Wat was je allereerste 'serieuze' achtbaan en waarom ging je erin?

Geïnspireerd op het topic van Zeuske83 in 'De Babbelaar' heb ik besloten om eens een wat minder ernstige poll te starten (en ook omdat ik eigenlijk heel benieuwd ben naar de reacties).

@Moderators: als dit topic hier om welke reden dan ook niet thuishoort of overbodig aanvoelt, dan mag het verplaatst of verwijderd worden.

Zeuske heeft ons gevraagd wat onze eerste achtbaan was. Nu wil ik graag van jullie weten: Welke achtbaan was de eerste die je echt als hoog, snel of spannend hebt ervaren? Kiddiecoasters tellen dus niet mee, tenzij je zelfs daar al schrik in had ;)

En vooral: Waarom heb je besloten om in de attractie te stappen? De vier belangrijkste redenen die ik kan bedenken, heb ik in een poll gezet. Als jouw verhaal niet in één van deze categorieën te plaatsen valt, dan kan je op 'andere' stemmen. Hieronder een verduidelijking van de keuzes:

1) Nieuwsgierigheid: je wist wat een achtbaan was, maar had er zelf nog nooit in gezeten en je vroeg je af hoe dat nu eigenlijk zou voelen. Uiteraard was er slechts één manier om daarachter te komen.
2) Dwang: Eigenlijk durfde je niet, maar ouders/klasgenoten/vrienden hebben net zo lang aangedrongen tot je toch maar meeging.
3) Per ongeluk: Je bent in de achtbaan gestapt zonder vooraf echt goed te beseffen wat je te wachten stond. Niemand dwong je dus, maar je ontdekte al snel dat je de rit flink onderschat had!
4) Lef: Je wist maar al te goed dat het spannend zou worden. Je wou eindelijk eens een stoere attractie voor durvers doen!

En nu ben ik echt wel benieuwd :) Mensen zeggen vaak wel wat hun eerste serieuze achtbaan was, maar ze vertellen zelden het verhaal dat erbij hoort.

Lef sowieso, maar welke dat was weet ik echt niet meer. Wat beschouw je ook als 1e serieuze achtbaan? :p

Ik heb mijn eerste 'serieuze' achtbaan gedefinieerd als de eerste achtbaan waarin ik over kop ging. Daarvoor was de enige echt grote achtbaan waar ik al was ingestapt de Weerwolf, en die vond ik fantastisch. Daar heb ik eigenlijk vreemd genoeg ook nooit schrik voor gehad.

Voor achtbanen die over kop gingen had ik veel meer schrik. Toch heb ik op 18 juni 2011 zelf de stap gezet om dat toch te doen. Ik herinner me alsof het gisteren was... De uitverkoren achtbaan was Typhoon in Bobbejaanland. Ik was 11 jaar en beginnend pretparkfan. Ik herinner me dat ik toen (in 2010) al een hele tijd niet meer in Bobbejaanland geweest was en wilde er graag nog eens heen. In 2011 was het dan zover en ging ik in het begin van het seizoen richting het park. Echter bleven er maar kansen komen om nog eens te gaan en ik geloof dat ik dat jaar toch wel 5x geweest was, wat in die tijd veel was :p

Tijdens het eerste bezoek had ik mijn angst voor Sledgehammer al overwonnen en na lang twijfelen wilde ik ook wel Typhoon proberen. Het was eigenlijk een beetje een combinatie van reden 2 en 4, maar ik heb toch reden 4 aangeduid. Mijn ouders en een goede vriend (waarmee ik die dag in het park was) probeerde me al langer te overtuigen, maar ik heb die dag wel zelf de beslissing genomen de achtbaan te doen. Met het gedacht 'als iedereen dit leuk vindt, zal ik het ook wel leuk vinden' had ik geen ongelijk. Na één ritje volgde er snel nog enkele, tot de achtbaan gesloten was.

Ik zie het een beetje als het begin van mijn pretparkverslaving. Het was ook het laatste waar ik schrik voor had, want in hetzelfde jaar probeerde ik onder andere Vampire en Anubis, zonder dat ik daar eigenlijk bang voor was. Hoe langer hoe meer achtbanen kwamen op de verlanglijst en... het is nooit opgehouden :p

Looping Star in BJL, ook ineens mijn eerste inversie.
Ik was een jaar of 10 en werd uitgedaagd door mijn nichtje, toen 12 jaar. De baan beviel me zo goed dat ik daarna direct in Wervelwind gestapt ben en dan dezelfde dag alle coasters afgewerkt heb :)

Als het gaat over inversie-achtbaan, dan vermoed ik - totaal niet zeker - dat dit de Python in de Efteling zal geweest zijn. In het 6e leerjaar gingen we met de klas op schoolreis naar de Efteling, dus was ik toen 11 jaar (ik verjaar pas in augustus). Het kan ook het 5e leerjaar (10 jaar) geweest zijn.

Wellicht zal het deels lef geweest zijn, maar deels ook beetje peer pression met de vriendjes om samen deze achtbaan te berijden. Ik heb er in elk geval geen nare herinneringen aan over gehouden, integendeel zelfs het virus te pakken gekregen.

Leuke anekdote: toen ik een jaar of 9 (?) was, gingen we met mijn vader, broer en een vriendin en haar kinderen naar Bellewaerde. Zij begonnen de dag met Boomerang, waar wij (de jonge jongens) niet in durfden. Mijn vader ging toen met de oudere dochters van de vriendin daarop, en hij had een paar uur hoofdpijn. Wij stonden vol schrik toe te kijken, maar no way dat wie hierop zouden gaan.

Later op de dag gingen we richting Huis van Houdini, waar we totaal geen idee van hadden wat het was. De jongste dochter (nog altijd een jaar of 5 ouder dan mij) was hier eerst in geweest en had ons verleid om mee te gaan voor een volgende rit. Ze deed er mysterieus over en dus gingen we mee om te zien wat het was. De voorshow was nog oké, maar dan volgde de eigenlijke rit. Toen we beseften dat we 'over de kop' zouden gaan hebben we nogal geroepen, getierd, gekrijst (en wat je nog allemaal van kabaal kan maken met je stembanden). Al wenende kwamen we buiten en zijn we de rest van de dag kwaad geweest.

Hilarisch als ik er nu aan terugdenk. :p

DAt moet bij mij Sciroco geweest zijn, een launch en een looping en nog eens achteruit. Mijn leeftijd weet ik niet precies meer. Maar de reden dat ik hem toen deed was omdat ik eindelijk groot genoeg was.

In navolging van Bobby, mijn eerste 'serieuze' achtbaan was de Turbine. Denk dat ik een jaar of 9-10 was toen.

Ik ben er in gegaan omdat mijn ouders me vertelde dat hij geen inversies had. Iets wat ik met de overkapping uiteraard niet kon weten. ;)

Mijn eerste serieuze achtbaan, goh, ik denk dat mijn eerste achtbaan de Keverbaan van Bellewaerde was en die is toch al vrij serieus. :p Nee, voor de rest, echt absoluut geen idee. Ik kan wel wat vertellen over de achtbanen uit mijn jeugd die ik mij wel nog herinner. Ik heb met wat vette woorden / namen geprobeerd wat structuur aan te brengen in mijn lange relaas. :)

Onze ouders namen ons af en toe wel mee naar pretparken: als we klein waren vooral Bellewaerde en Plopsaland en later ook Walibi en Bobbejaanland. Ik denk dat ik met mijn ouders daar wel wat achtbanen heb gedaan. We gingen ook eens naar Walibi Holland en daar herinner ik mij de wilde muis nog. Hetzelfde voor die van Bobbejaanland. (mijn leeftijd: geen idee, ik denk onder de 10 jaar). Ik moet er trouwens geweest zijn in de tijd dat de linkerhelft er nog stond, maar of ik er in ben geweest, geen idee, dus die zet ik niet op mijn teller... Of ik toen al in Revolution ben geweest, opnieuw geen idee, maar één rit daarin herinner ik mij nog heel goed tijdens een schoolreis in het tweede middelbaar. Het gevoel dat die attractie mij gaf was echt fantastisch. Ik denk vooral door het feit dat we er met een grote groep van de klas in zaten en we naar elkaar zaten te roepen tijdens de langzame rit omhoog in de binnenring. Fantastisch groepsgevoel :) Op mijn teller staat hij zonder datum omdat ik geen idee meer heb wanneer de eerste keer was, maar aan die keer denk ik altijd terug als ik er vandaag in ga. Dat is toch de eerste keer die ik mij echt herinner.

Mijn eerste achtbaan met de trein onder de track: Dreamcatcher. Ik weet wel dat ik er lang niet heb ingedurfd, volgens mij ben ik er op die schoolreis ook nog niet in geweest maar ik kan mij vergissen. Ik weet wel nog dat wanneer mijn vader en jongere broer mij toch eens konden overtuigen, ik hem achteraf veel minder erg vond dan ik op voorhand dacht. Om de een of andere reden had ik schrik voor achtbanen die onder de rail hingen dan erop te rijden. :p Of dat voor of na die schoolreis was... Geen idee. Dus opnieuw datumloos op de teller.

Mijn eerste woodie. Eventjes terug in de tijd, een andere achtbaan die ik mij herinner als een van de weinige die ik ooit onderschatte is Weerwolf. Ik vertelde het elders al op dit forum denk ik. Op schoolreis in het lager (ik vermoed vierde of vijfde leerjaar) ging de grootste groep van de klas erin. Mijn beste vriend toen wou ook graag meegaan en ik was wel nieuwsgierig en ik ging mee. Ik weet nog dat ik, eenmaal in de trein, tegen hem zei dat ik het wel spannend vond, maar hij wuifde dat weg. Wat daarop volgde was een ongelooflijk helse rit en op het eind zei hij tegen mij dat hij het serieus onderschat had en het toen plots heel terecht vond dat ik er in het begin niet helemaal gerust in was. :) Maar ik vond het wel een fantastische ervaring, ik denk er nog graag aan terug elke keer ik in Weerwolf stap.

In Disneyland was ik naar schatting ergens rond mijn acht jaar (nog steeds mijn enige bezoek tot nu toe) en daarvan herinner ik mij Big Thunder Mountain waarvan ik toen toch redelijk verschoten was omdat ik Calamity Mine kende en deze toch een slag groter was. Al zal ik nog eens moeten teruggaan om hem opnieuw te doen, want nu ben ik toch al wat ouder en groter, dus echt objectief kan ik hem niet beoordelen. :p

Mijn eerste over-de-kop-achtbaan was Boomerang in Bellewaerde. Dat was op 1 juni 2009 (de datum heb ik teruggevonden in een oude agenda toen ik mijn coastercountacccount zo volledig mogelijk probeerde in te vullen). Ik was toen 12 jaar en was met dezelfde beste vriend uit Weerwolf nu in Bellewaerde. Hij is er eerst een keer alleen op geweest, en daarna nog eens met mij omdat ik toen beslist had: foert, ik moet dat ook kunnen. :p

Tot slot mijn eerste loanchcoaster: Anubis. Opnieuw met diezelfde beste vriend uit het lager, ik denk in 2011. Ik logeerde bij hem in Oostduinkerke en wou eens naar Plopsaland gaan met de kusttram. Ik denk dat het na Boomerang zelfs maar mijn tweede achtbaan met inversies was, dus ik was opnieuw wat terughoudend. Dat het een launchcoaster was had geen van ons enig idee van. Ik herinner me hetvolgende: we zaten erin, we reden het station uit en zaten te kijken: huh? De baan gaat loodrecht omhoog en nergens een ketting te bespeuren? Hoe werkt dit? We keken naar elkaar en wouden daar iets over zeggen, maar we kregen de tijd niet: ineens schoten we vooruit, vlogen we over die loodrechte helling omhoog en werden we als een gek door elkaar geklutst. Ik was opgelucht dat het allemaal voorbij was en we hebben hem die dag niet meer opnieuw gedaan. We waren enorm geschrokken van die lancering. Die avond op hun appartement hebben we er heel enthousiast over zitten vertellen tegen zijn vader wat we die dag hadden meegemaakt. :p

Tot op heden is dat nog steeds mijn enige ritje in Anubis. Aangezien het park niet echt dagvullend is voor iemand als ik, ben ik er niet meer teruggeweest. Maar nu Heidi geopend is moet dat volgende bezoekje er toch ook eens van komen.

Dus even samenvatten en antwoorden op de poll: lef was het zeker niet, ik had eerder schrik. Per ongeluk kan ik dan ook uitsluiten: aangezien ik er eerder schrik voor had wist ik wel goed wat te verwachten, zoals ik over Dreamcatcher zei overschatte ik het soms zelfs. Dwang was het ook niet, mensen probeerden mij misschien wel te overtuigen maar ik besliste nog altijd zelf of ik er inging. Dan schiet nieuwsgierigheid nog over als mogelijk antwoord en ik denk dat dat wel het dichtst bij de waarheid aanleunt. Ik heb veel banen lang uitgesteld, maar was uiteindelijk toch té nieuwsgierig en mijn kennissen gingen er ook al in dus ik wou op een gegeven moment toch gewoon weten wat het was. Dus voor mij: nieuwsgierigheid. :)

Ik was weer goed op weg een heel lang bericht te schrijven, dus ik heb het even gesplitst. Hier nog wat ervaringen van mezelf, die ik wel wil delen als reactie op eerdere antwoorden:

@Joran - Sirocco / Turbine / Psyké Underground

Op mijn schoolreis in het eerste middelbaar (2010) was Sirocco / Turbine gesloten. Zo ook op een paar andere bezoeken met mijn vader en broer. Ik weet niet of ik al in het park ben geweest wanneer Turbine nog open was, maar herinnerde mij er in ieder geval niks van en ik weet nog dat we echt hebben staan discussiëren over wat voor attractie dat was. Twee stukken achtbaanrail aan de zijkant die uitsteken, maar wat zit ertussen...? Wat is dat grote gebouw? Zou daar een looping in verstopt zitten? Mijn vader gokte van wel.

Ik zei het elders al eens, maar de pretparkmicrobe is uiteindelijk écht op mij overgesprongen toen Bellewaerde Los Piratas verving door Huracan. En laat dat nu toevallig ook het jaar zijn dat Walibi the legend terugbracht. Ik kreeg toen bevestiging dat er inderdaad een looping in zat, en ik kon echt niet wachten tot hij open was. Ik overwoog door Huracan om een eerste Bellewaerde Pass te kopen dat jaar, de microbe die mij had gebeten had mij heel wat doen opzoeken en ik wou het allemaal eens gaan bekijken in het park zelf als kersverse pretparkfan. :p Maar die aakondiging van Walibi heeft ervoor gezorgd dat ik sedertdien elk jaar een Golden Pass koop.

Ik denk dat ik Psyké als een van de weinige achtbanen kan beschouwen waar ik zó hyped over was die het allemaal waard was. (ter vgl: bij Pulsar was ik iets té hyped vond ik achteraf, waardoor hij mij nét niet 100% kon bekoren. Soms is het beter gewoon van niks af te weten en in een attractie te stappen, succes gegarandeerd. :) )

@simon - Houdini

Dat is ook een grappige anekdote. Ik weet niet meer wanneer ik er voor het eerst in zat, maar oud was ik niet en het was met mijn jongere broer en ouders. Ik had wel door dat we niet echt over de kop gingen, maar echt plezant vond ik het toch niet :p en na afloop zei mijn broer tegen mij: hij gaat niet echt ondersteboven hoor. Ik heb als we ondersteboven hingen mijn handen losgelaten en ik ben niet naar beneden gevallen. Sterk dat hij dat heeft gedurfd toch :D

Nu moet ik uiteraard ook antwoorden op mijn eigen vraag en poll ;)

Mijn eerste serieuze achtbaan was de Bobslee in de Efteling. Ik ga het verhaal hier niet opnieuw vertellen omdat ik er al eens een volledig tripreport over heb geschreven: http://board.pretparken.be/showthrea...wn-memory-lane

Dan weten jullie ook dat het enige juiste antwoord voor mij 'per ongeluk' is. Ik ben er trouwens van overtuigd dat ik die dag eigenlijk heel veel geluk heb gehad! Tijdens de eerste 10 of 20 seconden van de rit was ik eventjes echt bang om uit het karretje te vallen, dus een achtbaan met gewone rails zou voor mij waarschijnlijk nog een stuk enger geweest zijn. Misschien zelfs iets té intimiderend ... en wie weet had ik dan nooit meer ergens in gedurfd. Maar na de Bobslee heb ik zelfs nog de toenmalige coasterbingo van de Efteling gehaald voordat de dag om was.

@Simon: Geweldige anekdote over Houdini! Ik vind het een beetje vreemd dat sommige mensen hier zo bang voor zijn, want mijn ouders en zus hadden tijdens ons bezoek aan Bellewaerde totaal geen probleem met deze attractie. Ze vonden het zelfs nog leuk. Terwijl ze dingen zoals schommelschepen, achtbanen, etc resoluut mijden. Ik vraag me nog steeds af waarom Onze-Lieve-Heer mij in een gezin met drie pretpark-angsthazen geboren liet worden :D

@Rickie97: Dat groepsgevoel in Revolution moet inderdaad een hele mooie herinnering zijn! Zelf ga ik af en toe alleen naar een pretpark, maar ik zou het vrij stom vinden om effectief als enige in een attractie te zitten. Geef mij maar het gezelschap van 27 andere coasterfans, ook al ken ik die mensen verder totaal niet. Dat groepsgevoel is trouwens één van mijn redenen om backseat te verkiezen en frontseat zelfs vrij saai te vinden. Jouw Weerwolf-verhaal blijf ik ook een hele goede vinden, hoe was je tweede rit?

Waarschijnlijk probeer ik volgend jaar ook eens naar Plopsaland te gaan. Mijn moeder blijft wel volhouden dat zoiets voor kleine kindjes is, ik zeg foert want Anubis moet ik absoluut eens gedaan hebben! En dan kan ik ook nog eens mijn bloemzak-theorie over schommelschepen verder uittesten. Voeg daarbij nog Heidi, die hele hoge kettingmolen en een lange treinreis vanuit Leuven, en dan krijg ik mijn dag hopelijk wel vol. Jouw ervaringen met Pulsar en Psyké zijn eigenlijk identiek aan de mijne ... van alle 14 coasters die ik ooit gedaan heb blijft Psyké trouwens mijn persoonlijke favoriet.

Mijn coasterverleden: kiddies en families begin jaren '80, voornamelijk in Meli en Bellewaerde. Ik weet niet of de Efteling toen al coasters had, behalve Python. Daar was is sowieso te klein voor. Uit Walibi in die tijd herinner ik me ook geen coasters, wel het reuzenrad, iets met Kuifje, een fakir-show, drop-parachutes en de Enterprise waar m'n vier jaar oudere neef me bang mee maakte. Die laatste deed ik voor de duidelijkheid toen niet.

Eerste inversie: doodsangsten op de Enterprise in Oostende (Oktoberfoor) in 1988 of 1989 (12 à 13 jaar oud). M'n poortje was niet goed gesloten, het viel gelukkig in het slot bij een stijgende beweging. Kermissen zijn sindsdien nooit m'n favoriete bestemming (ondanks Düsseldorf en Berlijn in 2015).

Eerste coaster-angst: ook op de kermis - ook in oktober - in Luik, ik schat 1996. Halverwege en op grote hoogte viel ons 4-zit-karretje stil. Er klauterde een operator naar boven en die duwde ons terug in gang. De rest van het bochtenwerk reden we aan een veel te traag tempo. Beneden kregen we als compensatie een gratis bis-beurt op de lichtblauwe coaster, die we vlekkeloos aflegden. Kermissen zijn sindsdien ... sorry voor de herhaling!

Eerste 'deftige' coaster: Anubis april 2009, op een leeftijd dat de Here Jeejses al dood en verrezen was. Als poll-antwoord gaf ik 'andere' aan en bedoelde ik 'puur geluk'. Dit was m'n allereerste gekke pretparkweek in m'n leven: Walibi + Bellewaerde + Plopsaland! In de twee CDA'ers mocht m'n toen 6-jarige niet op de deftige coasters, dus ging ik er ook maar niet in. Anubis was officieel nog niet open, maar wel voor toevallige bezoekers die namiddag en bovendien toegelaten vanaf 1,25 m. Omdat het hard regende, was er ook weinig volk. Van enige storing herinner ik me niks, dus eigenlijk geldt hier viervoudig geluk.

M'n eerste coaster-angst in een pretpark was enkele maanden later: de optakeling van Typhoon. Vooral stress voor de kleinoden in m'n broekzakken.

M'n recentste coaster-stress: toch wel m'n allereerste keer Sky-Scream anno 2014. Trage inversies vind ik zo veel enger. Zie ook de Maurer-gevallen in Madrid en Skyline, al was ik toen al meer getraind.

Mijn eerste achtbaan was de Bob in Efteling (btw: die 'de' voor Efteling mag iedereen gerust weglaten hoor, we spreken toch ook niet over 'de Bobbejaanland' of 'de Walibi'? De naam van het park is Efteling, niet 'de Efteling'). Ik weet het jaar niet meer precies, ik was denk ik vier of vijf, dus dat moet in 1990 of 1991 geweest zijn. Ik herinner me wel nog flarden van de wachtrij en dat ik tussen mijn vader zijn benen moest gaan zitten. En dat ik het zo tof vond dat ik later die dag ook in in die andere witte achtbaan wou...

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Michielsken

(btw: die 'de' voor Efteling mag iedereen gerust weglaten hoor, we spreken toch ook niet over 'de Bobbejaanland' of 'de Walibi'? De naam van het park is Efteling, niet 'de Efteling')

---

De merknaam is inderdaad 'Efteling' zonder de 'de', maar in werkelijkheid gebruikt iedereen 'de Efteling'. Ook het park zelf gebruikt dit overal (bezoek hun website maar eens, op de homepage alleen al kom je het 5x tegen) en is dus de correct aangenomen manier :)

Edit: Er is zelfs een lemma van op Eftepedia:

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Eftepedia

Het lidwoord de is sinds 1987 geen onderdeel meer van het logo om op die manier de naam een internationale uitstraling te geven. Het park heeft het voor twee seizoenen, in 1987 en 1988, geprobeerd om de naam consequent zonder lidwoord te schrijven. In de folder van 1988 lezen we onder andere "De ingang van Efteling is een grenspost tussen werkelijkheid en illusie." en "Alle wegen leiden naar Efteling". Maar al in 1989 werd er van dit principe afgestapt.
[...]
In officiële communicatie gebruikt het park consequent "in de Efteling".

---

Toen ik jong was bezocht ik in familieverband redelijk wat pretparken en ging ik gauw overal in waar ik in mocht. Ik weet nog goed dat ik heb lopen huilen omdat ik niet in Speedy Bob mocht, en ik kwam ook ooit eens euforisch uit de Rollerskater in Melipark: dat ik zo'n grote achtbaan na enkele bezoeken te klein te zijn eindelijk had mogen doen! Ik vond het een ongelofelijk tof ding en vandaag de dag heb ik nog steeds een zwak plekje voor de baan.

Familiecoasters die volgden waren dus ook niet echt een drempel. De enige baan uit mijn vroege jeugd (jonger dan tien jaar) waar ik wel wat zenuwen voor had waren de Looping Star. Op een dag was ik gewoonweg groot genoeg, maar toen we eenmaal voor het ding stonden en het bleek dat ik erin mocht heb ik geen moment getwijfeld en moest niemand me overtuigen. Het was pure lotsbestemming :p.

- Los daarvan zou ik het waarschijnlijk minder goed hebben gedurfd als mijn mamatje niet beloofd had naast mij te gaan zitten.

dat zal de python geweest, ergens in de vorige eeuw. En ik herinner me nog hoe misselijk ik was. Sindsdien wel veel geoefend, en is de misselijkheidsdrempel serieus opgetrokken. Alhoewel het dit weekend in de 'le famous jack' in Bagatelle weer prijs was. Zo spinnen dat die deed, niet normaal.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door yelle8

De merknaam is inderdaad 'Efteling' zonder de 'de', maar in werkelijkheid gebruikt iedereen 'de Efteling'. Ook het park zelf gebruikt dit overal (bezoek hun website maar eens, op de homepage alleen al kom je het 5x tegen) en is dus de correct aangenomen manier :)

Edit: Er is zelfs een lemma van op Eftepedia:

---

Het is niet omdat Efteling (en met uitbreiding rest van Nederland) inconsequent is in het gebruik van hun naam, dat wij dat moeten doen he? ;)

Ik denk dat mijn eerste achtbaan Big Tunder monten was in Disnyland. Het is toch de oudste foto die ik vind van mij in een achtbaan. Als ik goed kijk in het album had ik daarvoor mijn eerste communie gedaan dus 8 a 9 jaar oud.

Dat was Wervelwind in Bobbejaanland in 1992. Ik was toen 6 jaar en vond dat ik toen de leeftijd had bereikt dat ik een grote achtbaan mocht doen. Nu ja, zo groot was die nu ook weer niet, maar voor een snotjong van 6 jaar was die op dat moment behoorlijk imposant.

Wat ik mij nog altijd vaag herinner en wat ik ook vaak heb horen terugkomen in anekdotes op familiefeesten, is dat ik blijkbaar met een hele grote mond heel de dag zat aan te kondigen dat ik in Wervelwind zou gaan. Want in mijn ogen ging die baan niet overkop, maar waren die kurkentrekkers gewoon extreem scherpe bochten. Ik had dus eigenlijk mijn eerste inversiebaan gedaan zonder dat ik mij daar zelf bewust van was. Ik heb die dag ook in een keer Looping Star meegepikt, samen met mijn grootmoeder dan nog wel. Maar ik weet nog zeer goed dat ik toen, in het midden van die inversie enorm hard op mijn tong had gebeten. Ik heb de schuld toen - als klein manneke weliswaar - op Looping Star zelf gestoken en die baan toch ettelijke jaren vermeden.

Sindsdien heb ik eigenlijk telkens elke achtbaan meegepikt in de parken waar we toen waren. Zelfs een paar maanden later heb ik ook Python meegepikt, die toen in die tijd nog een vrij extreme achtbaan was in de Benelux. En dan spreek ik begin jaren '90.