[TR] Thorpe Park 25-26/05/2017

[Earlyspencer]

https://www.youtube.com/watch?v=MTVnMO6cRfg Een jaarlijks terugkerende vraag wanneer we verondersteld worden het ca. 2000 jaar oude wereldrecord airtime te herdenken: “WAAR KAN IK HEEN?” België, Nederland, Frankrijk en Duitsland zijn me dan te druk. Gelukkig wordt Ascension Day over het Kanaal niet middels een vrije donderdag gevierd. En aangezien de NASA tot op heden geen coasters heeft ontdekt op Pluto of de exoplaneten rond de Trappist-zon, lag onze bestemming vast: https://www.youtube.com/watch?v=EfK-WX2pa8c



@webmaster: toch geen ban voor deze biftop (bewust in fout topic post)?

There must be fifty ways to get to London. Wij verkozen het luchtruim en werden hierbij gelukkig niet gehinderd door de Allerhoogste. De Oranje-man-met-de-(tou)pet scoorde immers vijf uur voor ons een behouden touchdown. Ook van die andere Wereldredder viel eight miles high geen spoor te bekennen. Na een klokvaste busrit konden we gaan slapen in Staines-upon-Thames.

Ter verduidelijking: we = Florian (14) en mezelf, vroegboekers in bijberoep. Omdat Thorpe Park niet bijster veel kinder- en familiepret aanbiedt, bleef Leon met moederziel thuis, alwaar z’n 7e verjaardag werd gevierd. Oorgetuigen beweren dat de feesteling “Vader, waarom hebt Gij mij verlaten?” prevelde. Awel beste vent, hierom:



Geef toe: er bestaan kindvriendelijker entrees.



Dat Thorpe Park op een eiland ligt, wist ik al. Het bleek warempel een tropisch eiland, en niet louter qua vegetatie.



In deze sfeerloze kelder van de op zich al niet zo gezellige Dome moesten we een kwartiertje wachten alvorens onze bagage gratis en vriendelijk in bewaring werd genomen.

Waterglijbanen leken ons een prima opwarmertje – of beter: afkoelertje. De verfarme poort onder de Yellow Submarine stond iets na tienen open, maar de weinige klanten voor ons waren de trap terug aan het afdalen. Een operator kwam ons zeggen dat Depth Charge wegens een plotse storing not available was. Weken op voorhand checkte ik geregeld https://queue-times.com/parks/2/queue_times. No surprise dat het qua storingen voor ons niet bij deze attractie zou blijven, helaas.



Om de zuurtegraad van dit TR te neutraliseren: tegen de vroege sluitingstijd (5 PM oftewel tea time) deden we hier wat we eerder al deden in een tiental andere parken. De veel drukkere vrijdag fungeerde deze twaalf-in-een-dozijn slide heel de dag als een mensenmagneet.



Merlin en theming van wildere attracties, een geslaagd huwelijk zal het nooit worden. Al kan ik wel waarderen dat ze bij Swarm een commercieel rampzalige rampenfilm van de vergetelheid proberen te redden. Prima baanverloop en de soepelheid zou zelfs de Here Jeejzes in bekoring kunnen leiden. Bovendien hier met betere near misses dan op die twee andere B&M-wingers in parken uit de Merlin-stal.



Hint 1: Om links te zitten, moet je in het station een niet zo goed aangeduide brug over. Daarom trekt deze kant doorgaans minder volk. Hint 2: Om van watereffecten te genieten, zit je beter rechts en in het midden. Hint 3: De poortjes openen heel snel. Blesseer je niet bij aarzelend wegstappen / bagage meenemen. Na onze allereerste rit sprongen we meteen achter een onbevolkt poortje. Zo moesten we niet heel de wachtrij opnieuw door voor een bisnummer. Kort voor 5 PM was de toegang unavailable. Ons vertrouwen in de Zwitserse degelijkheid werd alsnog beloond met een frontje links.



Wie nog nooit een attractie heeft bereden uit altruïsme, werpe de eerste steen. Deze keer betrof het geen opoffering ter wille van een compagnon. We wilden de drie (!) enthousiaste maar – bij gebrek aan belangstelling – werkloze operatoren van Flying Fish wat lol en eergevoel bezorgen. Een solo-tripple-front-rit was hun dank. De fishy geluiden en bewegingen van de operator met microfoon deden me denken aan dit: https://www.youtube.com/watch?v=QanC47gRBaE



Een toppertje is de valtoren Detonator: Bombs Away niet echt wegens de beperkte hoogte en het niet ten volle benutte thema. In een park van deze (bezoekers-)omvang zou een AtmosFear of een trio torens à la Warner Madrid niet misstaan. Dat zou wel minder matchen met het kindvriendelijke thema van de kwade vogels. En misschien zou het ook de piloten zo dicht bij LHR-airport ziedend maken.



Ik beken: toen pp.be er even uit lag, ben ik vreemdgegaan. De online waargenomen unavailabilities en zelfs de officieel aangekondigde meerdaagse Stealth-sluiting (15 t.e.m. 18 mei), deden me enkele vragen stellen op een Thorpe fansite. Volgens een insider was de ‘vin’ (het object dat gelanceerd wordt en zo de trein mee trekt) aan vervanging toe. Geheel in de lijn van m’n verwachtingen werd ons de toegang ontzegd ...



De poll B&M vs Intamin mag dan wel verbannen zijn naar het virtuele Land der Vergessenen, De meest betrouwbare van de twee stelde ons in staat de Europese B&M-bingo te scoren en – veel belangrijker – enkele zeer aangename verrassingen te ondergaan.



Pluspunten bij Nemesis Inferno zijn de weelderige vegetatie (zeker in deze weersomstandigheden), de soepelheid ondanks de leeftijd en de snelle start, voorafgaand aan de obligatoire optakeling. We deden ‘em de allereerste keer front … na om klokslag 11 uur één minuut stilte te houden voor de onheil die Manchester te beurt viel. Helaas werd die minuut stilte niet gevolgd door een oorverdovend applaus maar door een lege rit. Er werd initieel met één trein gereden en qua efficiënt dispatchen zouden ze hier nog veel kunnen leren van hun donkere broeders en zusters in Brühl. De vingervlugheid (foto hieronder) is maar schijn. Het belette ons niet de coaster snel te bissen.



Hangende coasters zullen nooit m’n favoriet zijn, maar ik plaats Nemesis Inferno qua ritverloop en theming in die categorie wel eervol na Katun. Z’n bijna naamgenoot in Alton Towers heb ik maar één keer bereden. Ik herinner me vooral de angst voor m’n toen nog niet herstelde ski-knie.



Foto van dag 2, toen met 2 treinen werd gereden

Stealth was kort voor de middag operationeel, en dat zullen we geweten hebben. We deden ‘m meteen drie keer wegens 1° korte wachttijd (al reed men maar met één trein) 2° het prima armband-voor bagage-systeem (beter niet na elke rit hiervoor opnieuw aanschuiven) en 3° de gegronde vrees dat deze Intamin het in de loop van de dag mogelijk opnieuw zou laten afweten … quod erat sic.

Omdat we nog geen trans-Atlantische of Aziatische parken hebben bezocht en zelf de rode tourist-trap in Salou niet helemaal bovenaan ons to-do-lijstje prijkt, zouden we met een schamele 62,5 m onze gelanceerde coasterclimax bereiken. Net als Onze Lieve Heer mag ook u ons hiermee gerust uitlachen.



Foto van dag 2, toen met 2 treinen werd gereden (bis)

Ik weet niet hoe het op de KK-achtigen verloopt, maar veel ejector-time onderging ik niet op het veronderstelde hoogtepunt. Er volgde zo mogelijk nog meer ontgoocheling toen amper halverwege de tweede en laatste heuvel bruusk werd geremd (foto hieronder). Vooral achteraan gezeten is dit figuurlijk èn letterlijk een pijnlijke ervaring. Doodzonde dat men met zo veel potentiële energie zo weinig beweging creëert.



Maar wel een dikke duim voor de 50’s-sfeer met de betere rockabillymuziek, de goed doorwerkende operatoren, het aardige panorama ginds boven en natuurlijk de krachtige en nergens pijnlijke launch. Stealth-hint: kies indien geen front voor een even poortnummer. Je zit hier – zoals bij de meeste Intamins – hoger dan de persoon voor je. Door de onderlinge afstand biedt dit hier (voor personen > 1,80 m?) absoluut een beter zicht.



De absolute topper van dit park, althans volgens alle beschikbare informatie- en propagandakanalen, was (tijdelijk) niet beschikbaar. De man linksonder half in en half uit beeld, verstond de kunst om dit niet zo leuke bericht toch op een leuke manier (grappen over onze natte schoenen) mee te delen. Uiteindelijk bleef de attractie tijdens heel de reguliere parktijd gesloten. Wie toch één en ander te weten wil komen over de spooktrein en over deze man, gelieve net als ons geduld uit te oefenen.



Onbedoeld kwamen we aan bij X. Dat is volgens mij de enige coaster in het park met een nog steeds geldend wereldrecord: dat van de kortste naam. Andere flauweriken mogen hieronder altijd meedelen welke andere één-karakterteken-coasters heden ten dage nog rondjes draaien. Het prima afgestelde oldschool lichtspel en de nooit volkomen duisternis compenseren het matige parcours. Ook hier het bandje-voor-bagage-systeem. Dat spoorde ons aan tot een bisnummertje, front.



Ik acht me niet goed geplaatst om te oordelen of X meer herhalingswaarde biedt dan Vogelrok, (wijlen) Revolution en Nighhawk. Dat naburige trio heb ik immers al x keer bereden.

Positief zijn over Colossus, die pas rond de middag van start ging, kan ik met de beste wil van de wereld niet. De dispatching is tergend traag, maar hiervoor kan je in eerste instantie de constructeur (van de treinen) aansprakelijk achten. Je moet verdomme een slangenmens zijn om te kunnen instappen, laat staan om door te schuiven naar een stoel aan de linkerkant en laat nog meer staan om via de trein rechts in en links uit te stappen, je bagage te deponeren en terug links in te stappen. De pijn die je nek-, rug- en andere zenuwen hierbij signaleren, is maar een voorproefje op wat je tijdens de rit zelve te verduren krijgt.



Een minder geslaagde foto van een minder geslaagde coaster

Hiervoor stonden we bijna een half uur in de half beschutte wachtrij. Omdat de naburige Gerstlauer tijdelijk buiten dienst was, schoven we gewoon nog een tweede keer even lang aan voor dit groene onding. Zot zijn kan dus wel pijn doen! Behalve de zinloze jacht op een nieuw record, kan ik geen reden bedenken waarom Intamin dit heeft willen bouwen 7 jaar na de veel soepelere Dragon Khan. Het gebrek aan schildersbeurten, de veelvuldige storingen, de overdracht van het inversie-record aan een zusterpark, het niet in bedrijf nemen van een tweede trein (bestaat die wel?) en de extra ruimte die zal ontstaan na ontmanteling van Slammer en de logge fluim, doen mij hopen op de komst van een vette coaster, bij voorkeur iets Helix-achtigs.



Wijlen Slammer. Ik ben geen fan van platte ritten, maar betreur het heengaan van een zo’n zeldzaamheid. Niet in het egoïstische minst omdat ik dit soort attractie nooit heb kunnen berijden.

Tijdens mijn overzees vreemdgaan wenste een forumlid me oprecht toe dat ik tijdens m’n dubbel bezoek de Grote Vijf zou kunnen doen. In de vroege namiddag van dag 1 was dit al een feit met een dubbele rit op Saw The Ride. Mijn vooroordeel luidde "Typhoon met een horrorsausje", maar hiermee doe ik Saw oneer aan. OK, ook met de decoratie hier ontving het park ongetwijfeld een recyclagepremie en de buitenwachtrij – in de brandende zon gelukkig leeg – is mensonwaardig.



Briefje schrijven naar https://www.amnesty.org.uk/?

Maar binnenin wordt wel met enig succes een horrorsfeertje geschapen. Je kiest hier niet allen tussen front (natuurlijk) of back maar ook tussen het eerste of tweede wagentje. Hint: in het tweede onderga je tijdens de voorshow een extraatje. Ter info: bandje-bagage-dingens.

Niet alleen die voorshow is een pluspunt. De remmen halverwege het parcours remmen niet (tenzij in noodgevallen, hoop ik), de vaart blijft dus de hele rit duren. En zonder naar een ander topic te willen verwijzen: de airtimeheuvel vond ik verrassender dan een zoveelste Eurofighter-looping.



Minder geslaagde foto van een geslaagde coaster

Drie flatrides nabij de Dome waren instapklaar. Rush kenden we natuurlijk van Liseberg. Zonder topografische afgrond is deze iets minder eng maar het blijft toch één van m’n favoriete types.



Ook vliegende tapijten kunnen me bekoren, deels ingegeven door jeugdsentiment. Quantum lijkt me wel wat te klein uitgevallen, qua zitcomfort en capaciteit.





Die laatste randbemerking geldt ook voor wat kenners een After Burner noemen maar wat ikzelf liever omschrijf als een ‘Sledgehammer van de kermis’. Niks tegen kermissen, maar we spreken hier wel over Europa’s pretpark n°14. Hopelijk volgen ze (ook) hierin pretpark n° 7 en vervangen ze Vortex tijdig door iets omvangrijker.



Enterprises berijd ik doorgaans uit altruïsme, in dit geval omdat Florian ze graag doet. Net voor het betreden van de attractie verliet de operatrice de attractie met de korte mededeling ‘Temporary unavailable’. Eén dag later konden we hier wel probleemloos rondjes draaien op de Zodiac.






Amity Beach: grote kinderen niet toegelaten!

Daarom gingen wij op zoek naar verfrissing bij Storm Surge. Deze wildwaterbaan, even themaloos als in Hansa Park, opende pas in de namiddag. Na ruim 20 minuten onbeschut aanschuiven – we stonden net voorgesorteerd voor onze raft – werd iedereen gevraagd om de wachtrij te verlaten wegens ik-weet-niet-meer-waarom.



Gelukkig iets minder lang aanschuiven bij Tidal Wave. Ik vraag me af of ze het concept van afval als decoratie hier aanwenden om het gebrekkig onderhoud te camoufleren. Oordeel vooral zelf over die decoratie:







Ondanks zes Zuid-Europese parken op onze teller, was deze shoot-the-shute onze natste attractie ooit. Mooi meegenomen onder de brandende zon, maar in andere – meer Britse – weersomstandigheden …?





Onze tweede poging Storm Surge had iets meer succes, al resulteerde een permanent waterpeil van ruim 10 cm in ons bootje in eerder ongewenste nattigheid.

De spooktrein der traagheid liet nog steeds op zich wachten, dus deden we solo (en opnieuw deels uit altruïsme met de operatoren) de amper bewegende Mr Monkey's Banana Ride, volgens de parkgids een thrillride.



De hangende B&M reed nu op dubbele capaciteit, daar profiteerden we even van op weg naar de wachtrij-arme Rumba Rapids. Het drama in Drayton Manor resulteerde hier in twee extra opzichters / redders langs het parcours en extra affichering met het verzoek te allen tijde te blijven zitten.



Droogzwieren was niet nodig na deze matte maar niet natte rapid. 2/3 van de tunnel-scenes waren overigens afgedekt met een plastic zeil. Met Stealth en de valtoren ‘out of order’ gingen we botsen in King Pig's Wild Hog Dodgem. Prima theming, prima capaciteit (iets te veel auto’s in het spel, vond ik) en vooral hulde aan de veilige en gebruiksvriendelijke beugel.



Onze jongste zoon had hier onder begeleiding mee op gemogen, al zou ik ‘em nog meer missen in de attractie hier recht tegenover: Angry Birds 4D. De dolenthousiaste aankondiger van dienst contrasteerde sterk met de murmelende jobstudent die een gelijkaardige rol vervulde in Tayto Park. Dat Merlin veel belang hecht aan direct acting, hadden we al vaker mogen ondervinden.



Zonder betaalfotografen, zoals het hoort. Ook ik kan eigenhandig op een knopje drukken!

Qua attractie-aantal en weer was onze eerste dag Thorpe Park zeker een topdag. Toch kon ik het vermoeden niet onderdrukken dat een aantal ‘storingen’ deliberately voorvielen: al dan niet geplande pauzes, ingegeven door de lage opkomst of om het volk in een bepaalde zone te sturen. Evenmin kon ik toen vermoeden dat deze Hemelvaartsdag één van onze beste pretparkdagen ooit zou worden...



We werden erg behulpzaam ingecheckt in het Shark Hotel: een verzameling containers die, hoewel vlak bij een idyllisch meer, elk zicht boden op vier binnenmuren (met lichteffect, platte tv en lawaaierige maar zeer welgekomen airco). Na het nodige opfriswerk gingen we eten in het Dome-resto Fin’s Bar and Grill. Niet dat de (te) kleine pizza ons van de verse sokken blies, maar men deelde ons er mee dat het park die avond zou heropenen en ook toegankelijk was voor verblijfsgasten!



Madammen op stealthen nabij de VIP-tent

Navraag bij operatoren leerde me dat dit hoogst uitzonderlijk was. Er was een celebrety-feest aan de gang. De meeste genodigden (met een ‘business’-polsband) gingen die avond wel eens in het park, maar wij mochten dat dus ook. Niet alles reed en de operationele Storm Surge lieten we voor wat hij (niet) waard was, ook al bij gebrek aan voldoende verse sokken. Onze buit tussen 19:15 en 20:45: twee rondjes Swarm, drie Stealths (waaronder één front), twee Nemesissen (niet front omdat dat net de enige bezette plaatsen waren), een reuzenpanda en jawel … Derren Brown’s Ghost Train (DBGT). De informerende man aan de overdag gesloten ingang voor het plebs, bleek ’s avonds één van de acteurs te zijn in dienst van de VIPS.

Wat er allemaal gebeurt in DBGT? Uitgewerkte multi-decors, haarscherp VR-beeld (dus geen scherm maar voor iedereen individueel beeld), een legertje live acteurs en de (kleine spoiler!) laatste kamer die de voorlaatste blijkt te zijn: in elk geval een unieke en geslaagde belevenis. Al durf ik de capaciteit, de personeelskosten, de herhalingswaarde en de houdbaarheid van dit soort attracties in vraag te stellen.



In onze container keken we tot halverwege naar Jaws. Zo kwam ik te weten waar het park de naam ‘Amity Beach’ vandaan had.

De veel drukkere bezochte tweede parkdag kregen we na een prima Engels ontbijt tussen 10:00 en 11:00 gratis Fastrack. Gelukkig was er al van bij aanvang meer operationeel dan de dag tevoren, dus dat resulteerde in 2 Swarmpjes (wederom één front), twee Stealthjes en twee Nemesisjes (waarvan één front met nu wel lichteffect in de begintunnel). We gingen onszelf daarna dubbel martelen bij Colossus: 1 uur aanschuiven (wegens … langdurige storing) + de rit zelve. Saw gaf nog voor de middag 65 minuten aan en de volle wachtkooien leken dit te bevestigen.



Maar ook Saw wist op dag twee niet aan ons dubbelbezoek te ontsnappen, maar wel in de namiddag, toen er ’20 min.’ werd aangegeven en de reële wachttijd ca. 5 min. bedroeg. De kinderattracties in Old Town lieten we ook die dag ongemoeid, net als het marteltuig Samurai. Ook mijn altruïsme kent z’n grenzen.

Snikheet kort na de middag, maar de Storm Surge, die zinloos draaide tijdens de VIP-avond, werd nog niet opgestart. De rapid had een (wellicht daadwerkelijke) storing, dus dat werd wel lang en onbeschut aanschuiven voor de Tidal Wave. De operator uitte geen bezwaar jegens mannen die blootbuiks het station binnenvoeren. Vanaf de optakeling tot na de splash ging ik ook in ontkleed torso (gelukkig geen foto’s).



DBGT deed het vermoedelijk heel de dag. En dat gold vanaf de middag ook voor buur I’m a Celebrety. Het tv-programma is me onbekend, maar dit attractietype allerminst: een mix van een maze en een Dungeon, maar dan zonder al te dure rijdende, varende of vallende attracties. Wel krijg je enkele aardige / grappige doe-opdrachten voorgeschoteld en dit alles in een jungle-thema. De seizoenspremière was voor de daaropvolgende zaterdag, wij ondergingen de repetities en die waren vlekkeloos. M.a.w. opnieuw het betere acteerwerk en alles prima getimed. “Vanaf 8 jaar,” meldt het parkplan. 10 jaar lijkt me een geschikter minimum.
Met X, de herstelde rapid, enkele flatrides, de Burger King en de botsauto’s verlieten we over-voldaan het park.



We verkozen niet de gemakkelijkste weg naar huis: we namen de trein met opzet iets te ver tot Waterloo. Vandaar te voet naar Victoria passeer je de ene highlight na de andere.



Op de achtergrond 4 Merlin-attracties / tourist traps

Op de plaats des onheils in Westminster moeten blokkades kamikazes tegenhouden. Londen leek me minder belegerd dan Brussel destijds. In het marginale en overbevolkte Victoria Coach Station raakten we binnen zonder ID of bagagecontrole. Enkel bij de check-in kort voor afreis moesten we onze documenten voorleggen. Onze bagage – inclusief gevulde panda – werd nooit gecontroleerd. Ik mag hopen dat op dit forum geen mensen met wel heel erg kwade bedoelingen meelezen, want veilig voelde ik me daar geen seconde. De nachtelijke terugreis per bus (en boot) was in zeker opzicht ook avontuurlijk en misschien wel de hoofdreden waarom de jarige moest thuisblijven.