7) Naga Bay
Ik vind het schandalig dat je zoiets slechts kan maken na 2010! Het stop and go principe haalt voor mij elke gram plezier uit de coaster en de kale loods die het station is helpt niet om dat te doen vergeten.

6) Typhoon
Ik ben niet zo'n fan van de traag draaiende loops en de baan is wat mij betreft ook te veel opgedeeld in stukjes, terwijl ik liever één grote spanningsboog heb. Het helpt ook niet dat ik bij die krappe helixen stevig uithalen naar mijn nek, waardoor ik aansluitend vaak met een zeurende migraine rondloop.

5) Bob Express
Powered coasters moeten meer doen dan wat Bob Express doet om mij te overtuigen. Ik weet niet of een powered coaster mij überhaupt kán overtuigen. Maar het exemplaar in Steinwasenpark vond ik bevoorbeeld al een pak epischer.

4) Speedy Bob
Ik vind een wilde muis best fijn.

3) Dreamcatcher
De oorspronkelijke versie met vliegtuigjes heeft het voordeel van de nostalgie, maar op zich heb ik ook niet héél veel tegen de versie met losse voetjes. Ik hou van achtbanen met een degelijke lifthill en vind dat losjes heen en weer zwieren in achtbaantreintjes eigenlijk echt wel lollig. De baan rammelde de laatste keer dat ik er was wel harder dan me lief was en van de staat van de verf wil je ook wel huilen.

2) Revolution
Achtbaantreintjes waarbij je tot elkaars schoot wordt veroordeeld vind ik zeer plezierig. Tel daarbij een lange opbouw door langzaam naar het hoogtste punt te cirkelen en zelfs een achtbaan met een eeuwige bocht naar links kan dan voor mij niet meer stuk. Ik ben wel meer gecharmeerd van wat retro lichteffectjes en projecties dan van de hele VR flop.

1) Oki Doki
De enige achtbaan in Bobbejaanland die een leuke spanning opbouwende klassieke lifthill combineert met een fijne first drop. De rest van het parcours wordt aan een aangenaam tempo afgewerkt en zelfs de paar heuveltjes voor de remmen zijn nog zeer onderhoudend. Oki Doki is een feest in het park van de middel en ondermaat.