Dat was Wervelwind in Bobbejaanland in 1992. Ik was toen 6 jaar en vond dat ik toen de leeftijd had bereikt dat ik een grote achtbaan mocht doen. Nu ja, zo groot was die nu ook weer niet, maar voor een snotjong van 6 jaar was die op dat moment behoorlijk imposant.

Wat ik mij nog altijd vaag herinner en wat ik ook vaak heb horen terugkomen in anekdotes op familiefeesten, is dat ik blijkbaar met een hele grote mond heel de dag zat aan te kondigen dat ik in Wervelwind zou gaan. Want in mijn ogen ging die baan niet overkop, maar waren die kurkentrekkers gewoon extreem scherpe bochten. Ik had dus eigenlijk mijn eerste inversiebaan gedaan zonder dat ik mij daar zelf bewust van was. Ik heb die dag ook in een keer Looping Star meegepikt, samen met mijn grootmoeder dan nog wel. Maar ik weet nog zeer goed dat ik toen, in het midden van die inversie enorm hard op mijn tong had gebeten. Ik heb de schuld toen - als klein manneke weliswaar - op Looping Star zelf gestoken en die baan toch ettelijke jaren vermeden.

Sindsdien heb ik eigenlijk telkens elke achtbaan meegepikt in de parken waar we toen waren. Zelfs een paar maanden later heb ik ook Python meegepikt, die toen in die tijd nog een vrij extreme achtbaan was in de Benelux. En dan spreek ik begin jaren '90.