Een nieuw pretpark voor ons, dus een nieuw TR. Goed nieuws voor wie er geen boodschap aan heeft: het betreft m’n voorlaatste bijdrage voor dit jaar.
Om 09:20 was er maar één auto voor ons op de parkingwachter- en slagboomloze parking. Drieënhalf decennia geleden leerde ik dat eerlijkheid loont, quod non: Een half uur later vroeg ik de plots verschenen parking-man of ik een ik een parkingticket behoefde, betaalde ik braaf 3 euro maar kreeg ik geen ticket, betaalbewijs of uitrij-munt. Even later zou ik ook nog een parking-abo aanschaffen voor 5 euro. Gelukkig verkeerde de homo economicus in mij nog in ontregelde slaapmodus t.g.v. de mini-jetlag, ook bekend als ‘overgang zomeruur – winteruur’.
Bovenstaande foto toont de kalmte 10 minuten voor opening. De curiezeneuzen krijgen op het einde van dit TR nog de binnenkant van het rood omkaderde deel te zien, al is het niet echt iets om naar uit te kijken.
Klokslag zehn Uhr gingen de kassa’s open, alsook het abo-loket. Een sigarettenwalm van daaruit was m’n eerste – en niet laatste – wansmakelijke verwelkoming. Zelfs zonder de twee bovenstaande hints hebt u begrepen wat onze hoofdbedoeling was: 4 FF-abo’s, of beter gezegd: de bijbehorende CdA-coupons. Die kregen we niet van de nicotineverslaafde, we moesten daartoe eerst met ons aankoopbewijs het park in.
Het CETA-akkoord met het anders zo vriendelijke Canada verliep niet zonder slag of stoot. Ten bewijze bovenstaande foto (zie linkeroog eland).
No surprise dat wij als allereerste aan het ‘Service Point’ aankwamen. De onuitgeslapen dame van dienst excuseerde zich voor de rommel en begon sehr langsam aan de abo-opmaak. Na 7 minuten was onze foto-shoot halverwege. De dame stond op en begon kennissen (collega’s?) bij wijze van afscheid te knuffelen. Wie ben ik om daartegen bezwaar aan te tekenen? Jedoch, aan alle andere gasten die kort na ons voor een abo kwamen – ik schat hun aantal op 3 individuen – werd gevraagd zich binnen ein Stunde terug aan te melden. Wat een contrast met de immer snel beantwoorde mails die ik het afgelopen jaar van het park mocht ontvangen. De homo ongeduldicus in mij kreeg het op z’n heupen toen we pas om 10:25 onze attractietocht konden aanvatten, met gelukkig de administratieve buit op zak!
Eerder per ongeluk en bij gebrek aan bewegwijzering kwamen we bij Big Wheel. Meteen een goede manier om ons wegwijs te maken op deze wolkenarme Allerheiligendag.
Next destination voor Florian en mezelf: Wild Eagle. De analoge borden met wachttijden langs de onbevolkte trap waren meer schrikwekkend dan de rit, of beter: de vlucht. De onderste operator (geldontvanger) gaf ons in gebrekkig maar sympathiek Nederlands harnas-advies. De Jani Kazaltzis in mij was zufrieden.
De iets stroevere operator boven haakte ons en één Einzelgänger na één beurt wachten vakkundig vast. Na een behouden landing ontdeden we ons niet van het passend kostuum en deden ‘em en tweede keer na opnieuw één beurt wachten. Omdat er al genoeg homo’s in mij zitten en om indruk te maken op de twee vrouwelijke medepassagiers, deed ik het bisnummer grotendeels met losse handen. Mutti en m’n jongste hadden ondertussen Spaß in de strategisch daaronder gelegen Splielplatz annex kinderboerderij en schoten van daaruit vrolijk plaatjes van ons.
Gedroomde soundtrack: https://www.youtube.com/watch?v=c1f7eZ8cHpM
De echte topper van het park vonden wij evenwel de Trapper Slider. Het feit dat we nog nooit eerder een natural Alpine coaster hadden bereden, is hier niet vreemd aan. We deden na < 5 minuten wachten meteen een bisnummer. De weersomslag liet ons twee dagen later helaas niet toe om een vergelijking te maken met de rodelbaan in Winterberg.
Leest dit TR als een gedroomd scenario qua weer en drukte? Welaan, tijd voor wat negatieve kritiek:
1° Aan het picknick-tafeltje nabij de Trapper trapte ik bijna in een hoopje kots dat vermoedelijk dateerde van de voorafgaande Fort Fear avond.
2° Rugzakken moeten onbewaakt en zelfs een beetje uitnodigend gehangen worden aan een houten bord voor de wachtrij en dus uit het zicht van de operator en de inzittende bobb’ers.
3° Het nabije toilet was nou niet echt een plaspaleis maar behoorde achteraf beschouwd nog tot de betere van het park.
4° Het door de tand des tijds onleesbare houten infobord van de Wild River zou ik eerder verwachten in het huidige Dadi- of Spreepark dan in pakweg BJL, Slagharen of Walygator. Helaas geen foto ten bewijsvoering. Log flumes zijn voor mij al lang synoniem voor vergane glorie en het exemplaar in FF is enkel een bevestiging van mijn overtuiging. Onverwacht voeren we even door een kort indoor-gedeelte, nou ja: wat Indianen-replica-parafernalia in een golfplaten tunnel. Nooit gedacht dat ik een attractie uit BJL zou beschouwen als het ideale voorbeeld, maar Wild River = Indiana River(cola) van den Aldi.
De misleidend genaamde Yukan Raft op de achtergrond lieten we heel de dag onaangeroerd wegens geen fan van topspins.
Jammer dat de Sessellift gesloten was, het weer zat er zeker voor niets tussen. Zo misten we een ongetwijfeld adembenemend uitzicht vanop de Stüppel Turm. Alvast één reden om nog eens terug te komen voor het einde van de zomer 2017.
De rokende bullebak / operator van de Speedsnake beval een laat toesnellende passagier om plaats te nemen naast een wildvreemde. De beugel naast een kennis van de laatkomer was al dichtgeklapt, en even alle beugels loskoppelen zag Mr. Unsympatico niet zitten. Een bisnummer kregen we verplicht zonder uit te stappen of opnieuw aan te schuiven. Is dat altijd zo of enkel bij weinig volk?
Het noodzakelijke onderhoudsbudget voor vele ander attracties in FF werd blijkbaar volledig opgesoupeerd door deze vlekkeloze zwartgroene Vekoma.
Wie al meerdere TR’s of commentaren van mij heeft gelezen, weet dat ik een zwak heb voor topografie, zeker wanneer deze functioneel wordt aangewend. Zie o.a. Tusenfryd, Liseberg en Coo, de molshoop in Wassenaar vermeld ik even niet. Hopelijk bouwt FF – Europa’s hoogst gelegen pretpark? – ooit een topografisch coastertje. Voor mij is de snelle slang eerder old school dan nostalgie.
Op de Marienkäferbahn kregen we – front! – zelfs een trisnummer zonder uit te moeten stappen. Zo mogelijk nog slechter onderhouden dan het exemplaar in Bellewaerde, zie onderstaande foto.
Iets wat we wel kunnen gebruiken in de Lage Landen is een auto-parcours à la Rocky Mountain Rallye. Is er al een bestemming voor het opgedoekte go-carts parcours in Walibi?
Geen pareltje maar dat is ook niet zo in Mirabilandia of Bagatelle. Wel 100% familie-fun.
Ook al is het harde labeur van de boerenstiel m’n twee rotverwende zonen totaal onbekend, ze vermaakten zich op Old Mac Donald. De elektronische voor- of nashow ging half aan ons voorbij. Grote tractor-broer FUN X-Press was nergens te bespeuren, waarschijnlijk werkt die enkel in de zomermaanden.
Ook zonder ouderlijke begeleiding, en zonder medepassagiers tout-court – bereed m’n nageslacht broederlijk alleen de Blauer Drache. Fijn dat de operator van dienst niet liet wachten op meer gegadigden, anders hadden ze er nu nog gestaan.
De tugboat Cap’n Crazy lieten we letterlijk links liggen. Minder fraai was het met ballonresten bezaaide gebied onder de gesloten Wasserkatapulte.
We kwamen net op tijd aan om nog een plaatsje te vinden achteraan in de trein van Santa Fe Express. Bompa Sheriff putte vooral uit het pis-en-kak repertoire en mede door mijn gebrek aan kennis van de taal van Goethe, kon hij daarom maar beperkt op mijn interesse rekenen. Halverwege het parcours werd halt gehouden voor mogelijk onze grootste ontgoocheling van de dag. De show werd door maar vier acteurs uitgevoerd met zeer beperkte acrobatie of pyrotechnica. Bovendien konden we – achteraan in de trein gezeten – een groot deel van het gebeuren niet zien. HINT: ga indien je de keuze hebt middenin zitten, mogelijk heb je ook vooraan een beperkt zicht.
Vraagje voor ervaringsdeskundigen: is de show des zomers indrukwekkender en/of komt dit door een brandje anno 2015?
Beestjes halverwege de – needless to say: onbevolkte – wachtrij van de best wel wilde Rio Grande. Zonder twijfel de beste waterattractie van FF.
Nog een aangename verrassing: de wachrtrij van Devil’s Mine is en cake-walk. Eén walk-through tunnel-cilinder roteerde niet en bijna had ik m’n hospitalisatieverzekering moeten aanspreken wegens een slecht verlichte trappengang, maar voor het overige een aardig gedecoreerd en bijna pijnloos familiecoastertje, dat we meteen bisten.
Eén operator bediende beurtelings de kiddie-toren Crash en Aerobot. Wij opteerden enkel voor de laatste. Eén stel pedalen mankeerde in deze nieuwe attractie, het was dus hard stampen met z’n tweeën om ons van de grond te krijgen.
De jeugd rond het bankje zou u in een onbewaakt moment misschien omschrijven als hangjongeren. Ik fotografeerde hen omwille van hun niet echt geraffineerde uniformen. De eerste november is de laatste parkdag, en blijkbaar hadden deze jongelui een (half) dagje vrijaf in hun werkomgeving. Even later gingen ze met z’n allen – en met ons – binnen in Foxdome. Wie ben ik om hen dit plezier te ontnemen? Alleen betreft het een attractie waar om de 10 minuten maar 16 personen binnen kunnen. Het gaf ons toch een beetje het gevoel dat we als bezoeker die dag in de weg liepen. Hetzelfde gevoel overviel ons toen men – met vrachtwagen en al – podia en decoratie aan het afbouwen en verwijderen was. Foxdrome zelf is best een leuke shooter: qua beeld beter en met meer vaart en variatie dan wijlen Desperado in BJL, wel jammer dat je hier niet op een mechanisch paard zit. De shooter is sinds kort enkel te betreden via de indoor-hall L.A.B.S..
De attracties daarbinnen maakten maar weinig indruk op m’n kinderen. Voor sommige bezigheden moet je echt wel Duits kunnen (tellen tot 10 of de kleuren kunnen benoemen). Bij gebrek aan operators/opzichters hadden we niet meteen toegang tot de voetbalkooi, waar twee inheemse kids naar hartenlust bleven balletje trappen. Ik wil niet eens weten hoe het hier bij drukte en/of regenweer aan toe gaat. Met ons abo hebben we ‘maar liefst’ 25% korting op deze hall tijdens de wintermaanden. Ik voorspel nu al weinig succes.
Leuk aan de laser maze Funny Fux Bau is het competitieve aspect. Wij bakten er driewerf niks van maar toch mijn waardering. De naastgelegen Secret Stage of Horror bevestigt dat rijdende spookhuizen eerder thuishoren op kermissen en in stadsparken, bij voorkeur laat in de avond. Drie dagen later en 400 km zuidelijker zou ik m’n mening hieromtrent moeten bijstellen.
http://www.kindermishandeling.be/startsite/3-www.html is de link om kindermishandeling te melden. Ik nam immers m’n twee zonen – de jongste °25/05/2010 - mee in de Dark Raver. Ik had gehoopt op een rotor à la het Da Vinci-ding van Düsseldorf Kermis, het bleek helaas een overdekte kopie van het marteltuig uit Heidepark.
Een 20-tal wachtenden op de Alpine coaster vonden we te veel voor een trisnummer, dus werd de dag afgesloten op de Wellenflieger. Het weze overduidelijk naar welk land deze zwever is gethematiseerd en om even een politiek incorrecte mening te lossen: zijn de Duitsers anatomisch/culinair gezien niet het Europees equivalent van de Yankees? Kort voor de start besloot ik de zwever te verlaten wegens dubbele heupperforatie. Dat was al van Boudewijn Seapark (7 jaar en 7 kilo meer) geleden!
Onze Paas- en zomervakantie 2017 zijn al aardig volgeboekt. De kans is groot dat we niet nog eens in FF geraken. Misschien is Fort Fear een optie, maar de herfstvakantie van NRW valt volgend jaar samen met de onze. De weersgevoeligheid en de niet geringe afstand tot het park pleiten ook niet in het voordeel van het park, evenmin als het gebrekkig onderhoud en hygiëne.
Gelukkig waren we hier geen twee opeenvolgende dagen. Ik mag er niet aan denken dat ik m’n buikgriep van the day after – dus mogelijk opgelopen in FF – op de toiletten van het park had moeten ondergaan. U hoeft geen doctoraat in de spatologie te hebben behaald om de zeer partieel voorkomend oxidatie op de radiator te verklaren. Sorry en smakelijk!