https://www.youtube.com/watch?v=tvsaEjy4zIA In de late jaren ’60 was het blijkbaar de gewoonte om het gras waarop je zo net had gepicknickt, op te roken. Anno 2017 werden we aan de voet van de Franse Alpen door een berpoeps-rugzakkken-controleur teruggestuurd naar de parking. ‘Picnic interdit au parc, monsieur’ maar we werden wel vriendelijk verwezen naar de ruime picknickzones net buiten het park. Eigenlijk nog niet zo’n slechte oplossing op deze snikhete dag, met een koelbox in onze half beschaduwde wagen. Bij onze tweede passage zagen we hoe net voor ons autochtonen met zakjes chips wel toegelaten werden door de man onder de witte parasol. Who you gonna call? Unia? Minister Maggie?
Er wachtte ons nog een verplichte veiligheidscontrole voor we ons eindelijk konden aanmelden aan het infoloket. Hier quasi hetzelfde tafereel als eerder diezelfde week in het zusterpark bij de dappere Galliër: eindeloos zoeken in een map naar de toe te kennen korting met Fort-Fun abo’s en vouchers. Toen de dame van dienst naar de leeftijd van de kinderen vroeg, rook ik al merde en kon ik voorspellen dat de volgende vraag een verzoek tot betaling (ik denk à 50%) zou zijn. Mè hiel de paarking mo ni mè moa! Hoeveel vrolijker zou de wereldgeschiedenis er midden 20e eeuw hebben uitgezien met de leuze ‘Jahreskarte macht frei’? Gelukkig moet je geen Germanofiel zijn om de Duitstalige vouchers te kunnen begrijpen. Natuurlijk raakten we kosteloos binnen, de parking was trouwens ook gratis (incl. picknick!).
We begonnen met wat we als eerste opmerkten: de toiletten.
Meteen volgde W.A.B. Tour. Deze rijdt nauwelijks door de helft van het al niet zo grote park. Aangezien het beginstation hier logisch ook het eindstation is, waren we omstreeks half elf nog geen stap verder geraakt. Dat was zeker geen probleem op deze zeer kalme, allerlaatste Franse schooldag.
Tijd voor wat geweld op de EqWalizer. Helaas en i.t.t. Speed of Sound > 1,30 m. We deden ‘em dus met z’n tweeën, de eerste keer back. Het origineel beugelsysteem van Sunkid – die naam doet meer denken aan zonnebrandcrème voor kinderen – verhinderde niet dat ik pijn ondervond aan m’n linkerschouder tijdens de eerste rit. De tweede keer reden we front en ging ik rechts zitten, zoals verhoopt zonder pijnlijke gevolgen.
Deze nieuwe Aire de Jeux was toen al te heet, dus bereed Leon de nabijgelegen W.A.B. Band Tour.
Verkoeling voor het hele gezin werd gevonden in de niet zo bijzondere rapid Gold River. Toch twee sfeerbeelden (de laatste tijdens een bisnummer in de late namiddag):
De jongste mocht nog wat na-splashen op Concert’O. Ik veronderstel dat ‘O’ staat voor ‘eau’.
Ondanks de verbluffende theming naast de ingang van de MonORail, wist deze maar weinig belangstellenden aan te trekken. We zouden kort daarna wel ondervinden waar al het volk zich in de voormiddag bevond.
Ons volgende target was goed waar te nemen:
Geen toptheming bij Timber, maar dat is ook niet nodig bij dit houten pareltje.
De twee enige minpuntjes zijn het korte parcours en de belabberde capaciteit, zeker wanneer men maar met één trein (max. 12 personen!) rijdt en de helft van de dagbezoekers hier gelijktijdig in de wachtrij staat. Het resulteerde voor ons in (wars van ironie) ruim 15 minuten wachten, reken op het drievoud voor een frontrit.
Walibi R-A is trouwens een opvallend vlak park, ondanks de be-Alpte achtergrond.
In de namiddag zouden we deze woodie-smoothie nog vijf keer op een rij doen, o.a. front en – u hebt het begrepen – zonder aanschuiven. Gravitykraft Corporation heeft me in Zweden en vooral Ierland ook al enorm bekoord. Zusterpark Bellewaerde heeft met z’n Siamese miskleun een grote kans gemist.
Plopsa DP heb ik dit jaar nog niet bezocht. Het zou me verbazen indien de GCI, genoemd naar het Zwitsers weesmeisje en nu in Belgische hebberige handen, even verraderlijk bochtenwerk weet te bieden zonder aan soepelheid in te binden.
6 x bereden en 6 x goedgekeurd
Het muizeke Woodstock Express deed wat quasi al z’n soortgenoten die ik voorheen al had bereden, ook deden: ontgoochelen. Gewoon niet mijn ding, die trage rit, die bruuske 180° bochten en het immer afwezig zitcomfort. Al was dit exemplaar minder pijnlijk en schokkerig dan sommige anderen.
Beschermd door een rubbertje lekker glijden in een natte omgeving, dat kennen forumleden wel … van BJL, Bellew., Neeltje Jans e.a. Hier heet de simpele attractie Surf Music. Bootjes moet je eigenhandig naar boven zeulen, als beloning krijg je een aardig uitzicht.
Het roze geval op de achtergrond kreeg nog een tris-beurt. In de Ciné 3 D werd met ‘Tempo Attack’ hetzelfde misbaksel vertoont als in Wavre. Zottekes doen met muziekinstrumenten en andere flippende figuranten kan zoveel creatiever: https://www.youtube.com/watch?v=i1fT0ylPZWI
Dat van die pickninckzone heb ik dus niet verzonnen.
Leon kon z’n low budget maaltijd gaan verteren op de gemotoriseerde kinderattractie QWADS:
Flo en ik zochten het iets hogerop. De launcher SkunX Tower (introtekst op Parkgids aanpassen!) bisten we met telkens een ander uitzichtpunt en we kregen – onder lichte dwang van de schijnwerkloze operatrice – een trisnummer aangeboden.
De twee broers deden de verticale bewegingen nog eens dunnetjes over op de gitaarkikker Be Bop…
… en tuften een wel erg simpel rondje op de oldtimers van Melody Road. Bij Bambooz River gingen we voelen of het water voldoende nat was.
Dat was het zeker, maar de bamboe zag er wel verdacht metaalachtig uit op één van onze recentste klassieke logflumes.
Voor langdurige verfrissing is er in dit park een beter adres: Aqualibi. Je betaalt midden in het park € 6 extra per persoon. Dat is 1/3 van het overdekt geval in Wavre, en verwacht behalve open lucht ook ongeveer 1/3 aan nat glij-aanbod.
Positief – voor ons – was dat de jongste op de drie (semi-)toppers mocht. Bij twee ervan had je de keuze tussen een enkele en een dubbele band. Bij de derde moest je buikliggen – niet knielen zoals ik eerder in o.a. Noorwegen en Italië deed – op een matje en kreeg je warempel airtime over het water. Dat zie ik de beroemdste Nazareeër ons nog niet meteen nadoen!
De drie ‘toppers’. De vierde werd blijkbaar gedemonteerd.
Negatief is dat iedereen > 1,20 m werd geweigerd op enkele glijbaantjes die ik eerder als ‘familie’ dan als ‘kinder’ zou catalogeren. Ach, ook al was ruim de helft van de dagbezoekers in Aqualibi, het wachten viel best mee. De meeste tijd brachten we er trouwens door in het golfslagbad, waarbij de tijdelijke no-swim-zone moet worden afgebakend met behulp van een vrijwillige badgast (o.a. ondergetekende).
Nog primitiever is het gratis opbergsysteem. Één jongedame kwam handen tekort om genummerde plastiek dozen op te bergen in een magazijn en weer tevoorschijn te halen. Dit gebeurde telkens een nieuwe gast zich aanmeldde, iemand het complex wou verlaten of iemand even naar z’n geldbeurs wou tasten.
Terug op het droge, hadden we in de smiezen dat de stuntduikshow aan de gang was. Vermoedelijk werd hier hetzelfde vermaak aangeboden als in het West-Vlaamse zusterpark. We lieten daarom de nabijgelegen attracties ongemoeid en Timberden à volonté. Omdat we in de vier voorgaande parken telkens het plaatselijke schommelschip ongemoeid lieten, schommelden we nu wel getweeën (want opnieuw > 1,30 m) op Le Galion.
Mogelijk speelde de tweede show ’Les Mystères de l’Or Vert’ nog niet op deze dag. Indien wel: jammer dat we ’m gemist hebben. Hier een warm makend regionaal artikel (FR), inclusief een tipje over de parkuitbreiding anno 2018 http://lessor.fr/les-mysteres-de-l-o...ibi-19444.html
Na de kalme rapid moesten we nog gauw zeker drie attracties doen voor de vroege maar begrijpelijke sluitingstijd van 17:00.
Vlug even langs op de kinderboerderij Mini-Ferme.
De obligate Coccinelle die minder begrijpelijk maar één rondje per beurt reed.
En de verrassende topper (na Timber): Tam Tam Aventure. Wat een feest is deze rondvaart want ...
1° Interactief (elke passagier moet in een bepaald ritme tam tam spelen)
2° Een heel duidelijk verhaal: er worden zogezegd opnames gemaakt voor langspeelfilms, met moddervette knipogen naar blockbusters (hopelijk komen de heren Spielberg & Lucas hier niet achter).
3° Humor zoals we die kennen uit Parc Astérix
4° Net toen ik dacht dat enkel de dierenrondvaart in Ieper thematisch en educatief hoogstaander is, bemerkte Leon een in het wild levende waterslang en op veilige afstand daarvan een toen nog levende kikker (helaas geen foto).
We sloten af met een bisnummer op de logflume. Na 17:00 konden we niet meer in de bostauto’s Stock Cars (> 1,30 m) en de scheve breakdance Bamba. Na zo’n topdag durf ik dat niet te betreuren. Het pleit voor het dagvullend karakter van dit park dat we nog een vijftal andere attracties en twee shows niet gedaan kregen.
Natuurlijk is het park de ruim 800 enkele autokilometers niet waard, in de betekenis dat je heel wat vettere attracties / grotere parken veel dichter bij huis kan vinden. Verwacht hier geen coasters zoals in de Walibi’s in de Lage Landen. Maar om in stijl af te sluiten: Non, je ne regrette rien.