Ik had al zo'n vermoeden en na ons dagje Kolmården wist ik het wel zeker: het laatste pretpark van onze Scandinavische trip door Finland en Zweden zou ik meteen het beste van de vijf vinden. Meer zelfs, ook de beste achtbaan van de trip zouden we daar doen. Ik wist dit omdat ik er al geweest was, en het was zeker geen einde in mineur om af te sluiten met iets wat ik al kende. Het was het hoogtepunt van de trip.



Wat kan ik zeggen? Sommige parken slagen de bal gewoon nooit mis. Met soms ogenschijnlijk minimale inspanning weten ze hoe je een perfect sfeervolle omgeving moet neerzetten. Elke keer als ze iets neerzetten, maakt niet uit wat voor attractie, slaan ze de nagel op de kop. Ze hebben een eigen identiteit die je nergens anders terugvindt, wat eigenlijk erg jammer is maar toch ook weer niet. Sommige parken zijn gewoon perfect. Gröna Lund is daar het perfecte voorbeeld van.



Perfect, dat is een gevaarlijk woord. Misschien ook een tikkeltje overdreven. Maar onze dag begint alvast wel zo, want we werden net als twee jaar geleden voor ons bezoekje beloond met een dubbele ERT. En laat die Exclusive Ride Time nu eens net doorgaan op mijn twee favoriete achtbanen van het park. Het wordt al helemaal te dol als één van die twee achtbanen mijn favoriete woodie is. Twister is perfect (ja lap, daar heb je dat woord weer!). Het heeft niet de intensiteit van een Wildfire of een Colossos, de bochten van een Troy of de lengte van Coaster Express. Neen, het heeft die dingen niet eens nodig! De kleine first drop is backseat een wondertje en het parcours dat volgt zit vol met onverwachte airtime-momentjes en krappe bochtjes. Twister gaat niet vervelen. Twister is love, Twister is life.





Sommige mensen vinden dat een B&M in je park hebben staan het ultieme statussymbool is. Ik denk daar anders over. Wil je er écht voor zorgen dat je als park bovenaan mijn prioriteitenlijstje komt en automatisch mijn respect krijgt, dan moet je een goede oude Schwarzkopf (goed en oud zijn tautologieën in die woordcombinatie) in je aanbod hebben en hem netjes onderhouden. En Gröna Lund doet het met alle eerbied die zo'n baan verdient. Jetline Is één van de meest visueel verbluffende coasters van Europa. Dat heeft net zoveel te maken met de retro sixties look and feel als het feit dat de baan een architecturaal meesterwerk is. Zelfs zonder de drie andere coasters die deze constructie kruisen, is de baan een modern wereldwonder. En zo rijdt die ook. Met ietsje meer tikken dan we van Schwarzkopf gewend zijn, maar dat nemen we er graag bij. Ik hoop dat Jetline nog jaren en jaren meegaat, maar eerlijk gezegd twijfel ik daar niet eens aan.





Na de ERT-sessie trekt een groot deel van de club zonder twijfel richting een cheap ogende darkride. Degenen die Gröna Lund al bezochten grijnzen nu goedkeurend, degenen die schandalig genoeg nog nooit werk hebben gemaakt van een bezoek aan dit geweldige park begrijpen er niets van. Blå Tåget Is een spooktreintje dat op het eerste zicht aan een kermisattractie doet denken. Wat er zich eigenlijk in het gebouw onder Twister afspeelt is echter meesterlijk: een darkride van een niveau waarop ook Valhalla en Fata Morgana zich begeven. Het decor lijkt in een dilemma te verkeren: wil het eng zijn en je doen schrikken, of wil het je gewoon aan het lachen maken? Als fair compromis doet Blå Tåget beiden en met succes. Het resultaat zijn een paar hartstuipingen en een slappe lach die blijft voortduren tot lang nadat de rit voorbij is. Ik mag hier echt niets over verklappen, maar als je het park probeert te beoordelen zonder een ritje op Blå Tåget gemaakt te hebben, zal ik je mening niet respecteren. It's simple as that.








Je valt hier van de ene meesterlijke klassieker in de andere. Twee jaar geleden was ik nog overdonderd van Lustiga Huset en ook dit jaar vond ik het een fantastisch funhouse, maar ik moet wel toegeven dat het onderdoet voor het funhouse in het stadspark van Helsinki. Dat doet geen afbreuk aan het feit dat Lustiga Huset de zoveelste must-do van Gröna Lund is en hem overslaan gelijk zou moeten staan aan lijfstraffen. Laat de lange wachtrij je niet afschrikken, meestal gaat deze vlotjes vooruit en je kan tijdens het wachten lachen met de pogingen van de bezoekers om de bewegende trappen op te klimmen.



Het plaatselijke funhouse is trouwens niet het enige dat tegenwoordig moet onderdoen voor een gelijkaardige attractie in Helsinki. Zoals ik in een ander TR zei, vind ik de kleinere versies van Intamin Zacspins veel aangenamer dan de XXL-variant die we hier in Zweden vinden. Een ritje Insane levert ons weliswaar een memorabel achtbaanmomentje op. Zo ééntje waarin het wagentje achterwaarts beweegt, maar je lichaam zich voorwaarts door de beugel probeert te persen. 'Ik ga nooit meer doen' is veel gezegd, maar wat ben ik blij dat we hier geen ERT op kregen.





De slogan van de Efteling is, of was, 'een wereld vol wonderen'. In Gröna Lund is dat niet de slogan maar de zoete waarheid. Als het ontwerpen van Taron een ingangsproef was voor een afstuderende ingenieur, dan is het ontwerpen voor een achtbaan in dit park het eindexamen. Gerstlauer had de kans en deed het nagenoeg perfect. Vilda Musen in het kort: gestoord. Eén van de vele bewijzen dat compacte parken de interessantste attracties opleveren, iets wat iedereen die Blackpool, Phantasialand of Gröna Lund al bezocht kan beamen.





Toen ik het park voor het eerst bezocht, zag ik Kvasten als een fraaie, maar niet zo bijzondere familiecoaster. Ondertussen heb ik hem nog eens gedaan en denk ik niet dat mijn mening bijgeschaafd moet worden. Het is een waardevolle attractie voor het visuele schouwspel dat Gröna Lund noemt, en een belangrijke familiecoaster in het aanbod, maar absoluut geen must-do voor mensen die niet elke achtbaan willen doen. Dat gezegd zijnde is dit baantje ook zeker geen tijdverspilling.








Je kan een hele encyclopedie vullen met wist-je-datjes over Gröna Lund, maar ik ben geen historicus en heb er ook geen zin in. Toch kan ik het niet altijd laten. De plaatselijke octopus draagt de naam Bläckfishen en wist je dat:
-deze attractie een geweldige octopus is?
-deze octopus gebouwd is op een drijvende vlonder, en dat het geheel met andere woorden op-en neer beweegt?
-De operatrice van deze Octopus een dubbele job heeft? Niet alleen moet ze de attractie bedienen, maar ook verkoopt ze inkomticketjes aan de bezoekers die het park met hun bootjes bezoeken. Zij kunnen aanmeren aan de vlonder en de kassa is voor hen het operatorshok van de octopus.
Oh dit park <3.



Bijna elk park heeft wel zo'n attractie die er op het eerste zicht niet echt bijzonder uitziet en al snel overgeslagen wordt. Zo geschiedde het in 2014 voor mij toch in het Stockholmse stadspark, maar gelukkig had ik nu de kans om het recht te zetten. En Karlekstunneln bleek die moeite wel waard. Deels een foute darkride, deels stiekem wel knap. Het verhaal achter de attractie ontgaat me, maar eerlijk gezegd heb ik nooit behoefte gehad aan een verhaal. Laat je niet afschrikken door het kinderachtige station of de piepkleine boomstammetjes die als voertuig dienen, deze darkride is best wel de moeite om eens gedaan te hebben!



Het vermelden waard zijn de twee kiddiecoasters die het park rijk is: respectievelijk een Zamperla Mini Mine Train en een Zierer Tivoli Small. Het hele kindergebied van het park is een beetje onderbelicht in dit TR, maar het is er en het is prachtig.



De enige nieuwe attractie sinds mijn laatste bezoek is niet echt nieuw, maar als een matige walkthrough omgetoverd wordt tot een volwaardig doorloopspookhuis ga ik niet klagen, zelfs niet als ik moet bijbetalen. House of Nightmares is die paar euro's trouwens wel zeker en vast waard. Ik ga niet pretenderen dat ik het verhaal erachter heb verstaan, maar er was één of andere wetenschapper en het ging over fobieën. Zo waren er stukken met spinnen, slangen, kettingzagen... Vooral de spinnen waren erg knap uitgevoerde, grote animatronics die veel te duur zijn voor tijdelijke spookhuizen als in Walibi. Het eindbesluit is dan ook weeral een sterke attractie. Het einde was wel wat abrupt, want net toen ik begon te vermoeden dat het hoogtepunt eraan zat te komen, stonden we ineens buiten.



Het vliegende tapijt, de disco-breakdance, de botsauto's, de starflyer, de freefalls, alle andere attracties waarvan ik te lui ben om er nog maar iets over te zeggen: ze maken allemaal deel uit van het geheel en niet één attractie is matig of vloekt met het geheel. Ook zeker vermeldenswaardig zijn de vele betaalspelletjes die zoveel bijdragen aan de sfeer: net zo goed een must-do als Twister of de blauwe trein. Stockholm is een magnifieke stad, maar als ik aan één van de vele oevers van deze plek sta en Gröna Lund in de verte zie, weet ik wat de echte parel van de stad is. Het is geen makkelijke opgave om aan Liseberg, dat andere wonderbaarlijke Zweedse pretpark, gewaagd te zijn. Gröna Lund slaagt er toch in.
Ik hoop nog heel erg vaak in Zweden en Gröna Lund terug te komen. Dit piepkleine parkje hield ons 12 uur lang bezig en zou het zo opnieuw kunnen doen. Deze keer bedank ik niet de lezer om deze lofuiting te lezen, maar Gröna Lund om zo perfect te zijn. Ignace out.