[TR] Bobbejaanland, 19-08-2017

Bobbejaanland...we kunnen er ondertussen een boek over schrijven. Of meerdere boeken. Misschien wel een trilogie. Toch als we het zouden hebben over de laatste jaren. Wat ooit een florerend familiepark was, blijkt nu slechts een schim van zichzelf te zijn. Ooit het lievelingetje onder de Belgische parken, sinds enkele jaren echter het zorgenkind. Slecht onderhouden, niet professioneel, kortom, een park waar Belgische pretparkfans zich zelfs openlijk voor schamen. Tijd om het park nog eens kritisch onder de loep te nemen na mijn bezoekje van gisteren!

Eerlijk, om mij naar Bobbejaanland te lokken, dan is daar veel voor nodig. Sinds anderhalf jaar woon ik in Herentals, op een boogscheut van Bobbejaanland. Maar nergens in die periode voelde ik nog de behoefte om Bobbejaanland te bezoeken. Tenzij ze me zodanig zouden verrassen dat ik bijna geen andere keuze had om nog eens te aan 'buurten'. Maar Bobbejaanland dat nog eens verrassend uit de hoek zou komen, leek mij hetzelfde als wachten tot Paasmaandag op een zondag zou vallen.

Kinderen zijn een reden waarvoor ik misschien een uitzondering zou maken om nog eens naar Lichtaart te trekken. En aangezien mijn vriend en ik fysisch niet over de juiste lichaamsdelen beschikken om deze te verwekken, waren het de kinderen van mijn zus die er anders over hebben beslist. En voor smekende kinderogen smelt het hart van 'nonkel Kristof' al vrij snel. Dus, zogezegd, zo gedaan. Gisteren brak de dag des oordeels aan (toch voor Bobbejaanland) en stonden we na een rit van nog geen 10 minuten voor de poorten van Bobbejaanland. Met mijn lief, met mijn zus én met de twee kinderen van mijn zus, respectievelijk 33, 29, 5 en 1,4 jaar oud.

"Welkom in Het Plezantste Land"...ofzoiets!
De Stille Kempen, daar waar Bobbejaanland gelegen is. Bekend om zijn landelijke omgeving. Dat zeggen ze toch. Charmant, pittoresk, denkend aan hobbelende wegenissen en dergelijke. Maar ik had nooit verwacht dat te vinden op de parking van Bobbejaanland. De parking aan de overkant is immers alles wat bovenstaande omschrijving van de Kempen omvat. Maar schrap dan meteen ook maar charmant en pittoresk. Putten in de parking, onkruid, een half vergaan tuinhuis en een brulboei van een medewerker die ons liet parkeren op een halve parkeerplaats en ons als een halve gorilla terechtwees toen we toch liever voor een volledige parkeerplaats kozen. Goed start van de dag? Neen, ik had het liever anders gezien.

Het weer dat voorspeld was, was wisselvallig, maar dat weerhield precies niemand om naar het park af te zakken. Want het volk stroomde letterlijk toe aan de inkom van het park. Maar, laat ons eerlijk zijn, desondanks het volk en de tassencontrole aan de inkom, stonden we vrijwel onmiddellijk aan de toegangspoort. Geen getreuzel, geen gedoe én zelfs een vriendelijke medewerkster die vriendelijk bleef, desondanks de problemen met het scannen van onze tickets. Maar die inkom doet mij, zoals ik al schreef in 2009, nog steeds denken aan de inkom van het stadion van MLK Lichtaart (en ik doe mijn research, dat voetbalploegje bestaatecht!). Na twee minuten wachten aan die inkom gaat een mens nog verlangen naar een hamburger met ajuin en curryketchup en ruik je bijna spontaan de geur van verschraald bier en slecht onderhouden urinoirs.

Walibi heeft zijn kangoeroe en één of andere blauwe waternimf, Bellewaerde heeft Koning Leeuw, Plopsaland heeft dan weer een halve carnavalswinkel aan mascottes, maar Bobbejaanland heeft...emoticons. Ik begreep het niet toen ik het las, ik begreep het niet toen ik het zag en ik zal het ook nooit begrijpen. Maar ze lopen er rond. En wij ontweken ze. Tot we drie meter verder waren en bijna letterlijk bij onze mouw voor de lens werden getrokken. En fotografen op een bijna enge manier de aandacht probeerden te trekken van de kleinste bezoekster. Opdringerige fotografen en lelijke pluche mascottes, het blijft een irritante combo waar mijn haar telkens van rechtop gaat staan.

Attracties enzo...
Natuurlijk kom je naar een pretpark voor de attracties. Dat die dingen in Bobbejaanland bijna nooit in een leuk jasje zitten wisten we al. Al doet het park af en toe wel een poging om dat wel te doen. Ik denk dan aan de Forbidden Caves, de laatste nieuwe investering van Bobbejaanland. Groots aangekondigd als dé hit van het jaar, dat bovendien ook nog eens uitgewerkt is tot in detail. En van die uitwerking klopt. Ongeveer. Men heeft, zonder overdrijven en naar Belgische normen een verhaal uitgewerkt dat klopt en zelfs op een bepaalde manier spanning weet op te bouwen. Maar gebruikelijk volgt er na spanningsopbouw een hoogtepunt, een climax. En dat krijg je bij Forbidden Caves jammer genoeg niet. Gevolg is dat je buitenstapt met een gevoel van 'mmmm...nee'. Gemiste kans, Immersive Tunnels zijn het niet en voor mij alleen maar iets om op één of andere manier met hoofdpijn weer buiten te komen.

Met kinderen door een pretpark lopen is anders dan wanneer je met vrienden gaat. Ze zijn immers niet verzot op snelheid en adrenaline. Alhoewel, ze zijn dat wel, maar ze mogen vaak ook niet. En laat mij stellen dat het aanbod voor kinderen in Bobbejaanland best wel meevalt. Want mijn nichtje van 5 jaar mocht mee in twee van de drie - enige - toppers die het park rijk is: Indiana River en Revolution. Of neen, Mount Mara. Of neen, ook niet. Allebei. Ik begrijp die hetze niet rond VR. Het klinkt stoer, Revolution is een stoere achtbaan, dus dat moet wel een match geven, dachten ze ginder. Maar ik vind het eerder maar een mengelmoes van dingen die de wachtrij onnodig doen oplopen. Daar waar je vroeger vlotjes kon doorlopen naar dat oneindige station, sta je nu veel te lang stil in een nietszeggende en veel te warme wachtrij waar, op een paar rekken na, bijna geen bal te zien is. Of dan dat wij gezien hebben. Maar de rit zelf? Is die spectaculair? Neen. Zijn de statistieken dan spectaculair? Ook niet. Maar Revolution is en blijft een waar icoon in de Belgische pretparkwereld, waar een bizarre sfeer hangt die je nergens anders terug kan vinden en die gewoon leuk is voor jong en oud. Want mijn nichtje van 5 was helemaal ondersteboven van een ritje in space. Of wat het thema tijdens de rit Revolution ook moet voorstellen. Ik ben en blijf een fan, en moest de wachtrij niet zo lang geweest zijn, ging ik met plezier nog een keer of drie weer aanschuiven.

Indiana River dan. Ik was 6 jaar toen dat ding openging en herinner mij nog de grote affiches langs straten en aan bushokjes. En ik herinner mij nog dat dat de attractie was die ervoor heeft gezorgd dat Bobbejaanland lange tijd mijn favoriete pretpark was. Bobbejaanland is al lang mijn favoriete pretpark niet meer. Zeker niet in België, want die grote favoriet bevind zich ondertussen meer zuidelijk, ergens in de buurt van Brussel. Maar Indiana River blijft iets dat blijft hangen na een bezoekje aan Bobbejaanland. Lang parcours, beetje afgeleefd, maar zeiknat en vooral big fun. En hij mag nog altijd blijven staan. Da's al een prestatie in een land waar men er niet mee zit om dingen neer te gooien.

Met kinderen in je kielzog doe je in een pretpark dingen die je anders niet al te gauw zou doen. En aangezien de volwassenen binnen mijn gezelschap al bijna moeten overgeven of in hun broek doen als iets wat te snel ronddraait of een beetje hoger gaat dan een paar metertjes, was nonkel Kristof diegene die de oudste mocht vergezellen in zaken die je anders graag links laat liggen. Die heeft immers wel wat ervaring in die zaken en kan een paar centimeters hoger wel aan en kan zijn sandwiches wel binnenhouden als je meer dan twee keer rond je as draait. Kettingmolens, Aztek Express, Glijbanen, Big Bang, King Kong (wat een spectaculaire naam voor een attractie waar zelfs de grootste schriksch**ter van gaat geeuwen),...

En dan komen we bij het groots opgezette Kinderland aan. Een groots gebouw aan de achterkant van het park. Schreeuwerige kleuren en opzichtige letters doen een mens denken dat een kind daar de tijd van zijn leven gaat beleven. Ik wist wel wat Kinderland moet voorstellen, maar aangezien kleine snotters mijn mouw bijna een halve meter langer hadden getrokken, moesten we daar toch maar eventjes langsgaan. Om er dan ook niet veel later weer buiten te gaan. Veel molentjes, carnavalesk aangekleed, leuke deuntjes,...kortom, een waar kinderparadijs. Schijnt het toch te zijn. Op papier. En in onze fantasie. De werkelijkheid is dat alles hierboven geschreven aanwezig is, maar meer is het ook niet. Een dooie boel, waarvan amper twee van die molentjes geopend is en twee personen duidelijk tegen hun zin opgesloten zitten in een Kinderland dat eerder doods dan levendig is. Opnieuw zo'n gemiste kans, want Kinderland kan een waar kinderparadijs zijn, mits men een beetje moeite doet. Of wil doen.

En dat is waar het dan in mijn ogen allemaal een beetje om draait. Moeite doen. Neen, ik ga de rekening van Bobbejaanland niet maken. Is het zoveel moeite om de Wild Water Slide een klein beetje TLC te geven? Dat dat ding niet halverwege opgegeten is door mos en algen, dat er af en toe toch eens een likje verf aan te pas kan komen? Dat er af en toe eens nergens met de grove borstel door gegaan kan worden? Kortom, een onderhoudsbeurt is meer dan nodig en valt pijnlijk hard op. Zeker als je zoals ik dat park eind jaren '80, begin jaren '90 jaarlijks bezocht en dat Bobbejaanland nog dat charmante, gezellige en aangename pretpark was. Waar het heerlijk vertoeven was en je dagen later nog ging glimlachen bij de herinneringen aan die dag waar je wekenlang naar hebt uitgekeken.

Neen, ik hou hier geen pleidooi om Bobbejaanland hopeloos te verdedigen. Want er loopt duidelijk iets fout in dat park. Het is het allemaal net niet. En ik merk op dat men wel luistert en dat men wel zijn best probeert te doen. En dat ze dat doen met vallen en opstaan. En soms lukt dat, soms draait dat uit op een sisser. Die zijn er de laatste jaren jammer genoeg veel te veel. Bobbejaanland is helemaal mijn favoriete pretpark niet. Verre van. Ik ben meestal erg kritisch voor dit park. Te kritisch? Misschien wel. Maar gisteren heb ik gelachen in Bobbejaanland, de kinderen hebben de dag van hun leven gehad. Ik heb attracties gedaan in het park die ik anders links liet liggen. Ik ben door elkaar geschud, ik ben (té) nat geworden en ik ben thuisgekomen met zere voeten, vochtige kleren (van de waterattracties, by the way) en ik was moe. En voldaan. En is dat trouwens niet de bedoeling van een pretpark? Lachen, gieren, brullen, vochtigheid en een voldaan gevoel?

Ik kan best geloven dat hier nu reacties gaan komen over hoe slecht Bobbejaanland wel niet is. En dat ik verder moet kijken dan mijn neus lang is, want er zijn betere pretparken in de omgeving. En da's waar. Die zijn er zeker. Maar ik heb mij gisteren rot geamuseerd. Dat lag uiteraard aan het gezelschap dat met mij mee was. Maar ik durf in alle eerlijkheid ook zeggen dat het park daar zeker ook iets mee te maken had. Ze zijn er nog lang niet, ze zijn zelfs nog niet een begonnen. Maar ik heb gedwongen om die kritische bril misschien iets lager op te zetten. En dan is het duidelijk dat die basis van een leuk pretpark zeker aanwezig is. Nu is het aan Bobbejaanland om te bewijzen dat ze het waard zijn.

I rest my case!