[TR] Wiener Prater 12, 13 en 14 april 2022

[Earlyspencer]

Even twee jaar terug in de tijd

Wat niet voorafging aan onze bezoekjes aan Wiener Prater: een half dagje in zombiemodus met reiskoffers doorheen majestueus Wenen slenteren na een slaaparme nachttreinrit. En wat niet volgde na een tweede nachttreinrit: drie dagen pret in twee parken aan het Gardameer, een avondtreinrit en twee dagen pret aan de Adriatische Zee, een tweede avondtreinrit met aansluitend een nachtbusrit, spetterende en glijdende verkoeling en (neo-)gothische hoogte in Ulm, een dubbele trein- en busrit naar het blokjespark in Günzburg en tenslotte een nachtbusrit naar Antwerpen.

Bovenstaande schetst onze groener-dan-Greta-Grunberg (sic) paasreis anno 2020 die voortijdig werd genanuneerd (resic). Toegegeven, als hooikoortspatiënt had ik misschien wat veel hooi op m’n drietand gespietst. Als u weet dat mijn toen negen- en zeventienjarige kinderen ook hadden meegereisd, begrijpt u misschien waarom ik af en toe de Chinese vleermuiseters stiekem dankbaar ben. Maar het moeten missen van die veelal abo-gerelateerde pretbezoekjes deed wel degelijk pijn.

Hulde aan B-Europe van onze NMBS dat me twee jaar terug integraal vergoedde na de gedwongen annulatie van de heenrit. Ook mooi meegenomen: Flixbus en de Oostenrijkse treinclub ÖBB gaven me elk een zeer flexibele vouchercode. Een Italiaanse spoorwegmaatschappij deed tegendraads door 40% van de gemaakte kosten voor zich te houden. Twee jaar later volgde nog meer tegenwerking van de Azzuri: de pretparken openen er pas tegen het einde van de (Belgische) paasvakantie. Daarom boekte ik kort na Nieuwjaar 2022 een alternatieve multi-trip met eerst Berlijn, dan Krakau en als afsluiter Wenen. Erg vooruitziend was dat niet: de hoofdsteden van de twee allerstrengste Europese corona-landen en tussendoor het EU-land bij uitstek dat de gevolgen van Vladimir De Waanzinnige het hardste voelt.


Foto genomen aan de internationale bushalte van Katowice.

Dinsdag 12 april

Iets na het middaguur passeerde onze gifgroene bus dit waterparkje kort voor de Tsjechisch-Oostenrijkse grens. € 40 is geen habbekrats voor de gemiddelde Tsjech, maar 19 glijbanen zijn misschien ook wel bovengemiddeld voor de waterratten op dit forum. Moravië staat sindsdien op m’n longlist. Anderhalf uur later stapten we in Wenen op een stadsbus naar het Praterpark. Nee, we Wiener-walsten niet meteen met onze rollende bagage richting de pret-zone. Laat me misschien eerst enkele kleuren bekennen: tot aan mijn 17e levensjaar moest de tricolore voetbalclub uit Oostende nog herrijzen uit zijn as. Als successupporter ging mijn idolatrie tot dan toe hoofdzakelijk naar een andere West-Vlaamse club: de Club natuurlijk. Onze eerste foto-stop op Oostenrijks grondgebied werd daarom dit stadion, genoemd naar de Oostenrijkse succescoach van onder meer blauwzwart. Tot 1992 ging dit bouwwerk als het Praterstadion door het leven. Zeg dus niet dat er geen pretpark-verband is in deze veel te lange introductie.



Na het inchecken en opfrissen hielden we nog een even artistieke als sanitaire tussenstop bij meneer Honderdwater.



Omwille van dit ommetje per tram betraden we rond 17:00 het eigenlijke pretpark t.h.v. het resto Schweizerhaus. Ondanks de gratis inkom, pleegde ik in een nabijgelegen bankautomaat een overval op m’n eigen conto. Onthoud dit fait-divers voor verderop in ons wedervaren. Eerste target: Prater Turm. Al meteen na één volgeladen rit was het onze beurt. De aanblik van de toren zelf is haast even adembenemend als het 360° panorama over die Hauptstadt en haar reliëfrijke omgeving. Helaas heb ik geen foto’s vanop 95 meter hoogte als bewijsvoering. Ook voor sfeervolle laatavond-foto’s van de belichte starflyer doe ik beroep op de verbeelding van de lezer.





Hier tegenover bevindt zich de indoor-achtbaan Maskerade waar we de enige gegadigden bleken te zijn. Pro’s: zeer sterke theming aan het begin van de rit – niveau betere darkride – een verticale lift en best soepele zitting en parcours. Cons: de theming verzwakt snel en gelijktijdig is het hele binnenparcours in één opslag waar te nemen. Deze Gertslauer biedt daardoor onride te weinig verrassingen naar mijn smaak.





Wiener Hochschaubahn viel me nog meer tegen. De locatie in een historisch stadspark, de haast mythische constructeur waar ik zelf enige pretpark-roem aan te danken heb, de rem-man achteraan en de bejaarde leeftijd (van de achtbaan) schiepen onterecht verwachtingen à la Rutschebanen in Tivoli Gardens. In Wenen heeft de trein niet eens beugels, enkel de zijkant wordt zwakjes afgesloten met een immer zelf te openen lintje. Dat is dus zoals bij rondrijdende toeristentreintjes en daar deed de makke rit me ook aan denken.





Met onderweg wat tuinkabouter-decoratie – wel met een leuke watersproeier – zie ik deze attractie eerdere als een contradictorische openlucht-darkride dan als een rollercoaster. Maar er bestaat zeker een doelpubliek voor, dit was tijdens onze passages vaak één van de drukkere attracties.

Dat Black Mamba niet altijd een hangende achtbaan is, wist ik al eerder te melden. In Wenen betreft het een +14 thrill-attractie die ik als halve leek zie als een combinatie van een booster met zo’n grote slingerschommel als in Liseberg en Thorpe Park. Omdat Leon te jong was, bezwoer Florian als enige van ons gezin dit angstaanjagend reptiel.





Leon deed in tussentijd een alternatieve poging om het beest te temmen.



Ik betaalde in diezelfde tussentijd met bankkaart – zie dat straks maar als een hint – drie kaartjes voor de buur-attractie Gesengte Sau. Exact dezelfde naam voor quasi hetzelfde coastertype als in Tripsdrill, dus ook nog eens in hetzelfde taalgebied … ik heb al voor minder beschuldigingen geuit van creatieve bloedarmoede. Maar de Weense Gerstlauer is van buitenaf – inclusief karretjes – misschien nog sterker agrarisch gethemed. Fraai façadisme lijkt wel vaker de rode draad bij attracties in Prater. Ik denk er de hoofdreden voor te hebben ‘ontdekt’: hier moeten uitbaters uit de passanten klanten zien te lokken, iets wat bij attracties in een all-in pretpark niet of toch in mindere mate aan de orde is omdat het inkomgeld al is geïncasseerd.







By the way: leuke, soepele rit en ’s avonds wordt ook deze attractie bijzonder verlicht.



Wiener Prater kent enkele opmerkelijke ‘rust-’plaatsen. Zo doet een reeks afgedankte breakdance-duo-zittingen dienst als zitbank.



Je kan ook een zitje proberen te bemachtigen op roterende reuzen.



Op de achtergrond zie je al de kinetische (tijdelijke) topper van het park: Olympia Looping. Florian en ik hadden ’s werelds grootste verplaatsbare achtbaan van meesterbouwer Schwarzkopf elk al twee keer bereden op de Rheinkirmes in Düsseldorf in 2015. Dat gegeven, de onaangenaam diep doorgedrukte schouderbeugels destijds en de actuele ritprijs van € 10 p.p. weerhielden me nu van vijf inversies op de ‘Weense Donaukermis’. Maar mijn kinderen kon ik een rit op dit meesterwerk natuurlijk niet onthouden.





Omdat ik dacht dat het de volgende avonden – dichter bij het Paasweekend – drukker zou worden, deden we nog één attractie gedrieën. De trein van de weinig strategisch gelegen Vekoma-achtbaan Mega Blitz is gelijkaardig aan die van BJL’s Revolution, zij het dan met maar drie karretjes. We mochten elk in een apart karretje plaatsnemen en genoten van de aardige spaghetti-rit. Toch bedankten we voor een bisnummer aan gereduceerd tarief, wat strategisch staat aangegeven op het einde van de rit.





Uitgerekend in het land waar men als eerste moeilijk deed over de booster-status na een eenmalige J&J-vaccinatie, gingen mijn jongens nog wat stoer doen op de Turbo Boost. Zelf was ik nog niet bekomen van de lange en hevig draaiende rit op de Space Booster in Energynaldia enkele dagen tevoren. Het geval in Wenen heeft als extra gimmick een rotatie-as in het verlengde van de draaiarm. In verticale toestand krijgen de bovenzitters dan een fraai 360° panorama over Vienna by night terwijl de onderzitters gelijktijdig gelost en geladen kunnen worden.



Aan de bewegingen tijdens het doldwaze draaien en slingeren wil ik liever niet denken. Al hoorde ik mijn nageslacht niet klagen achteraf.



Omdat niemand van ons die avond nog ondersteboven of achterstevoren ging hangen, leek het tijdstip ons geschikt om de magen te vullen. Dat deden we nabij de absolute vedette van het park, het Wiener Riesenrad.



Ik bespaarde € 33 door deze must-do-attractie aan ons gedrieën voorbij te laten draaien. Zowel in het park als daarbuiten zouden we elke dag de voorkeur geven aan andere hoogte-attracties. Ons gelimiteerd plezier op deze eerste (halve) dag in Prater had me al het equivalent van twee zilveren BJL-abo’s gekost. Wellicht denkt mijn tegenbeeld Meneer de Geldkakker daar iets minder negatief over …



Woensdag 13 april

We zouden de dag aanvatten in Schönbrunn Tiergarten. Ter plaatse ontdekte ik dat de gigantische paleistuin – exclusief de dierentuin – gratis toegankelijk is en een alternatieve toegang biedt tot ’s werelds oudste zoo. Zowel voor als na het zoo-bezoek kwamen we ogen tekort in de het monumentale tuinencomplex.





De zoo zelf is ook omvangrijk, meer dan het parkplan doet vermoeden. Er is o.a. een boomkruinenparcours.





Aan de kassa had ik aan gunsttarief combikaarten Zoo + Donauturm gekocht. Men bood ook combitickets Zoo + Riesenrad aan, maar wij kozen voor de optie higher, faster en een langdurigere ervaring.





Bovendien ligt de panoramatoren in een nogal strandachtige omgeving nabij enkele riviervertakkingen. Op de eerste echt warme dag van het jaar was dat zeker een bonus voor ons.



Terug op de begane grond moest Wiener Prater nog even op ons wachten omwille van nodige stops in een Biergarten en in ons hotel. Nu kwamen we het park binnen nabij Madame Tussauds. Omdat onze Merlin Premium Jahreskarten ondanks een jaar gratis verlenging ondertussen echt wel vervallen waren, bezochten we deze dure binnenattractie niet. Op zulke momenten vervloek ik dan weer het vermaledijde virus. Helaas moesten we ook de attractie Vienna Flight skippen omdat deze voor onbepaalde tijd niet operatief bleek. Wel in bedrijf was tegenover een gedrocht van een sportbar/gokhuis een bankautomaat waar Florian en ikzelf enkele flappen tapten. Op dag drie onthul ik wat hier zo onthutsend aan is. Ook in bedrijf was de tweedimensionale wingcoaster Rollerball. Ik bleef aan de kant en kan daarom enkel Florians getuigenis vermelden: “De kindvriendelijke versie van Insane uit Gröna Lund.” Bij elke 180° bocht gaat het karretje hier wat schommelen maar dus wel zonder inversie.



Hier recht tegenover en al even operatief – met de kans op een lichamelijke operatie achteraf – is de hangende achtbaan Volare. Uit zelfbehoud nam ik niet het risico maar wel enkele foto’s.





Florian getuigde achteraf van “Doenbaar dankzij functionele hoofdkussens en mits pro-actief mee bewegen met de bochten.” Tijd voor de papa om ook eens een attractie te berijden. Ik begaf me solo en al ruim na zonsondergang in Skull Rock – Fluch der Piraten. Smaken en ervaringen kunnen verschillen, maar ik vind dit rijdend spookhuis niet zo verschillend van andere rijdende spookhuizen die de standaard van Disney en EP geenszins halen. Het aantal gedateerd ogende animatronics dat hier uit de kast komt, doet me – zonder enige ervaring en zonder de intentie om te beledigen – denken aan een slecht verduisterde LGBT-darkroom. Toegegeven, het piratenthema is geen alledaagsheid bij dit soort attracties maar meerdere schermen en knallende geluidseffecten maken er voor mij nog geen 21e eeuwse attractie van. Toch hulde aan de operatoren dat ik er in mijn levendige eentje een rit in mocht maken, want het kost hen evenveel om één volgeladen karretje te laten rijden. De rit zelve duurt wel een minuut of acht, schat ik. Je krijgt dus wel waar voor je geld maar mijn ding is dit niet.



Analoog met daags tevoren volgde voor Florian een rit zonder bloedverwanten op een attractie waar Leon te jong voor was. Zelf bleef ik ook liever kosteloos aan dezelfde kant staan. Discovery Revolution blijf ik koppig een Sledgehammer-van-de-kermis-die-over-de-kop-gaat noemen, al heb ik zelf enige ervaring in Tivoli Friheden.



Hierna ging mijn nageslacht in de shuttlecoaster Boomerang. Het betreft hier een relatief zwak gethemed geval met bovengemiddelde prijs per rit. Omdat ik cobra’s en aanverwanten al voldoende heb bereden in meerdere Europese parken, liet ik het heen-en-weer-gebeuren hier aan me voorbij razen.



Hoog tijd voor onze enige gezamenlijke attractie van die avond. In tegenstelling tot mijn kinderen viel mij nog geen nachtelijke hoogtezicht over Wenen te beurt, dus opteerden we nu voor de gyrodrop met de onoriginele naam Freefall Tower. Graag had ik tegen Leon gegrapt over de ‘typisch Oostenrijkse’ extra klik-beugelsluiting die de forumleden wel kennen van meerdere (Intamin-)valtorens. Op de achtergrond van zwart metaal staat dan in goud- of zilverkleurige letters ‘Made in Austria’ vermeld. Guess what … deze valtoren heeft die extra beveiliging niet eens. Dat was ik dus al vergeten van eerdere ritten die ik op deze (ex-)Ordelman maakte in Düsseldorf en Berlijn. De operator van dienst 'vergat' op zijn beurt om de beugels van de inzittenden manueel te controleren. Niet dat hier een horde volk stond aan te schuiven waardoor elke seconde geldelijk kon worden omgezet. We beleefden opnieuw overal een hele avond een instapklare fastpass-ervaring.



Maar goed, er werd bovenaan minstens drie keer volledig geroteerd en daar ging het mij om. De drop deed me niet veel, ik vrees dat dit een effect van gewenning betreft. Maar de rem was soepel en niet te vroeg, dus conclusie: rit geslaagd.



Bemerk trouwens een getekende Donauturm op het achtergrond-scherm. Altijd leuk, zo’n lokale touch.



En ook de tweede avond werd door mijn zonen afgesloten met thrill van de hevigste soort. Tornado is een geflipte schommelattractie met topspin in één. Er is amper plaats voor vier inzittenden.



Donderdag 14 april

Op Witte Donderdag klokslag 09:00 waren we de allereerste klanten om de Stephansdom Südturm te bestijgen. Jammer dat de 300-en-zoveel treden opeens ophouden als je nog maar halverwege het eigenlijke bouwwerk bent en het uitkijkniveau volledig binnendeurs blijkt.



Ter voorbereiding van onze laatste (voor-)avond in Prater ging ik nog eens naar een minibank. Deze meldde me dat bovenop mijn bedrag een kost van € 2,95 zou worden aangerekend, tenzij ik de transactie weigerde. Zo iets had ik nog nooit eerder in een Euro-land bewust meegemaakt. Maar omdat de reis tot hiertoe vlekkeloos was verlopen – de busrit van Berlijn naar Krakau met twee uur vertraging buiten beschouwing – ga ik nu ook niet kniezen over drie schamele eurotjes. Maar wanneer ik een weinig later m’n uitgaven digitaal consulteerde voelde ik ‘em toch knijpen. Voor de € 40 die ik daags tevoren nabij Mme Tussauds had alfgehaald en voor de € 20 die Florian daar afhaalde, werd telkens een niet vooraf gemelde commissie van … € 5,95 aangerekend. Voor de duidelijkheid: het betreft opnames met een debetkaart type Maestro, dus geen Master of Visa. Bij andere transacties in Wenen – zoals eerder nabij het Schweizerhaus en in o.a. een metrostation, werd enkel het uitgegeven bedrag in rekening gebracht, dus zonder commissie. Ik ga ervan uit dat dit euvel niet voorvalt bij het gebruik van Oostenrijkse debetkaarten. Maar hoe moeten buitenlanders dan dit park bezoeken met het oog op veelvuldige pret? Met een bomvolle portefeuille in een drukbezocht park zonder enige toegang-controle? Een dikke buis voor Wiener Prater op dit gebied, al is de verloren € 15 nu ook geen fortuin. We hadden er gezamenlijk één gemiddelde rit mee kunnen beleven. Hieronder zie je de locatie van de nul-armige bandiet.



Mijn voormiddag was meer principieel dan budgettair deels naar de haaien, waardoor ik maar half heb kunnen genieten van het voortreffelijke Time Travel Vienna. Beschouw dit als een bewust minder enge en meer historische versie van de gekende Dungeons en zonder live-acteerwerk. Zeker een aanrader voor wie (nog) eens in Wenen is.



Mooi meegenomen is dat we een aantal historische protagonisten later die dag en na een bezoekje aan het Globenmuseum tegenkwamen als standbeeld door het majestueuze Wenen. Het is nauwelijks 2 km wandelen langsheen de Spanische Hofreitschule, de Heldenplatz, de Maria-Theresien-Platz, het Kunsthistorisches Museum, de Hofburg en de Burggarten.





Een tweede wandeling bracht me nog meer in de goede stemming: opwaarts door de gratis tuinen van het paleis Belvedere, al spreken de Oostenrijkers dat niet echt Frans-klinkend uit.



Aan de de voor-namiddag van de verlofdag Karfreitag betraden we het nu veel drukkere Prater vanuit het station Praterstern. Hier zagen we voor het eerst gratis mee te graaien parkplattegronden, nog steeds de allerbeste tastbare pretpark-souvenirs als je het ons vraagt. Het kwaliteitsvol papiertje is best groot (5 A4-tjes schat ik) maar toch niet zo duidelijk. De ca. 150 attracties, eetgelegenheden e.a. staan per doelgroep gerangschikt. En geheel onlogisch staat Mega Blitz bij ‘Adrenalin Junkies’ en Olympia Looping bij ‘Spass & Spannung’ vermeld.



Alsof we nog geen wereldbollen genoeg hadden gezien die dag, staat nabij het Planetarium een grote reliëf-wereldbol die je in de juiste en foute draaizin eigenhandig kan roteren. Het ding heet Globus maar zie ik niet meteen vermeld op het parkplan.



Aangrenzend aan het Planetarium bevindt zich het Pratermuseum. Dat had ik graag willen bezoeken maar ik wist vooraf dat dit enkel op weekenddagen toegankelijk is. Eveneens gesloten, op het parkplan onvermeld en bovendien bolvormig is de eigenaardigheid Kugelmugel. Wiki schetst hier in het Duits wat achtergrondinfo: https://de.wikipedia.org/wiki/Kugelmugel



Backstage ziet Wiener Prater er vaak minder aanlokkelijk uit. Maar geldt dat niet voor de meeste pret-locaties wereldwijd, inclusief pretparken? En saai oogt het hier zeker niet langs achteren.





Wat de voorzijde betreft moet ik de Parkgids beamen: Urgewalt der Giganten ziet er indrukwekkend uit. Maar mijn kinderen hebben het niet voor duister en lawaai. We deden deze attractie dus niet.



Wokes kunnen misschien beter helemaal wegblijven uit Prater. Een Biergarten had nog vrolijk decoratievlaggetjes hangen van het WK voetbal in 2018, u weet nog wel welk land gastheer (m/v/x/) was. En daarnaast bevindt zich een cakewalk-attractie getehematiseerd naar een grote kindervriend van weleer.



Voor de duidelijkheid: zelf stoor ik me hier niet aan, evenmin als aan onderstaand liefdevol tafereel.



Wat ik al bedenkelijker vindt, is o.a. een schiettent met concentrische targets geschilderd op dierlijke animatronics. En op onderstaande attractie zag ik een berijdster die tijdens de hele rit haar Handy filmend in haar hand hield. Prater is op dat gebied meer een permanente kermis dan een pretpark, ondanks de rijke historiciteit.



Wat we zelf nog deden die laatste uren in Prater, behalve observeren, fotograferen en enerveren? Want één achtbaan die er qua parcours wel aantrekkelijk uitzag ondanks de bedenkelijke reputatie van de constructeur was wel erg levenloos zonder operator en zonder karretjes. Geen Super 8er Bahn voor ons en dus een derde keer dat we Italiaanse tegenwerking ervoeren.



Er restte nog één must: de tweede indoorcoaster van het park, Insider genaamd. Laat me deze Maurer aan gelijkaardige beoordelingscriteria onderwerpen als Maskerade. Hier een nog sterker begin, vooral dan in de wachtrij. Deze bevat o.a. een simpel spiegeldoolhof en een lasermaze. De lichteffecten gaan ook onride door, waardoor de hele rit verrassend blijft. Maar wat een ruw ding is dit! Uit angst voor een her-belevenis van de Deense Tornado hield ik me heel de rit meer dan stevig vast. Gelukkig zonder lichamelijk letsel, maar genieten is er dan toch niet echt meer bij.



Da’s natuurlijk geen manier om afscheid te nemen van onze – ik herhaal het – zeer geslaagde autoloze multi-trip. In EP waren we er al eens te laat voor, nu had ik daags tevoren online een tafel(deel) gereserveerd in het Rollercoasterrestaurant. Voor sfeer en gezelligheid een welverdiende 10 op 10. De kwaliteit van de spijzen vonden wij ook OK en over geldzaken heb ik al genoeg gezeurd in dit TR. De porties waren wat aan de geringe kant, maar omdat het 17:00 was, zouden we op de nachttrein naar Brussel wel nog een vierde maaltijd verorberen.



Met een knipoog bied ik elke geduldige lezer nog de kans om ons vierkant uit te lachen. In plaats van een aankomst in Brussel om 10:00 was dit pas om 16:30. Nee, we zijn die vrijdag niet meer in Walibi en Aqualibi geweest zoals voorzien. Maar gelet op alle andere overwonnen obstakels en onzekerheden, mag ik daarover niet klagen.



Maar nog liever laat ik een eindbeeld spreken: hieronder de fotogenieke hoofdreden voor een eventueel herbezoek aan Wiener Prater. Mijn rcdb-verslaafd nageslacht maakt gewag van een geplande niewerwetse Mack-achtbaan in 2023. Maar zo snel zie ik een herbezoek niet gebeuren. Hoewel .. het hoger vermelde Tsjechische waterpark zorgt voor nog een extra trigger. Dus zeg ik licht voorbarig Auf Wiedersehen, Wien en dank voor uw leestijd.