Na jarenlang kwijlen op andermans tripreports en foto’s, kwam het er dan eindelijk van. Op 6 Augustus 2022 stapten we de auto in richting het verre Rust om het, zo door anderen ons alvast verteld, pretparkMekka van Europa te bezoeken: Europa Park!
Achtergrondinfo: Het reisgezelschap bestaat uit mijzelf, 30 lentes jong en Mickey Mouse’ grootste aanbidster (Europa Park mocht zichzelf in deze dus meten met een welbekend resort in Marne la Vallée/Chessy) en mijn wederhelft, 31 lentes jong en eigenlijk totaal geen pretparkfanaat maar intussen dankzij mijn rollercoasterverslaving behoorlijk ingeburgerd in het wereldje (willens of nietens, dat laat ik in het midden ? ).

Al jarenlang hoor ik van zowat iedere pretparkfan, kenner, leek, familielid, vriend, … in de omgeving dat ik écht eens naar Europa Park moet gaan, want dat het nog zooooveel beter is dan Disneyland Paris en Port Aventura. De verwachtingen lagen dan ook torenhoog. Ik bereidde mij voor op de theming, klantvriendelijkheid, immersiveness van Disney gecombineerd met de rides en thrill van Port Aventura met nog een EP-exclusief sausje van fantastische ride operations eroverheen.
Of hieraan voldaan werd door EP? Keep on reading and find out. ?

Kostenplaatje van de reis:
Overnachting B&B hotel incl. ontbijt 140€
Overnachting hotel Kronasär incl ontbijt 682€
2x Silver Resort pass 225x2=450€
Tanken buitenland 45€ (binnenland kon gelukkig op kosten van de firma)

De beestenboel werd in de goede zorgen van onze ouders achtergelaten, na 15 kussen, knuffels en “Mommy loves you!”’s vertrokken we omstreeks 11u30 vanuit het landelijke Tremelo (Vlaams-Brabant) onze lange rit. Na ergens middenin een obligatoire stop bij Burger King om de innerlijke mens te versterken, bolden we uiteindelijk omstreeks 16u30 de oprit op van hotel B&B Rust-Ettenheim, waar we een losse overnachting bijgeboekt hadden om op onze eerste parkdag zondag alvast ter plekke te zijn. Het was gelijktijdig een testje om te kijken of deze aldanniet beviel, daar we met onze aangekochte Silver Passes al graag wat wilde oriënteren qua overnachting wat er eventueel nog een optie kon zijn voor een toekomstig 2e bezoekje.
We zijn reeds gekend met de B&B keten van hun exemplaar in Parijs in het rijtje partner hotels van Disney, en deze moest zeker niet onderdoen, integendeel. Kraaknet spiksplinternieuw hotel, en de afstand naar het park is verwaarloosbaar. Je zit basically 1 oprit verder dan het EP resort, ik heb de rit getimed en het is welgeteld 8 minuten rijden vanaf de parking van B&B naar EP zelf. Heel goed doenbaar dus!

De kamers zijn aan de kleine kant net als de badkamer, maar voor ons persoonlijk meer dan ruim genoeg. Het personeel was zeer vriendelijk, het ontbijt was maar flauwtjes (broodjes, pistoletjes, kaas, ham, salami, choco, jam, smeerkaas, boter, cornflakes en de obligatoire warme dranken en fruitsappen) maar wel zeker voldoende om een fondke te leggen om de dag te starten. Als je de ontbijten van de EP-hotels zelf echter gezien hebt dan is dit wel echt maar peanuts meer.

Ik zou hem persoonlijk zeker aanraden, wij weten alvast waar we slapen bij een eventueel volgende verblijf.













We hadden die dag nog geen parktoegang (black out day voor de silver pass, tenzij je in een resort hotel slaapt) maar dit wisten we op voorhand. De nieuwsgierigheid was echter te groot dus hadden we bewust al wel een dinertje geboekt bij restaurant Castillo in hotel Alcazar zodat we al een eerste verkenning van de EP-resort hotels konden doen.

Het buffet hier is speciaal, to say the least. Concept: Voorgerechten, groentjes, bijgerechtjes, dessertjes krijg je in buffet geserveerd en zijn zelf te nemen all you can eat, samen met een klein aanbod aan vlees/vis gerechten. Het hele centerpiece van dit restaurant zijn echter de vleesspiezen waarmee de kok aan je tafel komt. Voor zij die gekend zijn met Centerparcs, in Erperheide en Vossemeren had men bij restaurant Fuego Adventure Grill gedurende een periode exact hetzelfde concept, maar dit is daar geschrapt geweest en vervangen door een “gewone” menukaart met hierop enkel nog een 2-persoonsvleesspies tussen de reguliere gerechten wegens te tijdrovend.

Bedoeling: Je gaat dus uw bord vullen met alles behalve vlees, draait het blokje op uw tafel om naar de groene kleur en de bediening komt met een vleesspies ter lengte van hun bovenlichaam aan tafel waarvan ze dan daar een stukje afsnijden voor je. Elke spies waarmee ze langskomen bevat een andere vleessoort. We hadden o.a ribbetjes, kippenfilet, steak, varkensvlees, gebakken ananas, scampi’s, … Tof concept, lekker, maar net zoals in Centerparcs, tijdrovend, dus best niet doen als je gepresseerd en vermoeid bent na een lange parkdag en zo snel mogelijk terug naar je hotelkamer wilt. Heb je zin in rustig uitgebreid dineren, dan kan ik het enkel van harte aanraden.





































We doen na het avondeten nog een drankje in de bar buiten op het binnenpleintje, en keren daarna terug naar onze hotelkamer in B&B om vroeg onder de wol te kruipen daar we klokslag 8u30 aan de parkingang wilden staan (lees: ik. Mijn wederhelft couldn’t care less of hij nu een uur meer of minder moet rondhuppelen).

Zondagochtend na een simpel ontbijtje bij B&B weer een stukje verder gebold met onze vierwieler naar de parking van hotel Kronasär, ons verblijf voor de komende 3 nachten. Check in loopt vlotjes, ik vraag voor de zekerheid nogmaals of onze Silver Passen effectief aan de boeking gekoppeld staan (want ook zondag was een black out day, dus zonder overnachting in een EP hotel, geen toegang), wat in orde bleek en dus gaan we vervolgens naar de bushalte om de bus te nemen richting EP zelf.

Ergerpunt van het verblijf: Elk kwartier een bus, mijn gat ja. Het aantal keren dat wij 20-30minuten aan de bushalte stonden (zowel aan het hotel als aan EP zelf) kan ik op 1 hand niet meer tellen. That said had airco met de tropische temperaturen van 30-35°C ook niet overbodig geweest. De shuttlebussen waren meer een sauna the ride, gelukkig telkens maar hele korte ritjes en van de zogenaamde mondmaskerplicht was niks meer te merken. Bij het eerste ritje stapten wij nog braafjes met een muilkorf op, om vervolgens tot de vaststelling te komen dat zowel de chauffeur als alle andere passagiers zonder erop zaten. De rest van het verblijf dan zelf ook maar zo gelaten daar het toch wel een beetje ondragelijk was in deze hitte (en gewoon “gewoon” doen mag na 2, bijna 3 jaar stilletjes aan ook wel denk ik dan, maar da’s een andere discussie).

Netjes om 8u30 zoals gepland aan de ingang voor hotelgasten, en de Silver passen scannen probleemloos, bon, eens kijken wat Europa Park voor ons in petto had.
We starten de trip met een ritje in de Alpenexpress “Enzian”, de niet VR versie, want ik heb een hekel aan die VR-rage. We kunnen na 2 treintjes wachten al instappen. Leuk treintje, beetje krap voor 2 niet-pannelatten volwassenen naast elkaar wel, aldus mijn nog steeds blauwe elleboog. Vergelijkbaar met een Bob Express in Bobbejaanland. Geen wauw-factor, maar gewoon een tof ding om mee te pikken.



In de app zien we dat Arthur maar een wachttijd van 10 minuten staan heeft, ondanks dat de early opening van Blue Fire lonkt, sleur ik mijn wederhelft toch eerst richting het land van de Minimoys want dankzij mijn doorspitten van talloze tripreports weet ik dat zulke luttele wachttijd in hoogzomer vakantieperiode én op een weekenddag een buitenkansje is.
De 10 minuten veranderen uiteindelijk in een halfuur door een technische panne, maar na even ons geduld voor een eerste keer op de proef te stellen mogen we meevliegen met Arthur. Ik maakte adhv onride filmpjes nogal snel een connectie met Droomvlucht, maar dan met meer spunk erin, maar IRL merk je toch dat het een hele andere attractie is. Ik weet eerlijk gezegd ook helemaal niet waarmee deze te vergelijken, het is echt een uniek ding. Een coaster durf ik het niet noemen, maar ik vind het dan langs de andere kant weer wat teveel pit hebben om hem in de categorie van family ride te dumpen. De theming is leuk, het ritsysteem is origineel alsook het ritverloop (ik had echt minder kriebels in de buik en “woehoee” feeling verwacht ) en desondanks dat ik geen flauw idee heb wie Arthur of de Minimoys zijn, werd ik toch helemaal mee in hun wereldje gezogen.



Blue Fire roept, en aangezien deze samen met Silver Star voor mij toch ook wel echt de 2 attracties waren waarvoor ik naar Europa Park wilde gaan, doen we geen moeite meer om hieraan te weerstaan en zoeken in de wirwar van weggetjes onze route naar Ijsland.
Na 3 dagen hadden we de lay-out van het park wel een beetje onder de knie, maar de eerste dag, als first timer, zijn wij echt een onnoemelijk aantal keren verloren gelopen en in rondjes gelopen die we waarschijnlijk echt niet hadden moeten doen om van a naar b te geraken.
Ik vond de bewegwijzering soms ook een beetje verwarrend. Dan staat er een pijl, volg je die, kom je 50m verder op een kruising, en daar staat dan niks meer aangegeven en mag je het zelf uitzoeken? De “plan je route” optie in de app heeft voor ons alvast zijn nut bewezen!

In Ijsland aangekomen was de wachttijd opgeklommen naar 25minuten. Voor één van de toppers van het park, heel goed doenbaar dus. Rugzak in de bak, safety bar naar beneden en kom maar op met die epic launch die ik al 100-en keren op onrides bekwijld had!
Wat vond ik zegt u? Schiet mij aub niet af (pun intended), maar, FLAUW! Echt, ik was ZO teleurgesteld!
Sorry voor de Blue Fire fans, maar ik vind deze dus echt niet eens beter dan Anubis in PDP… Smoothe baan, leuke rit verder, comfy karretjes, maar absoluut geen rij-eens-500km-gewoon-voor-die-launch-niveau. Ik ben een launchcoasterfan, en had écht gedacht dat Blue Fire mijn favoriet in EP zou worden, maar eerlijk hij komt achteraf bekeken niet eens in mijn top 3. Geef mij dan maar Red Force (Ferrariland) of Ride to Happiness (PDP), die hebben imo beiden een veel krachtigere launch en dat is en blijft voor mij toch wel de reden om in een launch coaster te gaan zitten. Misschien ben ik biased met Red Force op mijn palmares en zal er voor mij niet snel een launch meer volgen die hieraan kan tippen?




Bon, we zetten onze weg verder naar Wodan. Ik ben niet speciaal fan van woodies simpelweg omdat ik deze vaak té ruw tot op het punt van pijnlijk vind, maar desondanks is die ontembaarheid waarmee zo’n woodie over de track dondert ook net heerlijk, dus ik heb er een beetje een haat-liefde verhouding mee. Wachttijd: 30 minuten. En dat is hij wel echt meer dan waard gebleken! WAT een tempo houdt die baan aan! Heerlijk! Ik zag de rem ook echt totaal niet aankomen haha, normaal voel je wel dat de wildheid eruit gaat maar Wodan blijft echt tot de laatste seconde volle gas gaan. Geweldig! Voor een woodie ook behoorlijk smooth, met uitzondering van de rem als je die niet weet zitten.




Aangezien ik de hoofdingang ook wel eens gezien wou hebben (we waren binnengekomen via de ingang voor EP hotel gasten), nemen we de EP-Express richting Alexanderplatz. Hier zag ik inderdaad al snel waarvan de DLP-vergelijking vandaan kwam, daar je hier inderdaad ook een “Main Street” achtig iets hebt, met daarenboven dan het station van de EP-Express.





Daar het inmiddels middag was, even een pauze om de innerlijke mens te versterken. Dit doen we bij restaurant “Petite France” waar we beiden een snitzel met frietjes nemen (tjah in Duitsland zijn en gene snitzel eten, ’t kan niet zijn he! ) . Prijs acceptabel, portie gigantisch. We hadden nog een stuk taart genomen om te delen (want die stak mijn ogen uit) maar ik heb toch echt wel ¼ van mijn frieten moeten laten liggen om daar nog aan te kunnen beginnen.
Pluspunt voor EP: Ondanks dat dit een type selfservice/counterservice restaurant is, krijg je hier in tegenstelling tot DLP en PA gewoon normaal bestek, echte borden en glazen, en niet van die bamboe en wegwerpzooi waar niet mee te eten valt. Het voelt toch een stuk kwaliteitsvoller zo.
Simpel, lekker, betaalbaar, meer moet dat niet zijn!



Gezien de volle magen laten we het coastergeweld even zo en pikken Piccolo Mondo en Geischtersloss mee. Piccolo Mondo niet veel over te melden, een rondritje dat duidelijk family orientated is, goed om eens gedaan te hebben maar zou er niet snel opnieuw tijd aan spenderen.
Als Disneyfan kwam bij Geischtersloss natuurlijk heel snel de vergelijking met Phantom Manor. Ik weet niet wie bij wie de mosterd gehaald heeft, maar sommige scénes en effecten lag het er nu echt wel belachelijk dik bovenop.
Groot verschil wel in de ‘familyfriendly’ versie van Disney en de iets lugubere van EP. ’t Is te zien dat die Duitse kinders met een sterkere maag opgevoed worden, sugarcoating daar doen ze niet aan. Ingewanden, skeletten, uitpuilende ogen, you name it, we’ve seen it all.





[IMG][/IMG]


De wachtrijen beginnen intussen op te bouwen, het is nu eenmaal zomervakantie, en er is stilletjes aan geen ontkomen meer aan als je toch de big rides wil meepikken. We sluiten aan in de 50 minuten durende wachtrij van EuroSat Cancan coaster. Leuk baantje, de lifthill deed mij enorm denken aan Revolution, de rit zelf dan weer meer aan Vogelrok. Ik hou van indoorcoasters, mocht de wachtrij niet zo lang geweest zijn dan hadden we deze graag nog eens tussendoor een 2e keer meegepikt, maar dat is er door de drukte helaas niet van gekomen.







Hierna was mijn geduld wel lang genoeg op de proef gesteld, aangezien we al in de buurt waren, was er geen ontkomen meer aan. Tijd voor Silver Star!
Kanttekening: Shamhbala (PA) is mijn all-time favorite baan sinds zijn opening in 2012. De eerste en enige die deze van zijn nummer 1 positie heeft kunnen stoten is Ride to Happiness (PDP) afgelopen oktober. Ik was dus superbenieuwd om het kleine zusje hiervan eindelijk eens te kunnen vergelijken (en te kijken of deze aldanniet NOG beter zou zijn!).

Maar, voor we deze stalen ros mochten berijden, kwam de grootste uitdaging van de hele trip. Mijn wederhelft met zijn 1m97cm, werd afgelopen trip naar de Spaanse goudkust geweigerd op Shambhala wegens zijn lengte, blijkbaar is hij afgelopen jaar toch nog 1 a 2cm bijgegroeid, waardoor de zeer nipte trein nu écht niet meer lukte voor hem. Redder in nood: de test seat, mét staff!
Zenuwslopend momentje op het moment dat de medewerker op de beugel begon te duwen met wederhelft zijn 2 lange bonestaken die goed in de weg zaten voor de heupbeugel, maar uiteindelijk kregen we de thumbs up. Hij mocht erin, maar enkel op rij 5. WOEHOEW!
We doorlopen de vlotjes doorschuivende wachtrij van 35 minuten en dan mogen we ein-de-lijk die lifthill beklimmen… en nog belangrijker: eraf donderen!

Die first drop, gaf mij gewoon volledig het Shambhala gevoel. Ondanks dat hij enkele meters in hoogte en een paar km/u in snelheid mist, voel je dat verschil écht niet. Maar, is hij even goed? Nee. Sorry Silver Star, maar je moet toch echt de duimen leggen voor je Spaanse grote zus. Kijkende naar de volledige ritervaring, vind ik die van Shambhala net iets intenser en interessanter, o.a door het landschap en de theming (de tunnel waar je doorheen dondert, de fonteintjes waar je langs heen raast, Dragon Khan die de track doorkruist, …) die Shambhala wél heeft maar Silver Star niet. Doe me echter een blinddoek op en ik denk niet dat ik zou weten op welke van beide banen ik zit. Is het een geweldige topbaan? JA, absoluut! Ben ik fan? YES, zeker weten. Maar, kan hij Shambhala kloppen? Nee, dat niet.




We trekken richting Zwitserland, waar we de Bobbaan trotseren na een wachttijd van 20 minuten. Ik ben een durfal op achtbanen, maar dit type baan trekt mij dus écht niet. Ik zie in gedachten altijd zo’n treintje te hoog gaan en de baan afknallen, dus ik was eerlijk gezegd gewoon blij om terug op begane grond te staan. Eens, maar nooit weer!
We vervolgen onze route met de Matterhorn Blitz, eveneens 20 minuten wachttijd. Ook niet bepaald mijn favoriete type baan, die wild mouse dingen, maar tja, je bent er nu, dus dan sla je het niet over. Pluspuntjes voor de lift, leuk als er eens wat anders geïmplementeerd wordt dan de standaard lifthill, verder gewoon een tof baantje, beetje naar de ruwe kant maar dat is imo altijd zo met wild mouses.


De route gaat verder richting het populairste land van Europa op dit moment, Rusland. ? Euromir met een queue van 10 minuten, daar kunnen we zeker mee leven.

Spinning coasters staan in tegenstelling tot bobsleebanen en wild mouses wél hoog op mijn to do list. Ik vind het een hele leuke baan, maar, smooth kan je ze wel echt niet noemen hé… Wat een rammelbak! Echt jammer, want daarenbuiten heeft de track een leuke lay out, is de onride muziek goed, en kan het echt een superbaan zijn, maar ik vond hem eerlijk gezegd wel op het pijnlijke af. Voor mijn vent was het één keer en nooit weer, die zit in Crush Coaster al heel nipt dubbelgevouwen en deze karretjes waren voor hem nog krapper. Die is er dan ook met een blauw scheenbeen uitgekomen omdat hij gewoon met zijn been helemaal vast zat tegen de voorkant van het karretje en daar tijdens de rit door het rammelen constant tegenaan knalde.

Na EuroMir martel ik mijn wederhelft nog even verder, want ik wilde toch echt wel één waterattractie meepikken op deze snikhete dag. Mijn vriend is echter geen liefhebber van waterattracties, dus het was met een lip tot op de grond dat hij mee aansloot bij de boomstammetjes van Europa park aka. De Tiroler boomstammen, voor een wachttijd van 15minuten.
Leuke boomstammetjes, nat zoals het hoort.

Hierna was het toch al richting 18u, dus hielden we het voor deze eerste dag voor bekeken en trokken naar hotel Kronasär om daar onze hotelkamer te gaan ontdekken en voor een verfrissende douche.