nadien zou ik in de amorfe figuur daarbinnen een drakenkop ontwaren. Opnieuw geen sterk staaltje van indoor theming, ik ken meer geslaagde gevallen in Rust en Plohn.



De attractie-uitgang ademt nog meer troosteloosheid uit.



Nabij Behemoth staan nog twee onbereden achtbanen. De drukte was serieus afgenomen, dus werden we relatief snel bediend op de Mighty Canadian Minebuster. Dit is ongetwijfeld beste houten achtbaan van het park, maar dat is hier volgens mij geen titel om trots op te zijn of een gegronde reden om het woord 'machtig' te bezigen. Best eigenaardig voor het grootste park in het land met mogelijk de grootste houtproductie ter wereld.



Vlakbij heb je Backlot Stunt Coaster. Deze multilauch van Premier Rides beschouw ik als een grensgeval tussen family en thrill. De capaciteit is knudde omdat bij elke trein de derde wagon niet toegankelijk is. Onderweg is wel wat apocalyptische theming inclusief vuureffecten.



Omdat de Sledgehammer niet meer operationeel was en Windseeker – mooi verlicht in het toenemende avondduister – veel volk trok, probeerde Leon tevergeefs inversies te maken op Skyhawk. Cirkelvormige versies zijn blijkbaar ons ding niet, zie ook o.a. Liseberg.



De dubbeldek topspin kon onvoldoende op onze interesse rekenen. Generatie-overschrijdend sloten we een mooi gevulde dag samen af met een frontritje op Dragon Fyre, een Python-achtige achtbaan van Arrow Dynamics.



5 juli: Canada’s Wonderland incl. Splash Works

Een bijkomend voordeel van het alle-parken-toevoegsel is dat we vervroegde toegang genieten in alle CF-parken. Alleen houden niet alle CF-parken een vroege toegang met exclusief toegankelijke attracties. C’s-W doet dat eerder uitzonderlijk maar gelukkig voor ons wel op vrijdag 5 juli. Iets voor 9 am staakte haast iedereen zijn bezigheden nabij de toegangspoorten. Op de tonen van het Canadese volkslied werd de rood-witte vlag met esdoornblad begroet. Ik was meteen gewaarschuwd voor onze uitjes naar pretparken in de nog meer nationalistische VS.



Na een fotomoment moeder-en-zoon volgde een soort grenscontrole, want enkel geprivilegieerden hadden toegang tot de zone waar enkele attracties een uur vroeger in bedrijf gaan.



Tot het select groepje vroege attracties – dat wisselt doorgaans maand na maand – behoorde o.a. Behemoth. Die reed ik twee keer, mijn vrouw één keer en Leon drie keer. Knap dat het park hier meteen aan volle capaciteit liet rijden. Er reden dus treinen die meer leeg dan gevuld waren. Ook mooi: dubbel aanschuiven voor een frontritje aan geringe extra wachttijd werd toegestaan. Er volgde een vroege en wachtrij-arme rit op de nabije multilaunch. Omdat Sledgehammer pas later zou openen, gingen Leon en ik nog steeds binnen de early ride time op de attractie die het meest lijkt op ‘onze’ Sledgehammer: Psyclone.



Dit ding is blijkbaar van Nederlandse makelij maar biedt minder suspense dan toestellen van Duitse, Italiaanse of Liechtensteinse makelij.



De toegang naar andere zones werd een beetje knullig verhinderd door een personeelslid maar zonder touw of afspanning. Die vrijheidsbeperking gold ook voor ons. Extra vroeg in de rij voor Yukon Striker was dus niet mogelijk maar om 10:02 am stonden we daar toch mooi paraat. Door een bewuste zitplaats-keuze in de wachtrij kort voor het eigenlijke station - zie ook bij Baron maar dan zonder papierverspilling - deden we’m nu eindelijk front. Meteen erna gingen we opnieuw aanschuiven voor een ’gewone’ rit op naar mijn mening de beste attractie van het park.

Windseeker had geen technisch probleem bij onze herkansing, dat gold helaas niet voor Vortex. Na een twintigtal minuten werd groen licht gegeven. Omdat we niet de eerste in de rij waren en op zulke momenten fistpissers een pest zijn, kwam er nog eens zoveel wachttijd bij. Na de bewust vervroegde lunch ging ik zwemkledij uit de auto halen terwijl mijn vrouw een draagbaar souvenir kocht voor zoonlief. Nog net voor het waterpark maar al half omgekleed lieten we ons natmaken op Timberwolf Falls. Waterattracties openen pas rond 12 pm in de CF-parken. Dat dit kan resulteren in langere wachttijden, hadden we daags tevoren ervaren bij de rapid. Maar op deze chute-dinges was het vrij snel aan ons. Bummer: op onderstaande foto zie je bijna de gehele attractie, behalve het station.



Er is hier dus nog minder te beleven dat op de Niagara Falls van Bellewaerde maar aan een doorweekt pak ontsnap je niet.



Enter het waterpark Splash Works dat voor elke bezoeker van het ‘droge’ park gratis te bezoeken is. Dat gegeven + lokale schoolvakantie + warm weer + een later aanvangsuur dan het hoofdpark maken dat het er kort na de middag al behoorlijk druk was. Een negatieve factor is dat heel wat tweeling- of meervoudige slides maar half operatief waren. Die tegenwerking – een contrast met de vaak volledig operatieve achtbanen – zouden we ook merken in andere waterparken van de CF-groep. En dan heb ik de grootste narigheid nog niet vermeld: bloedhete beton all over. Zelfs op sandalen tot de attractie-ingangen liep ik in deze en andere parken lichte maar pijnlijke brandwonden op. Het is immers vaak nog een stukje aanschuiven op trappen of betonnen paden en elke attractie-uitgang bevindt zich ook steeds op enige afstand van de ingang, dus van waar je het schoeisel hebt achtergelaten.

Leon en mama gingen in de Lazy River terwijl ik op onze spullen paste. Zo spaarden we ca. 20 CA-dollar uit aan locker-kosten. Leon en ik gingen in een bescheiden en maar half operatieve tube-glijbaan. En terwijl ik solo in de luie rivier ging, gleed Leon op een matje.



In een tweede deel – leuk dat je daartoe op een loopbrug over een houten achtbaan wandelt – gingen we zwemmen in een bad zonder golven.



Tijdens mijn zwem-bisbeurt ging Leon aanschuiven in een zwarte glijbaan. Om een mij onduidelijke reden werd opeens iedereen uit het zwembad gedwongen. Even later moest ook de wachtrij van de zwarte glijbaan ontruimd worden. Mijn zoon had iets opgevangen van “poop in the pool” en even later zag mijn vrouw personeelsleden met een visnet tekeer gaan in de ontruimde pool des verderfs. De naam van de zwarte slide – dat bedenk je niet in deze context – is Black Hole.



Alle andere slides en baden werden niet ontruimd maar wij verlieten terstond het waterpark zonder de meest spectaculaire slides te hebben begleden. In z’n verse en kastdroge T-shirt liet Leon het niet aan zijn hart komen …



Terug op het droge ging hij zonder mij in de trillende platrit Tundra Twister.



Klik op deze link om een stil videofragment te activeren.

Meer voor de gein en het fotomoment dan voor de achtbaan-telling ging Leon ook meerijden in Taxi Jam.



Zoveel moed en zelfopoffering leverde hem felicitaties op van deze toevallige passanten.



Het park heeft maar één volledige binnenattractie. Boo Blasters on Boo Hill is in grote mate te vergelijken met de Scooby Doo-darkride in Warner Madrid.



Alleen is dit in Toronto en in de meeste andere CF-parken tegenwoordig zonder IP-figuren en met verrekt kleine oplichtende targets. Mijn vrouw vond er ook niets aan.



De tot hiertoe steeds geskipte boomerang heet Bat maar bevat quasi geen verwijzingen naar het geveugelde zoogdier. Vijf rijbeurten wachten duurt hier 25 minuten.





Bij Levi was het tot onze aangename verrassing beduidend minder lang wachten. Aansluitend gingen we de rechtstaande enterprise Wilde Knight Mares testen.



Het leukste vond ik dat een jongedame in de kooi recht tegenover de onze worstelde om haar bovenkledij op zijn plaats te houden.



Na nog een Levi’tje van amper 10 minuten zou ik de natte kledij veilig in de wagen opbergen en Leon onder moederlijke begeleiding eindelijk de Sledgehammer bedwingen. Niemand slaagde volledig in z’n opzet: ik was zo stom om een autodeur vierkant open te laten staan tijdens onze laatste uren in het park – zonder nare gevolgen zou achteraf blijken – en de klauw-attractie had er de brui aan gegeven. In afwachting van de gezinshereniging haalde ik wat ongein uit in de shop nabij de park-ingang.



Snoopy and the penis … Nee, ik ben mentaal m’n puberteit nooit ontgroeid.

Na een Marokkaans getint diner bleek ook een ander gevaarte vroegtijdig gesloten, ergo geen Soarin Timbers voor Leon … en gelukkig ook niet voor mij!



Lumberjack is een ander marteltuig dat wel dienst deed.



Ik vertelde Leon pas na z’n ritje over het onheil dat hier in september 2023 geschiedde, zie dit videootje. We sloten af op de indoor-powered coaster en verlieten ruim een uur voor sluitingstijd het park.

Ik besef dat ik kritisch ben voor C's-W. Het park heeft mijns inziens maar drie toppers, die onderling wel een beetje uitwisselbaar zijn. Het groenere karakter in vergelijking met de meeste andere CF-parken compenseert enigszins het gebrek aan sterke thematisatie buiten de kinderzone. Nog een verschil met hun zuiderburen: hier mochten we overal met een rugzak de wachtrij in. Hoe ze dat minder klantvriendelijk regelen in de VS, kom je in andere tripreports te weten. En niet vergeten: zonder fastpass hebben wij toch wel heel veel ritten gemaakt op veel verschillende attracties. Ik denk niet dat je dit in veel Europese parken in het hoogseizoen en bij meestal zonnig weer kwantitatief kan overtreffen. Maar de capaciteit van vooral kleinere attracties is een werkpunt en spoiler nummer zoveel: CF-parken zijn bijlange niet regenproof.

6 juli: Downtown Toronto (bis)

De hoofdmoot die dag werd ingenomen door de echte Niagara wartervallen. Maar om waardig afscheid te nemen van Toronto, reed ik eerst nog even naar het Coronation Park.



Er volgde een korte wandeling door o.a. Little Norway.



Een gratis ferry bracht ons naar Centre Island op het Ontariomeer. Daar bevindt zich de tweede, veel kleinere luchthaven van Toronto en verderop - enkel toegankelijk via een betaalferry - het kinderpretpark Centreville. Belangrijker voor ons waren de stadszichten en een leuk standbeeld.



Even snel en even gratis bereikten we via een korte voetgangerstunnel opnieuw het vasteland. Dank voor het lezen.

[siroccofreakske]

Bedankt voor het leuke verslag! Ik heb zelf een klein jaar in Toronto gewoond en het was fijn om nog eens virtueel terug te keren!

Zelf ben ik wel (een beetje) positiever over het park. Leviathan is voor mij mogelijk de beste B&M ter wereld. Het verschil in ritervaring met Behemoth vind ik ook zeker groot genoeg om beide banen in hetzelfde park te rechtvaardigen. Behemoth heeft een standaard lay out, die vooral gericht is op airtimeheuvels, terwijl Leviathan het meer moet hebben van snelheid en kracht, naar mijn gevoel.

Over Vortex en Wonder Mountain’s Guardian ben ik ook positiever dan jij, al moet ik daar wel bij zeggen dat ik voor die laatste zelden lang heb moeten wachten. Als je een uur in de trage wachtrij staat, kan ik begrijpen dat je mening anders is. Voor mij was het echter meestal de eerste attractie die ik deed op een dag, omdat dan de wachtrij nog goed meeviel. Misschien een tip voor mensen die dit lezen en ooit nog eens gaan. Leviathan kan je ook perfect na de middag doen, als de massa wat verder het park in gelopen is.

[Zeuske83]

Bedankt voor het tripverslag en de fotos.

[knessel]

Dank je om dit te delen, steeds leuk om te lezen én te kijken ..

[Earlyspencer]

Merci voor de merci's. Ik besef wel dat sommige kritische passages negatief kunnen overkomen. Ik verwijt niemand iets in deze en al zeker niet een ex-local. Hopelijk lees je ook dat ik het park wel de moeite vond om twee dagen na elkaar te bezoeken. Je zal in andere TR's over Noord-Amerika ook opmerken dat dit park qua tassenbeleid veel vrijer - ik had bijna 'Europeser' geschreven - is dan andere CF-parken in de VS.

Voor wie dit nog niet teasing genoeg vindt: het park kondigde heel recent de komst van een nieuwe achtbaan aan. Alpenfury wordt een multi-lanceerachtbaan die deels in en uit de kunstmatige berg zal rijden.