Ik weiger mee te heulen met het pre- en post Corona doemdenken. Ik noem dat een beetje oneerbiedig het jammer-dat-ik-geen-wereldoorlog-heb-meegemaakt-syndroom.

Sta me toe dat te verduidelijken, met alle respect voor oorlogsslachtoffers. Sinds mijn volwassenwording (qua leeftijd dan) hoor ik wel erg vaak terugkerend dat we leven op een historisch scharnierpunt. De millennium(bug) was zo'n overroepen moment, gevolgd door o.a. naain-eleven, de financiële crisis (pindanootjes in vergelijking met 1929), de terreuraanslagen in Europa (verwaarloosbare oversterfte), de massa-immigratie (niet zo massaal als je de cijfers in perspectief plaatst), de Brexit en Donald de Clown. De media schreeuwen om aandacht, overdrijven is het nieuwe normaal. Het plaatsen in historisch perspectief en het relativeren zijn te mijden taboes.

Ja, Corona is van een ongeziene omvang in mensen-cijfers, omdat we nu ook met meer mensen zijn dan ooit tevoren. En natuurlijk ook in dollars, ook al omdat die munt nu serieus minder waard is dan 90 jaar geleden.

Geen Rock Werchter-toestanden meer wil dus zeggen dat we elke onbekende automatisch associëren met een potentieel besmettingsgevaar. Ook in de winkelstraat, op de trein, in het vliegtuig, ... Ik wil wel nog even moeite doen om in die paranoia-toestand te leven, maar geen jaren, laat staan voor de rest van mijn leven. Dat kan de maatschappij economisch en psychologisch niet aan.