Stel je voor dat de Kalmthoutse Heide dezelfde naoorlogse transformatie had ondergaan als de Lüneburgse. Boven mijn linkerschouder zweeft een groen engeltje met zwaar brilmontuur. Hij spreekt me vermanend toe: “We moeten dankbaar zijn omdat het natuur-rijkste stukje Vlaams binnenland gevrijwaard is gebleven van bewoning en gemotoriseerd verkeer.” Een vuurrood duivelinnetje boven mijn rechterschouder drenkt nog even haar columnistenpen in eigen nat en houdt me dan de achterkant van een bronsgroene medaille voor: geen geile drievuldigheid zoals het coasterwalhalla in Soltau, ’s werelds grootse vogelpark in Walsrode en een combinatie van pretpark en dierentuin in Hodenhagen. Het recreatieve trio benoorden Hannover bevindt zich onderling even ver van elkaar als de zeer fietsbare afstand Schoten - Kalmthout.
“Serengeti-Park is de naam van die bestiale kermis,” voegt de duivelin er met pretoogjes aan toe. “Het plaatselijke Bellewaerde lijkt me een omschrijving die beter aansluit bij het doelpubliek van deze web…,” probeert haar groene tegenpool te pareren. Maar een welgemikte pen verbrijzelt op dat moment één van zijn brilglazen. Het slachtoffer haalt nu zijn smartbril boven en zet die op zijn wijsneus. Op afleestoon klinkt het “De naam van dit in 1974 geopende recreatiegebied in Niedersachsen verwijst overduidelijk naar een echt wildpark op de grens van Tanzanië en Kenia. Dat tropisch stukje Oost-Afrika behoorde ooit tot koloniaal Duitsland. Alsof we ergens in Belgenland een Virunga Park zouden hebben.”
Wat in elk geval tropisch leek die ochtend, was de hevige regenval. Maar gelet op de apocalyptische feiten diezelfde dag aan weerszijden van de Belgisch-Duitse grens, lijkt het me weinig fatsoenlijk om al te veel door te zeuren over de atmosferische toestand boven Hodenhagen. Helaas is fatsoen niet één van m’n sterkste punten. Hodenhagen kan je trouwens letterlijk vertalen als Klotenomheining … of klote-slagbomen. Die openden pas op het aangekondigde openingstijdstip. Twee jaar geleden in Fårup uitte het groen-linkse engeltje ook al zijn ongenoegen over een gelijkaardige drive-in.
Bron: https://www.serengeti-park.de/anfahrt/
Het was mijn bedoeling om meteen – en gratis! – te parkeren en eerst het pretparkdeel Abenteuer Safari te bezoeken. Gelet op de ochtendlijke kalmte en de zware avondrit leek me dat een verstandige keuze. Maar stoemelings belandden we in het rondrij-dierendeel, hier weinig origineel Serengeti Safari genoemd. De groene betweter wist van geen ophouden: “Dieren horen niet in een hoge emissiezone.” Zijn gezanik werd herhaaldelijk onderbroken door speakers langs het safari-parcours. Aan de oproep om autoramen gesloten te houden gaven wij meermaals wèl gevolg.
Bij het letterlijke leeuwendeel stonden we plots voor een gesloten poort without further notice. Opgejaagd door mijn nageslacht deed ik haasje-over met de auto voor ons, in de veronderstelling dat die zich niet dicht genoeg bij de poort bevond om een sensor te activeren. Niet dus … het was wachten tot de opzichter van dienst op post was.
Af en toe rijd je langs een beetje knip-en-plak-thematisatie. De uitvergrote insecten op het einde van de rit vond ik wel aardig gedaan.
In vergelijking met eerder bereden autosafari’s vond ik dat het aantal verschillende diersoorten hier opvallend hoog. Dat klinkt positief, maar de meeste beesten die we hier stapvoets voorbij reden, kan je helaas niet langs een wandelpad bewonderen. Er rijdt wel een bus rond met – denk ik – maar één en dezelfde opstap-en-afstap-plaats. We zagen hier ook een soort monstertruck, wellicht extra betalend wegens het beperkt aantal passagiersplaatsen.
Ons rondritje bleek wel een gouden zet. Het hield ons droog en na het parkeren bleken heel wat mechanische attracties nog niet operatief. Gelukkig was de regen niet van goud (sorry) en werd het zelfs eventjes droog. We waren te vroeg voor deze achtbaan. Restanten van diens voorganger fungeren als buitendecoratie.
De top-attractie Safari-Splash was gelukkig wel al operatief, zij het op halve kracht = met maar één vaartuig.
Aan allen die nu ‘bootje-varen’ denken: Safari-Splash heeft een hoog coastergehalte. Versnellingen, vertragingen, scherpe bochten en airtime over zelf gecreëerde golven. In de drukkere namiddag bisten we deze attractie, toen er gelijktijdig met twee boten werd gevaren. Dat betekende enkele near misses en nog meer airtime op de golven van een ander. Ook leuk: een deel van het parcours ligt een beetje achter een mini-eiland verscholen. De thematisatie aldaar heb ik om een begrijpelijke reden niet kunnen fotograferen.
Toch een dompertje: op het einde van elke rit staat een schaaltje waarin je een vrijwillige donatie kan eh … doneren. Ter info: inkom kost in dit parkje € 37,50 p.p.
Na de eerste boot-rit ondernamen we een tweede poging bij de nieuwe achtbaan. Het hekken van de wachtrij was ondertussen wel al weggehaald maar de operatoren lieten ons en enkele andere wachtenden nog een kwartier in ongewisse natheid, om ons daarna wandelen te sturen. De nieuwste aanwinst van het park is blijkbaar niet regen-proof. Dat kan vanzelfsprekend niet gezegd worden van de softplay Indoor Safari.
Ook de op het parkplan omgedoopte indoorcoaster Safari-Blitz trok zich geen hol aan van de atmosferische toestand. Een jonge operator was volgens de tekst op zijn T-hemd van Roemeense makelij. In de kenmerkende bullenbak-stijl blafte hij iedereen in de wachtrij naar een verplicht instap-poortje. Een bevel waar wij meestal wel gehoor aan gaven … Een oudere operator moest elk karretje op het einde van elke rit recht-draaien. Ik kreeg bijna begrip voor zijn masker op kin-hoogte. Op onderstaande foto kan je zien dat de naamsverandering zich gelukkig niet manifesteerde middels ordinaire opsmuk. Höllenblitz is de enige correcte benaming.
Onride en dus grotendeels inwendig is er ook niks dat naar tropische fauna verwijst. Dat wisten Florian en ik al van een kerstkermis in Berlijn. Eén gezamenlijk ritje kostte me anno 2015 ongeveer € 15. Vanaf vier ritten met ons drieën zou ik anno 2021 m’n totale park-inkom meer dan terugverdiend hebben. Die missie slaagde met sprekend gemak. Voor de snelle rekenaars: Leon kwam dankzij een online promotie gratis het park in. De 11-jarige vond dat Höllenblitz een fantastische ritbeleving bood en dat vonden wij ook. We konden wel pas vanaf de namiddag binnenin wat pyrotechniek ervaren.
Sta me toe deze kermis-coaster hors catégorie een hell of a compliment te geven. Stel dat Valhalla in Blackpool het voortaan zonder water moet stellen, dan zou een ombouw tot Höllenblitz het minst slechte scenario zijn.
“Vinde gij mijn gat … ” deel zoveel. Safari-Blitz-Kids dekt de lading en is niet echt volwassen-vriendelijk … maar wel regen-proof.
Bijna waren we een tent ingegaan voor een voorstelling. Toen ik in de gaten kreeg dat het wat interactief djembé-gedoe betrof, vroeg ik als excuus aan de tentpoort-wachters of er veel Duits zou gesproken worden. Nog voor de show van start ging, hadden wij een al een interessanter target in het vizier: Aqua Safari.
Opnieuw bootje varen, nu aan een constant en gematigd tempo maar wel onder hevig lawaai van de motor. Het vaartuig is een heuse swamp boat en wordt bestuurd door een enthousiasteling.
De decoratie onderweg is van het vormelijk en inhoudelijk niveau zoals het opgedoekte geval in Djurs en het nog steeds varend geval in het stadspark van Madrid. Ook in dit Noord-Duitse park kan je onderweg besprenkeld worden door een animatronic. Maar door de aard van het vaartuig, de lengte van het parcours en de overvloedige vegetatie komt het geheel hier wel natuurlijker over. Andermaal jammer van het vrijwillig te vullen spaarpotje na de rit.
Derde keer maar opnieuw geen goede keer bij de nieuwste coaster. En een bisnummer op de Safari-Splash moesten we uitstellen. Ook deze attractie is dus niet regen-proof. Dat is onder het motto safety first misschien wel te verantwoorden omwille van de beperkte zichtbaarheid. Maar het voelt extra sneu aan wanneer een park dat sterk uitpakt met de natuur, attracties moet sluiten omwille van een natuurelement dat toen zeker niet buitenproportioneel uit de hemel viel. Noodgedwongen gingen we op zoek naar buitenattracties die niet terugdeinzen voor een regenbui. In chronologische volgorde werd de breakdance Woga Woga onze nummer één. De geduldige operator – effe wachten tot wij aangesneld kwamen – verdient een pluim van een gevleugeld dier naar keuze.
Gelukkig voor mijn ledematen werd er en dansant niet veel gebroken, maar voor Gantu Top Spin heb ik uit lichamelijk voorbehoud gepast.
Condors zijn veel meer mijn ding, gedateerd of niet. Hieronder het geval Senga, de attractie-toegang vond ik niet goed aangegeven, mogelijk deels omwille van de extra nadars.
Ideaal voor enkele impressies vanuit de lucht, al is de fotokwaliteit eerder pover …
De fluim-ingang was ook ongewild wat verwarrend. Mij onbewust van het drama dat zich toen in Walibi Bel. voltrok, vond ik de waterpartij onder en langs het parcours van Mokora Wildwasserfahrt een meerwaarde. Ik heb het immers niet voor kermis-boomstammen op kaal beton.
We waren moederziel alleen in de doorwandel-attractie Eiszeit Safari. We hadden er vertrouwen in dat de animatronics niet uitgehongerd waren. Mogelijk voor het eerst sinds de pandemie uitbrak in Europa nuttigden we een picknick in een attractie.
Big Foot Safari lijkt me minder lunchpauze-proof. Initieel hadden we geen idee wat we zouden verwachten. Het werd geen privérit door de drive through zoo maar wel in een soort show-arena waar niemand toekijkt behalve de volgende groep passagiers. Wel eens leuk om een monstertruck-ritje te maken over oud ijzer, koper, lood en zink, lege batteries en ook wrakken van auto’s.
Sympathieke staff hier, getuige de foto die men gewillig van ons schoot.
Victoria Freefall weet ik meer te smaken omwille van de geografische woordspeling dan omwille van de beperkte hoogte. Ook de zitting was me trouwens te beperkt.
Een gekend begrip bij pretparkfans …
Maar Black Mamba is hier een derde boot-attractie. De bootjes zijn merkbaar veel lichter dan bij Safar-Splash. Ook de snelheid was minder hoog. Maar suspense wordt gegarandeerd door de ‘chauffeur’ van dienst. Middels haarscherp bochtenwerk wist hij ons nat te maken en zichzelf droog te houden.
Geheel inconsequent bedankte ik de nautische operator door wat kleingeld in zijn hoed te deponeren.
Ook niet helemaal consequent: de operators van Batukai-Racer. Want in niet 100% droge omstandigheden reed deze achtbaan nu wel rondjes. Pluspunt voor het thematisch geslaagd treintje, maar voor de rest toch een kale kermis. Oordeel anders zelf.
Ook qua rit zelf is dit geen hoogvlieger, waardoor we ons beperkten tot één schamel bis-ritje. De ‘kenners’ van rcdb catalogeren ‘em als thrill, ik hou het op family. Wat in mijn geval trouwens letterlijk strookt, gelet op de passagiers op de achterste zitting.
Nadat de wildste boot-attractie werd gebist – onze enige wachtbeurt van > 10 minuten die dag – vereerden we ook de wildste coaster van het park met een zoveelste re-ride. Met Puto Moto voegden we een nieuwe park-attractie toe aan ons lijstje van de dag.
Toch meer dan een condor is zo’n reuzenrad geschikt voor foto’s vanuit de hoogte. Toffe operator-pee ook die me in een aparte gondel liet plaatsnemen zodat ik wat bekende koppen aan de luchtfoto’s kon toevoegen.
Bij gebrek aan doorloop-pad werden we terug richting Höllenblitz e.a. gedwongen. Een beetje op de dool kwamen we zo bij ... nog een safari-attractie. Met die naamgevingen gaat Serengeti-Park geen originaliteitsprijs winnen, maar Quad-Safari kon ons wel bekoren. Net als bij de monstertrucks rij je hier ook langs een aantal hindernissen, zij het meer verborgen in een jungle-thema. Een aantal hindernissen hebben een mechanische dimensie, wat deze rit af en toe extra spannend maakt. Let niet op het paard maar focus op de wagen achteraan in beeld die op een soort bewegende wipplank rijdt.
Voeg er nog een dolenthousiaste chauffeur aan toe en je verdient twee opgestoken duimen.
Kleine kanttekening: ook al reed men nu al met meerdere voertuigen, bij grotere drukte lijkt de capaciteit me voor dit soort attracties een serieuze ambetantigheid.
Geen idee of de show door het natte weer en de lage opkomst doorging die dag. Aan de opstelling te zien, vermoed ik een duik-show.
Iemand zin in een safari-attractie? Welaan, hier is het doorloop-ding Jurassic Safari.
Wie het parkplan bekijkt, merkt twee spoorlijn-lussen en meerdere stations op. In die stations passeert niks en de spoorlijnen lijken op meerdere plaatsen definitief in onbruik. Jammer dat dit omvangrijke park geen verplaats-attractie heeft en extra jammer dat het parkplan niet is aangepast. Wel lekker provocerend wordt de trein uit dienst ergens decoratief neergepoot. Tel zelf de min-punten.
Voor de hevigste thrill zonder inversies moesten we dus te voet naar de andere kant van het Abenteuer-deel. Kumba Twister is hier de lokale Sledgehammer.
Het spoor van de kinderattractie Jeep Safari was gelukkig niet onderbroken.
Zelfs het aaien van geitjes en andere hoefdieren ontsnapt hier niet aan de safari-obsessie.
Leuk is dat de ingang en de uitgang van deze Streichel Safari een stukje uit elkaar liggen. Zo kom je terecht bij andere attracties, zoals deze Ngoko.
Haastig op weg naar de wandelzone van het dieren-deel passeerden we de best wel originele walkthrough Tiere der Zukunft.
De grote wandel-dierentuin heet hier Dschungel Safari. Helaas heb ik het slechtste voor het laatste gehouden.
1. Deze zone oogde erg ouderwets.
2. We stonden geregeld voor gesloten klote-omheinigen. Hier eentje met tegenstrijdige boodschap.
Extra jammer in het geval van een hangbrug/uitzichtplatform.
3. Door groen-onderhoud achterwege te laten, probeerde men het jungle-thema te versterken. Quod non …
4. Helaas geen tijgers in onderstaand verblijf dat op een renovatie wordt voorbereid. Voor het geval Netflix er een serie komt opnemen?
Maar laat me eindigen met een vrolijk beeld van één van de beter ogende buitenspeeltuinen.
Echt besluiten doe ik graag op zijn Piet Huysentruyts.
1. Het park is zeker dagvullend. Of het daardoor ook de hoge ticketprijs waard is …?
2. Kwantitatief is het pretpark-deel zeker OK, ik liet nog enkele kinderattracties onvermeld. Wat algemene pretpark-attracties betreft, zijn er behalve Höllenblitz geen toppers. Voor mij hebben de meeste attracties een te groot kermis-in-open-veld-gehalte. Een pijnlijkheid die ik eerder al in Skyline Park en Eifepark mocht ervaren.
3. De overige toppers zijn de rondvaarten en rondritten. Al zijn sommige van die attracties wel onderling inwisselbaar. Je kan die meervoud aan aangeboden tochten met bestuurder ook positief zien als een compensatie voor de soms beperkte capaciteit.
4. De operators zijn doorgaans enthousiast en begripvol. Wel stom van die fooi-hoeden en –schalen.
5. De auto-zoo is natuurlijk ook een topper, aan de wandel-zoo schort nog heel veel. Daarover zijn mijn engel- en duivel-bewaarder het wel volmondig eens.
Noot: Elke verwijzing naar niet-fictieve personen berust geenszins op toeval.