31/05/2018: Tokyo Dome City
01/06/2018: Sea Paradise
01/06/2018: Yokohama Cosmoworld
01/06/2018: Tokyo Joypolis
02/06/2018: Tobu Zoo Park
02/06/2018: Hanayashiki
03/06/2018: Yomiuriland
04/06/2018: Nagashima Spa Land
05/06/2018: Parque Espana
05/06/2018: Sea Train Land
06/06/2018: Lagunasia
06/06/2018: Higashiyama Zoo
07/06/2018: Universal Studios Japan
08/06/2018: Misaki Park
08/06/2018: Universal Studios Japan
09/06/2018: Himeji Central Park
09/06/2018: Hirakata Park
10/06/2018: Ikoma Skyland
11/06/2018: Fuji-Q Highland
12/06/2018: Tokyo Disneyland
13/06/2018: Tokyo DisneySea
14/06/2018: Tokyo Disneyland
14/06/2018: Tokyo DisneySea
15/06/2018: Toshimaen
16/06/2018: Fuji-Q Highland

Als je 'pretparkreis' en 'japan' hoort, denk je waarschijnlijk aan Disney, Universal, Fuji-Q en Nagashima Spa Land. Als je dan op reis vertrekt en de eerste volledige dag in Japan heb je stralend weer, dan trek je natuurlijk naar één van deze parken. Zo ook ik natuurlijk: in het regenseizoen naar het land van de rijzende zon gaan is een gewaagde gok.
Tenminste, dat was het plan. Net toen mijn planning zo goed als rond was, nog geen twee maanden voor ik vertrok, werd de soloreis een duotripje. Van de kleine drie weken dat ik weg was, zou ik de meerderheid niet meer alleen zijn. Om ook mijn maatje Sammy van een onvergetelijke reis te voorzien heb ik wat geschoven in de planning zodat de bekendste parken niet aan zijn neus voorbij zouden gaan. En dat is hoe ik op mijn eerste volle dag in Japan in het alom bekende Sea Paradise belande.



Het park ligt een eindje reizen vanuit Tokyo, maar als eerste dagtrip-ervaring in Japan was het een goede keuze. Het park is vlotjes te bereiken met een trein en een soort trein zonder sporen, welke me uiteindelijk vlak voor de deur van het park afzette. Dat veel parken in Japan zo vlot te bereiken zijn met het Openbaar vervoer is geen wonder: net als in de vroege twintigste eeuw in Amerika het geval was, zijn vandaag de dag nog veel Japanse pretparken eigendom van één of andere spoorwegenmaatschappij. Sea Paradise is onderdeel van de Seibu groep, die ook Toshimaen uitbaten.



Als ik dan toch over pretparken in zo'n ver land schrijf, kan ik beter af en toe wat cultuur proberen mee te nemen. Behalve uitstekend OV, viel me ook op dat Japan waarschijnlijk het beste land ter wereld is om invalide te zijn. Je wil dit natuurlijk nergens, maar volgens mij heb ik nog nooit zoveel voorzieningen gezien als in Japan. Elk toiletblok had speciaal uitgeruste toiletten, en braille was overal terug te vinden, zelfs op dit parkplan. Mensen die niet goed ter been waren werden ook vaak spontaan geholpen door andere Japanners. Wauw!



Naar goede gewoonte kwam ik tien minuutjes te vroeg aan in het park. Het was er verdacht rustig. Een grondige studie van de parkfolder leerde me dat de attracties een uur later openden dan het eigenlijke park, wat vooral bestaat uit aquaria en verschillende shows met zeedieren. Het park kon je gewoon inwandelen, en ik besloot vandaag enkel voor de attracties te gaan. Een polsbandje voor alle attracties onbeperkt te doen koste ongeveer 21 euro, wat geen slechte deal is.







Nog iets typisch Japan dat je werkelijk overal terugvind is nagemaakt eten voor veel restaurants, zodat je meteen kan zien wat je op je bord mag verwachten. In het beste geval hebben ze in het restaurant zelf ook een menukaart met foto's, in het slechtste geval spreekt er niemand Engels en moet je even terug naar buiten lopen om hetgeen je wil eten aan te wijzen. Ondanks dat Engels niet bepaald alomtegenwoordig is bij de bevolking, is het altijd gelukt om te bestellen wat we wilden.




Er was ook een gratis aquarium



Uiteindelijk gingen de attracties open en moest ik nog een polsbandje zien te kopen. Dit kon enkel aan onbemande automaten met enkel Japanse tekens, best een uitdaging. Ik heb maar de prijzen op het engelstalige foldertje vergeleken met de knoppen op de automaat en zo is het uiteindelijk wel gelukt: ik kreeg het polsbandje pas bij de eerste attractie, maar ik had het uiteindelijk wel.
Die eerste attractie was natuurlijk de enige coaster van het park, Surf Coaster Leviathan. Het zou mijn eerste Togo worden en dat is natuurlijk best spannend: deze japanse bouwer staat niet bekend om zijn goede reputatie. op onridefilmpjes van de achtbaan viel me vooral de roest op de track op en eenmaal in het park leek de supportconstructie nogal twijfelachtig.



Allemaal zorgen voor niets: dit baantje was echt liefde op het eerste gezicht. De start van de rit is redelijk braaf - van de 44 meter hoogte maakt de first drop niet veel gebruik - maar hoe langer de rit duurde, hoe vaker dat ik verrast werd door de brute, onverwachte airtimemomentjes. De vele helixen in de baan zijn ook zeer intens. Dat er hier en daar een knik inzit neem ik erbij, het maakt de baan zelfs toffer wat mij betreft. Ook heel leuk was dat er in elke helix een waterkanon stond, zodat we tijdens de rit een viertal keer verrast werden met een straal water. Al bij al toch een verborgen topper wat mij betreft. Meteen goed voor enkele rerides!







Eén van de meest opvallende attracties van het park zag ik al enkele treinhaltes voor ik aankwam in het park. Intamin mocht in dit park een paar attracties bouwen en Blue Fall is daar verruit de grootste van. Het is één van de hoogste freefalls ter wereld, maar liefst 107 meter, en dat leek me wel een leuke ervaring. Jammer genoeg bleef de attractie de hele dag gesloten vanwege de wind. Kan gebeuren zeker?




De wind, blijkbaar?



Iets dat je wel vaker in Japanse parken tegenkomt is zo'n vreemdsoortige constructie dat wat wegheeft van een fort gemaakt van paletten. Binnenin zit een soort doolhof waar je aan de hand van opdrachten uit moet zien te geraken (als ik het goed begrepen heb), maar omdat je hier steeds voor moest bij betalen en ik een beetje schrik had vast te komen te zitten vanwege mijn roestig Japans, heb ik het toch maar steeds links laten liggen.



De pech was nog niet op voor vandaag. Blue Fall was niet de enige grote Intamin-attractie die ik vandaag niet zou kunnen doen, want ook de rapid river lag eruit, ik vermoed voor onderhoud omdat de bootjes naast de baan stonden in plaats van erin. De attractie leek me niet echt een meesterwerk, maar ze hadden hier tenminste ietwat geprobeerd met thema te werken. Waren ze qua naamgeving maar wat creativer dan Aqua Ride II...









De uitkijktoren was wel open. Sea Paradise Tower bood een mooi zicht over de baai en het park. Zo kon ik stiekem toch wel een stukje meeloeren bij een show waarvoor ik niet betaald had. Win-win.



De laatste attractie die ik deed voor ik naar Japan vertrok, was de octopus op de Sinksenfoor. Slechts twee dagen later kwam ik nog een Octopus tegen in Sea Paradise, ditmaal gemaakt door Intamin. Ofwel kunnen zei het écht niet, ofwel doet het park iets fout, maar de rit was verschrikkelijk saai.





De laatste grote attractie die ik nog graag wou doen is meteen de meest bijzondere van heel het park. In de UK heb je nog wel een paar antieke Waterchutes - bootjes die van een track het water in glijden - en we zijn ook al bekend met Nautic Jets, maar deze splashutte Is toch nog een categorie apart. Het concept - van een helling het water in rollen - is gelijkaardig met een waterchute, maar dit ding is veel hoger dan zijn soortgenoten in Europa. Het meest bijzondere is dat er elke rit een operator meegaat, die soms op de afdaling gewoon op de kap van de boot gaat staan. Zodra de boot het water raakt - een soepele landing trouwens, verwacht hier geen harde klap - moet deze operator met behulp van een lange stok de boot in het bassin manoeuvreren. Eerst naar het uitstapstation, vervolgens terug richting de helling. Hier maakt de operator de boten terug vast aan het optakelingsysteem. Ondanks dat er twee banen zijn, is er steeds maar één in gebruik natuurlijk. Het gevolg is dat de capaciteit rampzalig te noemen valt, gelukkig moest ik maar enkele ritjes wachten. Best een leuke, maar vooral absurde attractie!









nog zoiets typisch japan: een attractie die niet in gebruik is word direct in de plastiek verstopt. Vrees niet als je 's morgens aankomt en de volledige achtbaantrein zit verstopt, dit is routine als een park sluit. Veel parken hadden trouwens van die superkleine rondritjes die je voor enkele yennen kon opstarten, leek me nergens populair te zijn eerlijk gezegd.



Aan horeca was er geen tekort in dit park. Het is dan ook een resort, één van de best bezochte in Azië zelfs, maar van de drukte merkte ik gelukkig niets. Tenminste, niet in volk: als je ziet hoe het eetstandje waar ik mezelf op spaghetti trakteerde eruit zag vind je het toch erg druk overkomen waarschijnlijk.




Soms kon ik alleen maar kijken en nadenken.



Bon, Sea Paradise: wat vond ik er van? Ik heb me er geamuseerd en een all-inbandje was tegenover andere parken erg goedkoop. Maar toch deelt het park iets met de Marineland en Seaworld San Antonio behalve het thema en de belachelijke afstanden tussen attracties: er staat veel te weinig. Dat is natuurlijk iets dat ik als pretparkfan makkelijk kan zeggen, en waarschijnlijk zien die parken het zelf niet zo omdat mechanische attracties voor hen maar een sideshow is, maar als je naar Sea Paradise gaat en er liggen twee grote attracties uit blijft er maar bitter weinig over. Dat gezegd zijnde heb ik me er toch goed geamuseerd de enkele uurtjes dat ik er was. En bovenal heb ik een toffe coaster ontdekt, waarvoor ik mezelf eerlijk gezegd nog wel eens zie teruggaan. Gelukkig stonden er vandaag nog meer parken gepland, want dagvullend was het park op deze manier alleszins niet. Bedankt voor het lezen!