Afgelopen zomer was er een goede vriend van me op bezoek. We maakten bescheiden plannen voor een gemeenschappelijke vrije zaterdag, en veegden ze vervolgens van de tafel om iets veel zotter te doen: met de trein naar Walygator. Na een klein uurtje opzoekwerk besloten we dat het doenbaar was en dat we het erop gingen wagen.
Geen klassiek tripverslag, maar eerder een epos van hoe je vanuit Antwerpen in Walygator geraakt met het openbaar vervoer. Hier gaan we...
03u00: De wekker gaat af. Ik kleed me aan, poets mijn tanden, steek de laatste spullen in mijn rugzak, ga naar de garage en krijg een sms van mijn handlanger dat hij al gearriveerd is.
We vertrekken met onze fiets richting centraal station. Daar wacht de eerste trein richting Brussel-Noord op ons, of eerder omgekeerd: we zijn ruim op tijd.
Eenmaal in Brussel aangekomen volgt de langste treinrit van de dag. De rechtstreekse trein naar Luxemburg word net als vorige keer onderbroken in Aarlen, waardoor we vanaf Aarlen de NMBS-bus naar Luxemburg zullen moeten nemen.
Ergens diep in de Walen gebeurt echter het gevreesde: de trein valt in panne. Bijna een uur staan we stil, maar uiteindelijk komt er nog een trein naast ons tot stilstand: er word een loopplank uitgelegd en we mogen overstappen in de andere trein. In Aarlen wachten we niet heel lang op de bus, maar die blijft nog even stilstaan om op nog een andere trein te wachten. Het is ondertussen al een uur of half elf.
Een klein uurtje later zijn we in Luxemburg, dat het meest onduidelijke treinaanbod aller tijden heeft. Het helpt vast niet dat er van verschillende landen treinen stoppen, maar de routeplanner maakt ons wijs dat er geen enkele trein meer naar het station van Walygator Parc rijd. Onze laatste optie was volgens de routeplanner van SNCF al vertrokken terwijl we in Aarlen stonden te koekeloeren. We besluiten een trein naar Maizieres-Les-Metz te nemen, het eerste station na Walygator Parc, een wandeling van enkele kilometers.
Eenmaal op de trein naar Maizieres-Les-Metz word echter toch afgeroepen dat deze in Walygator Parc stond, wat dan weer niet op de papieren planning stond, en ook niet op de site van de SNCF. Als je dacht dat de routeplanner van de NMBS al op niets trok, moet je het maar eens in Frankrijk proberen... Stelletje prutsers, maar goed nieuws voor ons!
Uiteindelijk arriveren we voor half drie in Walygator Parc, dat open zal blijven tot half zeven. We hebben er ruim tien uur over gedaan om vier uurtjes in het park door te brengen: was het dat waard?
Het station van Walygator Parc (van waar de laatste trein ruim voor parksluiting vertrekt, begrijpen wie begrijpen kan) ligt er desolaat bij en heeft zelfs geen werkend ticketautomaat. Het ligt wél vlakbij de parkingang, veel dichter dan het station van Walibi of Plopsaland.
We arriveren laat in het park, maar er zijn nog mensen die nu pas aankomen en nog een ticketje moeten kopen. Toch was het allesbehalve een drukke dag, best jammer voor het park: het lag er zeer proper bij.
Komt nog eens bij dat de vernieuwingen best de moeite zijn. Het was alweer zes jaar geleden dat ik voor het laatst in Walygator Parc was, en Dino-Raft was de grootste nieuwigheid voor me. Alhoewel, nieuw... De attractie kende ik al, het thema was nieuw. Het oude Griekse thema was best indrukwekkend en ik was er altijd fan van, maar het was in zo'n slechte staat dat ik begrijp dat ze er geen geld in wouden steken. De Dino's zijn een prima vervanger voor deze attractie, al was ik meer op de golven gefocust: deze zijn echt gestoord! Ik herinner me totaal niet dat deze rapid zo door en doornat was. Ik heb zelfs zelden zo'n natte rit gehad, op wat voor attractie dan ook. Het lag misschien aan ons bootje, dat lagere wanden had dan de meeste. Leuke attractie!
De bootvaart op het centrale meer was ook vernieuwd en zag er opnieuw zeer fris uit. Grote fan! Enkel mogen ze de bootjes van mij toch iets sneller laten varen, ik ken weinig attracties met zo'n absurde ritduur. Maar misschien moet ik in plaats van te klagen langer dan vier uurtjes in het park proberen zijn.
De hoofdreden voor ons bezoek was dat het gezelschap Monster nog niet gedaan had (ondanks al in het park geweest zijn, een jaar voordat Orochi hier neerstreek). Ik keek er ook wel naar uit om als connaisseur een ritje te maken op een coaster die ik enkel als relatieve n00b deed. Extreem enthousiast was ik toen eigenlijk niet over het rooswitte Monster, en die mening heb ik ondertussen licht bijgesteld: aan het niveau van Katun komt de baan in de verste verte niet, maar het is alsnog een fenomenale coaster die ergens bovenaan de top van Frankrijk zit genesteld. Heerlijk om in Walygator Parc te komen met steeds de garantie dat je hier quasi zonder wachtrij ritjes op kan maken!
Dan heb je de stamvader van de moderne Europese woodie, Anaconda. Geen baan waarvan ik blij was om hem terug te zien nadat ik in 2012 bijna met een trauma uit de Morgan-treintjes kwam. Ik was er toen van overtuigd dat ik nooit meer een ritje zou maken, maar zes jaar later heb ik besloten dat ik alles durf en dus ook een herkansing voor de achtbaan die me mijn pijnlijkste rit ooit bezorgde. En het mirakel heeft inderdaad geschied: Ik kon de achtbaan gemakkelijk aan, ik zou hem zelfs niet meer als pijnlijk klasseren. Het blijft een enorm saai ding, maar wel één met charme. Het is een prachtige constructie en de gemiddelde bezoeker leek hem wel te appreciëren.
Het spookkasteel deden we ook, al ben ik niet meer zeker of deze een update heeft gehad tijdens mijn laatste bezoek. We waren in ieder geval wel fan! De façade is nogal verloederd, maar vanbinnen zit de sfeer goed snor.
De originele loopingcoaster van het park bezochten we ook graag. Hier was letterlijk niemand in de wachtrij en mochten we uiteindelijk zelfs een ritje met ons twee maken, terwijl de rest van de trein leeg bleef. Bizar genoeg werd de baan ook precies draaiende gehouden door een eenzaam studentje. Waly Coaster is een prima achtbaan, maar verbleekt enigszins door in hetzelfde park als Monster te staan. Ondanks dat het één van de weinige grote attracties in het park is, is de meerwaarde nihill in mijn ogen.
Dat was niet ons volledig dagje Walygator Parc. We deden beide flumes (de kleine blijft de betere!), de monorail, enkele thrillrides en de Harakiri. Ook aten we een hotdog met chips (originele menu, dat wel) en uiteindelijk was het tijd om te vertrekken. Was vier uurtjes genoeg om alles gezien te hebben? Eigenlijk wel: we hebben ons niet gehaast, we hebben de nodige rerides gemaakt op Monster, heel het park verkent en zelfs nog onze laatste tijd opgebruikt in de shop en het Museumpje aan de ingang.
Maar: was het doenbaar met het openbaar vervoer? Als we meer geluk hadden gehad met de trein en iets later waren vertrokken met de fiets, was de reistijd iets minder dan negen uur geweest voor een pretparkdagje van een uur of vijf. Of je die verhouding oké vind, mag je zelf beslissen.
Teruggeraken zou hoe dan ook niet meer lukken vandaag. We wandelden naar Maizieres-les-Metz. Het werd ons duidelijk dat er geen weg is van Walygator Parc naar de bewoonde wereld zonder op de autobaan te wandelen (of de trein te nemen, maar, die stopte dus niet meer aan dit station). Misschien is dat wel één van de redenen dat het park zo slecht draait: het is nauwelijks bereikbaar zonder auto ondanks een treinstation aan de deur, en dat in een regio waar zeker niet iedereen een auto kan betalen.
Bon, in Maizieres-les-Metz wachten we een hele poos op de trein. Het was maar voor een kort ritje, want we zouden overnachten in het nabijgelegen Thionville om zondagochtend de reis naar Antwerpen voort te zetten.
Bedankt voor het lezen.