Ik betwijfel of je kan spreken van een identiteitscrisis. Het is niet omdat het park het concept 'een beperkt aantal themazones' steeds vaker inruilt voor 'een nieuw thema voor elke (ver)nieuw(d)e attractie' dat het daarom een identiteitscrisis heeft. Als er één park in België is waarvan je kan zeggen dat het een redelijk rechtlijnig parcours reed qua identiteitsontwikkeling de afgelopen jaar is het Plopsaland. Zowel Walibi als Bobbejaanland hebben in hun zoektocht zich van weg vergist en Bellewaerde blijft er rotsvast van overtuigd dat een familiepark alleen kan werken met attracties die nooit te spannend worden.

Het park heeft een aantal attracties waar het thema werd ingeruild voor een figuurtje dat populairder werd. Alle attracties uit de vroegere wizzy & woppy zone ondergingen dat lot. Bij wijlen de Spring Flyer is dat niet anders. Wat mij opvalt bij die attracties is dat de uitwerking van het thema aan de goedkope kant is. Een eventueel latere herwerking kost niet al te veel geld, wat goed uitkomt gezien die zaken vaak maar een beperkte houdbaarheid hebben. Het einde van ROX naderde: de serie is niet meer populair en wordt niet meer gemaakt. Dat men voor de vervanging nu koos voor CEMI is niet per se iets om de champagneflessen te ontkurken, maar het volgt wel de logica van het kiezen voor een populairder figuurtje. Als ze daar mee willen experimenteren is er eigenlijk geen attractie meer geschikt dan de hoer der herthematisering die de Star Flyer is. De attractie staat bovendien redelijk afgelegen, waardoor het niet clasht met andere thema's.

Anderzijds kiest het park vaak voor themagebieden die zonder een mediafiguurtje ook nog tot de verbeelding blijven spreken. Meestal met een thema dat 'van alle tijden is'. Hier worden in de regel stevigere decorstukken gebruikt en is de uitwerking in zijn geheel van een hoger niveau. Die vlieger gaat op voor Wickie, Maya, Heidi en Prinsessia. Ook de Dino Splash kan je hiertoe rekenen: er moet nog veel water naar de zee vloeien vooraleer kinderen spontaan beginnen gapen bij een jungle-esque omgeving met dinosauriërs.
Zelfs bij The Ride To Happiness by tomorrowland is dat eigenlijk het geval. Ik heb dat al gezegd, maar ik blijf het herhalen. Als je de connotatie van dat dance-festival even laat voor wat het is, wordt er voor beide concepten wel een sterk gelijkende beeldtaal gebruikt. De nieuwe zone combineert in essentie elementen uit de mayazone en wicky-zone met een art-nouveaustijl tot een feeëriek oord dat eigenlijk thematisch niet eens zo ver af staat van de kabouterzone die er vlak naast zit.