Na een vierdaagse Spanje, drie weken Amerika en een verlengd weekend in Rome was ik mijn RF-vrienden bepaald nog niet beugezien. Voor de vierde keer dit jaar stapte ik samen met een heel leuke groep in het vliegtuig - voor ditmaal een érg korte vlucht naar Berlijn. Een wereldstad die ik al langer wil bezoeken, maar het zal voor een andere keer zijn: ditmaal lag de focus op Oost-Duitse pret-en waterparken. Eenmaal geland reden we in huurauto's naar wat misschien wel Duitsland's jongste grote park is. Welkom in Belantis!



Dit park heeft me altijd gefascineerd. Als één van de laatste grote parken in Duitsland dat ik nog niet bezocht had, stond het hoe dan ook hoog op het verlanglijstje. Toch had het park zijn reputatie niet mee: bijna iedereen die ik ken die het park al bezocht had waarschuwde me 'niet teveel te verwachten', spraken van een 'sfeerloos park' dat eigenlijk heel erg kaal was en niet zoveel voorstelde. Het ietwat vreemde entreegebouw bevestigd eigenlijk een deel van die uitspraken. Het is een grootse poort, maar de rare kleurencombinatie dat het gebouw meekreeg geeft het een onwerkelijk en fragiel uiterlijk. Als we aankomen zijn er op enkele medewerkers na geen mensen zover ons zicht rijkt: Het lijkt wel Dadipark anno 2008. De eerste indruk is niet meteen een schot in de roos.



Omdat er niet veel bomen in het park staan en het middelste deel van het park uit een groot meer bestaat, kan je vanaf de ingang in een oogopslag zien waar alles staat. Het voorspelbare resultaat als je met een rollercoasterclub meereist is dat iedereen koers zet richting de grootste achtbaan van het park. In het geval van Belantis moeten we daar niet te snel om juichen, want het betreft een Gerstlauer Eurofighter van niet geringe grootte. Huracan heeft een heel mooi stationnetje en leuke karretjes (waar vreemd genoeg de Egyptische god Anubis nog steeds in verwerkt zit, alsof ze voor de zijkanten van de wagentjes gewoon de tekeningen van Plopsa hebben overgenomen), maar daar stopt de visuele pracht. Ik vind het altijd ietwat ongelukkig als parken ervoor kiezen een coastertrack dezelfde kleur te geven als diens supports, en zeker bij Ferrarirood geeft dat nogal een schreeuwerig geheel. Ook de wachtrij is niet moeders mooiste, maar daar lopen we vandaag gezwind doorheen.



Aangezien we vermoeden dat wat voor Anubis telde, voor deze soortgelijke karretjes ook wel kon kloppen, namen we frontseat plaats voor een zo pijnloze rit mogelijk. Het werkte! De baan kent evenveel foute knikken en schokken als een schot vloeken kent, maar front viel dat allemaal best mee. We geven hem meteen een reride, en dan komt die nieuwsgierigheid in me toch steeds naar boven. Dan vraag ik me af: zou hij backseat ook meevallen? En dat, lieve kinderen, is hoe ik steeds mijn hersens door elkaar laat klutsen door die Beierse Action van de achtbaanbouwers. Vanachter viel het niet mee. Als je naar de laatste inversie kijkt wanneer het karretje daar doorheen loopt kan je het eigenlijk al raden: de laatste zitjes kan je hier letterlijk zien botsen op de track in plaats van dat de wieltjes de rails volgen. Auw.

Verwacht van Huracan geen topcoaster, want dat is het niet. Zelfs frontseat is het een gemiddelde Gerstlauer, met enkele niet zo zeer leuke elementen op één verassend intens airtimeheuveltje na. Op de soepele zitjes goed voor enkele rerides, maar niet direct de topcoaster waarvoor je naar Oost-Duitsland moet reizen. In mijn bescheiden mening is het ook de minste coaster van het park.


Mooi van ver, maar verre van mooi?



Het gebrek aan bomen in het park - dat zoals ik al zei voor de vele panorama's vanaf grondniveau zorgt - betekent helemaal niet dat het park overal kaal is. Ik vond de aanleg van het park verbazingwekkend geslaagd, met veel goede thema-elementen waarvan ik vast nog wel enkele zal overlopen. Het geniaalste aan Belantis (Ik schaam me om het toe te geven, maar ik had dit pas door bij het verlaten van het park) is dat het park is opgezet als een wereldkaart. Als je op Google Earth het park bekijkt zie je dit terug: Europa is duidelijk te herkennen, maar ook de themagebieden Egypte, Noord en Zuid-amerika liggen duidelijk min of meer op de juiste plek. Ik had nooit beseft dat dit park best goed uitgedacht is. Ergens midden in het park vind je bijvoorbeeld een Harakiri op enkele nagemaakte bergjes. Dan denk je 'oh, leuk!' maar achteraf besefte ik dat die bergjes volgens de Belantis-kaart zo ongeveer tussen het Duitse en Italiaanse themagebied liggen... Oftewel, het zijn de Alpen.





Schommelboten! Normaal doe ik ze nooit, maar met RF erbij kan het een leuk groepsmomentje zijn.





In het Britse themagebied - een eilandje, hoe kan ik dit pas op het einde van de dag hebben doorgehad!? - vind je twee grote attractie. Het madhouse Verlies des Grauens, waar ik al veel goeds van gehoord had, was jammer genoeg gesloten op deze rustige dag. Gelukkig wel geopend was Drachenritt, een Gerstlauer Bobsled zoals Walibi Belgium volgend jaar krijgt. Elke keer als ik zo'n coaster doe worden ze leuker. Deze lijkt heel erg veel op het standaardmodel in Tripsdrill, maar leek in mijn ogen net ietsje vinniger: met name de airtimeheuvels waren zo'n dolle pret dat we de baan keer op keer opnieuw deden. De operator liet ons graag zitten (uiteraard als er niemand stond te wachten, wat meestal het geval was) om ons nog wat meer te laten genieten. Als de nieuwe baan in Walibi hier nog maar een beetje op lijkt, hebben we er weer een toppertje bij in ons land!






Het gezellige Duitse themagebied - je moet er enkel geen milkshake proberen kopen en goed je wisselgeld natelen !



Iets dat opviel onderweg naar het Griekse themagebied is dat er veel randactiviteiten zijn die geen attracties zijn en ook geen personeel nodig hebben: een ringwerpspel bij zitbankjes, een krijtbord enzovoorts. Sommige van de objecten die je voor zo'n activiteiten nodig hebt zitten gewoon los en kan je dus gewoon meepakken, maar Belantis vertrouwd op de eerlijkheid van de bezoekers en dat lijkt hier te werken. Veel andere parken zouden dit niet moeten proberen...

Griekenland vond ik jammer genoeg niet extreem goed uitgevoerd, op het boottochtje na. De meest opvallende attractie is Götterflug, zo'n skyfly-toren (het park houd kent zijn Gerstlauer-klassiekers) die ik al een paar keer ben tegengekomen maar nooit heb gedaan. Ik heb het altijd lelijke dingen gevonden tegenover klassieke skyfly's, maar eigenlijk hebben ze wel twee grote voordelen: de capaciteit is een pak hoger en alle zitjes zijn evenwaardig wat wind vangen betreft. De attractie staat er nogal kaal bij, maar het fungehalte is er zeker wel!



Op het meer - zeg maar de Middellandse Zee van Belantis - ligt een verborgen topper waarvan ik de raad had gekregen hem zeker te doen. Fahrt des Odysseus lijkt een standaard tow boat ride, maar onderweg kom je scènes tegen uit de Griekse mythologie. Niet overslaan!







Mijn favoriete themagebied in het park is verruit Egypte. Het zit vol met details, de gigantische piramide is een knappe eyecatcher en er staan twee topattracties binnen het park. De eerste daarvan is Fluch des Pharao, Hafema's vreemde combinatie van een flume en een rapid. Werkelijk alles van dit ding vond ik leuk: de geslaagde wachtrij in de piramide, het openluchtstation in een gestrande boot, het rondvaren over de golven, de verticale lift en de grote drop. Je maakt hier niet echt veel snelheid op omdat de boot nogal tegen de bodem schuurt, maar dat drukt voor mij de pret niet. Er volgt nog een draaikolk met nog een drop, deze nog leuker en wilder dan de vorige. Als je terug het station opgaat met een rolband krijg je bovendien een kontmassage. Voor mij de leukste attractie van het park!





De leukste wachtrij van het park vinden we bij die andere Egyptische attractie: ik kan me niet alles meer herinneren, maar ik was grondig onder de indruk van het wachtgedeelte van Cobra Amun Ra. Ook hier wandelen we gewoon vlotjes door en ook hier kunnen we enkele keren blijven zitten. Dit is een zeer fijne familiecoaster van Gerstlauer, identiek aan Dragonfly in Duinrell. Nu valt het me op dat alledrie de grote achtbanen van het park slechts één kleur hebben, maar enkel bij Huracan stoort het me... Het zal aan het Ferrarirood liggen.





We gaan het park nog eens rond en besluiten Capt'n Black's Piratentaufe een kans te geven. Dit is een ABC Rides freefall, zo eentje die ook een beetje naar links en rechts wiebelt. Ik snap niet dat deze relatief zeldzaam zijn, want ze zijn echt heel leuk en ook qua thema kan je er veel richtingen mee uit. We deden hem niet geheel vrijwillig drie keer achter elkaar, omdat bepaalde RF'ers de operatrice hadden wijsgemaakt dat we steeds maar nog een ritje wilden. Hilarisch momentje!



Verder staat er in het Noord-Amerikaanse gebied een frisbee, die heb ik echter overgeslagen. In het tipidorp kon je zelf bandana's beschilderen en als ik me niet vergis ook geschminkt worden, op het oog allemaal gratis. Wat we wel deden was kanovaren over het kleinere meer van het park. Al snel kwamen we erachter dat we helemaal niet in een kano konden sturen en het duurde beschamend lang voor we ons een weg terug naar de kade gepeddeld hadden. Als iemand het Yelle8 vraagt lag dat aan de onderstroming, maar volgens mij kunnen we het gewoon écht niet.



Dat was Belantis in een notendop! Er waren nog een paar attracties, maar de grootste heb ik wel gehad. Het is geen typisch Duits park, al hangt die sfeer er wel vaak. Het voelt eigenlijk aan als een combinatie van pakweg Hansa-Park: die Duitse sfeer en enkele knappe attracties, maar dan met het concept van een Spaans park gebouwd door universal/Paramount/Busch Gardens: niet dat het park kan tippen aan Warner of PortAventura, maar net als die parken is het in één ruk gebouwd (latere toevoegingen uitgezonderd) en is er op voorhand nagedacht waar dat welk themagebied moet komen te liggen. En ondanks alle adviezen niet teveel te verwachten, vond ik Belantis wel een toppertje. Ik heb me er heel de dag vermaakt, veel attracties waren een stuk beter dan verwacht en de opzet is geniaal... Hoe laat op de dag je daar ook achterkomt.


Zoek de parkmascotte



Bedankt voor het lezen!