Ik denk dat ik met voorsprong de grootste broekschijter ben van heel deze community! Ik heb hoogtevrees, klinkt gek als rollercoaster fanaat maar op 9 van de 10 achtbanen speelt dat geen rol. Je zit vast met een beugel in een trein die langs elke zijde langs 3 kanten vastzit aan de rails, dat stelt me gerust. Toen ik voor de eerste keer bij Top Thrill Dragster stond had wel zenuwen, die is natuurlijk erg hoog, maar echt schrik was het ook weer niet. Zeker na een ritje wist ik hoe fantastisch hij was en heb ik die meerdere keren opnieuw gedaan.

Die Skyloops van Maurer zijn wat anders... Ze zijn op zich ook al niet erg klein en je hebt enkel een heupbeugel die je traag overkop trekt. Het is altijd een psychologische drempel die ik overmoet om er zo ééntje te doen. Meestal doe ik ze dan ook maar 1 keer, voor de counter, en dan nooit meer. Qua achtbanen zijn die S&S freespins en de multidimensie achtbaan van Arrow mijn ultieme angstgegners onder de achtbanen. Deze doe ik absoluut niet graag en ik moet mezelf overwinnen om die toch maar te doen. In Six Flags Great Adventure heb ik eerst nog hun freespin overgeslagen omdat ik het echt niet zag zitten, later toch mijn moed bijeen geschraapt omdat hij minder erg zou zijn dan die van Six Flags New England die ik eerder wel al had gedaan op die trip. Was niet zo voor alle duidelijkheid... X2 was ook onder het motto "één keer, nooit meer". Die heeft dan nog van die rare beugels die je moet dichtdoen alsof je een hesje dicht doet. Alsof de onvoorspelbaarheid van het verticaal 'spinnen' nog niet genoeg was kon ik de hele rit niet anders denken dat die beugels elk moment zouden kunnen openklikken. Volgende foto zegt genoeg over mijn ritje op X2 (ik zit rechts voor als dat niet duidelijk was ):





Van flat rides die over kop gaan ben ik nooit fan geweest, die sla ik dan ook quasi standaard over. Ik heb me toch eens laten verleiden op een ritje Talocan en ik denk dat heel Phantasialand het gehoord heeft... Het gevoel dat heel uw gewicht zo op die beugel rust kan ik niet echt aan. Bij een achtbaan gaat het snel, daar heb ik die gedachte helemaal niet. Met m'n hoogtevrees hoeft het ook niet te verbazen dat ook freefall torens niet aan mij besteed zijn.

Space Shots durf ik nog wel eens te doen want die gaan nog snel naar boven, het is vooral dat traag naar boven gaan (en niet weten wanneer je gaat vallen) dat me angst aanjaagt. Mystery Castle doe ik wel graag om de simpele reden dat je in de donker de bodem niet echt kunt zien Tower of Terror in Disney probeer ik ook toch eens te doen als ik daar ben. Ik heb nog leuke anekdotes over waarom ik Scream in Heide Park en Dalton Terror in Walibi heb gedaan, maar voor beide torens was één keer genoeg voor de rest van m'n leven.

Spookhuizen mijd ik ook als de pest, ik verschiet enorm snel en hoewel dat steeds grappig is voor de rest, vind ik dat niet zo plezant Ik heb ook een fobie van een bepaald soort beest en uit vrees dat die in sommige spookhuizen (de klassieke dan, niet de halloween walk troughs) aanwezig is doe ik die ook liever niet.

Soms vraag ik mij af wat ik in een pretpark eigenlijk doe...