Na jaren dromen, maanden wachten en uren zweven... tijd om RF's Southern Comfort te beleven! Een drieweekse pretpark-roadtrip door de states georganiseerd door de Rollercoaster Friends. Drie weken fun, friends en coasters - Nu ook in TR-formaat!

Programma:
03/06/2017: Six Flags over Georgia
04/06/2017: Alabama Splash Adventure
06/06/2017: Blue Bayou & Dixie Landin'
06/06/2017: Kemah Boardwalk
07/06/2017: Seaworld San Antonio
08/06/2017: Six Flags Fiesta Texas
09/06/2017: ZDT'S Amusement Park
09/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Six Flags over Texas
10/06/2017: Sandy Lake Amusement Park
11/06/2017: Frontier City
11/06/2017: Tulsa's Incredible Pizza Company
12/06/2017: Silver Dollar City
13/06/2017: Silver Dollar City
14/06/2017: Six Flags St. Louis
14/06/2017: St. Louis Incredible Pizza Company
15/06/2017: Holiday World
16/06/2017: Kentucky Kingdom
16/06/2017: Beech Bend
17/06/2017: Dollywood
18/06/2017: Dollywood
19/06/2017: Carowinds
20/06/2017: Carowinds
21/06/2017: Six Flags over Georgia

The start of an empire

Arlington, Texas, 1961. Angus G. Wynne werd enkele jaren eerder geinspireerd door Disneyland en wilde zo'n park ook in Texas. Op 1 augustus was het zo ver: de poorten van zijn park gingen voor het eerst open. Omdat Disneyland al bezet was, werd er als naam een historische knipoog gekozen - de zes staten waar Texas deel van heeft uitgemaakt. Welkom in Six Flags over Texas, het park waarmee het allemaal begon voor wat ooit heel even de grootste pretparkengroep ter wereld zou zijn.



Het is al namiddag wanneer we de parking oprijden. 's Morgens bezochten we ZDT's, en vandaar is het nog een flink eind rijden naar het noorden van Texas. Wanneer we opgevangen worden door een manager van het park, word het ons al snel duidelijk dat het eerste six Flags park wel vaker voor primeurs zorgden. De enthousiaste manager ratelt het in sneltempo af: 's werelds eerste mijntrein, 's werelds eerste Log Flume, de originele RMC. Het is een groot vraagteken hoe de pretparkwereld er zou uitzien zonder Six Flags over Texas en de groep die het ene park later zou vormen - maar dit TR zal geen geschiedenisles zijn. Daar heb ik de tijd niet voor en jullie waarschijnlijk niet de interesse. Wat vond ik van de coasters - hoe is het park? Dat gaan we eens overlopen. En jongens, wat heb ik er zin in, want over Six Flags over Texas valt heel wat te zeggen. We volgen de manager naar één van de recentste topcoasters van het park voor een exclusief ritje zonder wachttijd. We hadden geen idee dat we die avond wel meer ritjes zonder wachttijd zouden maken: ondanks dat we redelijk ver stonden op de gigantische parking, voelde het helemaal niet druk aan in het park en kunnen we bijna overal gewoon instappen. Het park is zo gigantisch en heeft zo ontzettend veel te bieden dat er al zeker tienduizend mensen moeten zijn voor je iets van drukte merkt.



De manager koos een prima coaster uit voor ons exclusieve ritje. De eerste RMC ter wereld - nog van in de tijd dat we dachten dat er na het Son of Beast-fiasco nooit meer een woodie inversies zou hebben. Eigenlijk had de ombouw van Texas Giant in New Texas Giant al moeten weggeven wat RMC van plan was, want van de klassieke woodie die hier ooit stond is weinig terug te vinden buiten de supports. De fraaie trein wringt zich daar de zotste bochten en over de sterkste heuvels die je in heel Texas terug vind - het word me meteen duidelijk dat de New Texas Giant nog een heel klasse hoger is dan de heerlijke Iron Rattler. Inversies zijn zeker geen gemis, want je hebt van begin tot het eind geslaagde airtime in een breed scala van elementen. De trein trekt elke drop goed door en duwt je elke heuvel uit je stoel: New Texas Giant is zoals de toren van Babel, want nimmer zal mensheid zo dicht bij de coasterhemel geraken. Of toch niet in Texas.





Onze lichamen zinderen nog na van het eerste ritje op de New Texas Giant, maar voldaan zijn we bij lange niet. Meteen zetten we koers naar de grootste achtbaan van heel het park en zelfs heel Texas, die als een baken werkt voor coasterfans. Deze Titan oogt vooral gigantisch, maar ik had gemengde verwachtingen. De baan is bijna identiek aan Goliath in Six Flags Magic Mountains, waar je nooit erg veel van hoort behalve dat het een intese baan is. Van een wachtrij is er nauwelijks sprake en we pakken hem meteen backseat mee. Al snel bleek dat de baan tijdens de rit net zo monsterlijk is als hij eruit ziet. De first drop is zeer sterk, en de lange airtimeheuvel na de eerste bocht is vooral frontseat echt fenomenaal. Maar het zijn de enige twee airtimemomentjes op deze hypercoaster. Deze Titan moet het vooral hebben van zijn intense bochtenwerk: na die geweldige airtimeheuvel ga je een lange helix in waarin het licht voor je ogen aan een recordtempo verdwijnt. Eenmaal uit de helix komt de trein volledig tot stilstand in een nogal brute MCBR. Even dacht ik dat de echte pret erop zat, maar naderhand was ik die remmen erg dankbaar: het stuk dat hierop volgt is zo mogelijk nog intenser dan die ene helix en behalve weer zo'n blackout begin ik hier zelfs even te vrezen voor een bloedneus. Uiteindelijk heb ik wel twee ritjes Titan overleeft en zou ik hem met plezier nog eens doen, maar dit is écht geen baan om een uurtje op vol te houden. Desalniettemin een coaster die nogal een indruk op me achterliet!





Zo ongeveer na het wachtrijloze ritje op Titan komt het stilzwijgende besluit vanuit de hele groep om van de resterende avond een echte credithunt te maken. De app leert ons dat de bobslee een best nog lange rij heeft, dus besluiten we eerst de indoorcoaster van het park uit te testen. Langs buiten ziet de Runaway Mountain er ietwat verpauperd uit, maar binnenin zit een zeer toffe coaster van de beginperiode van Premier Rides. Het is een kermismodel, maar de relatieve duisternis en hevige Jetline-achtige drop halverwege maken veel goed.






De Anton-fanclub leid de groep af richting het hoogtepunt van elk park: de klassieke Schwarzkopf! Net als Titan staat deze coaster aan de rand van het park in een ietwat troosteloos stukje, terwijl de rest van het park behoorlijk gezellig en mooi gethematiseerd is. Maar net als Titan heeft deze topcoaster geen thema nodig om tot zijn recht te komen. Het is na Mindbender in Six Flags over Georgia al onze twee custom Schwarzkopf 2-looper uit 1978 op de trip, maar de baan in Georgie is dankzij zijn gebruik van het terrein toch nog een klasse hoger. Dat zegt weinig over Shockwave trouwens: ook deze klassieker is nog steeds ultrasoepel, voorzien van een duo intense loops en hier en daar fijne airtimemomentjes. Ik ben blij om te zien dat de Six Flags-parken zorg dragen voor deze pareltjes!







Drie rasechte topcoasters en één fijne familiecoaster waren al achter de rug: ik had geen idee dat dé verrassing van de dag nog moest komen. Maar een goede eerste indruk had Mr. Freeze: Reverse Blast al gegeven: al lang voor we het park betraden konden we deze best gigantische coaster al bewonderen en toen we eenmaal de wachtrij betraden viel ons het leuke thema ook meteen op. Net als de Batman-banen is deze coaster voorzien vaan een grondig gethematiseerde indoor-wachtrij, die best toedraagt tot de spanning. Gelukkig voor ons konden we doorlopen tot aan het station waar het weer slechts enkele treinen wachten was. Na Poltergeist een dag eerder gedaan te hebben, dacht ik te weten wat te kunnen verwachten van een Premier Rides LIM-coaster, maar Mr. Freeze is werkelijk een heel ander pak koeken. De achterwaartse lancering voelde veel intenser aan dan wat ik verwacht had. Het parcours dat volgt is echter een opeenvolging van plotse, intense elementen zonder enige vorm van rustpauze- helemaal mijn type coaster. De inverted top hats op Helix en Freischütz vond ik al zalig, maar het origineel in Texas slaagt alles: wat een heerlijk element! Ook is het hier een geweldige meerwaarde het parcours voor én achteruit te doen, wat bewijst dat shuttlecoasters anno 2017 nog steeds relevant zijn. Premier Rides zou voor Mr. Freeze een staande ovatie moeten krijgen.







Gelukkig waren onze beenspieren al goed opgewarmd met het park te doorkruisen, want de dichtstbijzijnde achtbaan was een Batman-cloon en we weten wat dat betekend in combinatie met Six Flags: een wachtrij die je niet zo eventjes doorwandeld. Eventjes goed doorstappen en de treintjes staan op ons te wachten. Origineel is deze Batman: the Ride niet meer voor ons, maar het is vreemd genoeg de enige B&M in het park en de baan past mooi in het aanbod. Bovendien maakt hij samen met Mister Freeze de zone wel goed af.





Het is bijna sluitingstijd, maar we kunnen nog net één coaster afvinken voor we naar ons hotel terugkeren. Recent opende er naast de Gotham-zone een nieuw themagebied in het teken van de villains uit de wereld van DC Comics,maar jammer genoeg vind ik deze zone niet zo geslaagd als het grote deel van de rest van het park: de attracties zijn allemaal redelijk kaal en slechts oppervlakig gethematiseerd. Gelukkig is die ene coaster dat er staat - de recentste van het park - wel nog een leuke: we kenden Joker qua rit al van Batman: the ride in Fiesta Texas, en hier is de baan net zo wild en leuk.



Daarmee zat de dag er ook op, maar we hadden nog een volledige zondag om de rest van het park te ontdekken en de nodige re-rides te scoren. De eerste indrukken waren alvast positief.

------- zo'n 12 uur later -------

Altijd vervelend om je credithunt te onderbreken, maar we hadden er niet minder goesting in de volgende dag. Met de lage capaciteit in het achterhoofd gingen we naar een baan die heel erg opvalt vanaf de parking: La Vibora, een zeldzame Intamin bobslee die met de wagentjes van de Bob uit de Efteling rijd. Dat de baan zwart-geel-rood is geschilderd heeft vreemd genoeg niets te maken met onze nationale driekleur, maar dat maakt de rit niet minder tof. Ondanks dat de baan qua layout volledig anders is dan de Bob in de Efteling, verschilt de ritervaring weinig. Dat is niet zo'n drama want het is nog steeds een hele goede familiecoaster.









De langste wachtrij van de dag - en misschien ook van de hele trip, nu ik erop terugkijk - was drie kwartiertjes lang, voor een spinning coaster die we al eens waren tegengekomen en die we nog maar eens terug zouden zien. Alles voor de credit, dus hebben we zonder klagen en met zicht op afleveringen van de Looney Tunes gewacht voor een ritje op Pandemonium. Zo kwamen we er op het einde van de rij achter dat we ons het leed hadden kunnen besparen door een bizar impopulaire single riders-line te nemen. Auwtch.





Toch waren ook vandaag lange wachtrijen eerder uitzondering. Het beste voorbeeld daarvan kwamen we al snel tegen: de enige echte houten coaster van het park had totaal geen belangstelling, ondanks dat het zowat de meest opvallende coaster is als je de parking oprijd. De reden voor het lege station en de half gevulde treintjes moge duidelijk zijn: je geraakt enkel tot bij Judge Roy Scream door een kleine tunnel te volgen in een nogal rustige zone van het park, waarna je aan de andere kant van de parkingoprit terug bovenkomt en in de baan kan gaan. We beklagen het ons niet en genieten intens van deze kleine maar fijne woodie. Het is in geen enkel opzicht een intense baan of zelfs maar spannende coaster, maar wel zo'n old-school-feel-good-coaster waarvan ik blij word. Wie Judge Roy is en waarom hij gilt weet ik echter nog steeds niet.







Omdat het past zal ik meteen maar vertellen over de enige tegenslag die we in Six Flags over Texas gehad hebben. De oudste coaster van het park, Runaway Mine Train, bleef door een technisch defect het hele weekend gesloten. Op het eerste zicht geen doodzonde, maar weet dat Mine Train 's werelds eerste mijntrein en de eerste multimiljoen-dollar kostende attractie buiten Disney was, en bovendien slechts de tweede coaster na Matterhorn Bobsleds met ronde rails. Best een iconische attractie dus, maar de paar gesloten attracties (de uitkijktoren bleef gesloten door de wind, de recente Justice League liet het afweten en ook de waterattracties sloten voor sluit) vergeef ik het park wel dankzij het ronduit gigantische aanbod. Niet alleen achtbanen zijn hier in overvloed te vinden: het park heeft ontelbaar veel flatrides, vier waterattracties en twee darkrides. De grootte van het aanbod is bijna absurd, en alle attracties doen kost je volgens mij meer dan twee dagen, zelfs als het rustig is.



Gelukkig voor ons konden we toch aan onze mijntreintrekken komen: het park bouwde een kleinere versie van de 'Mine Train' naast het origineel. Hoewel Mini Mine Train duidelijk meer op kinderen is georiënteerd, deden de operators in het geheel niet moeilijk toen een stel volwassenen hem ook eens wilde uittesten. Tot mijn verbazing betreft het zelfs hetzelfde type Arrow-coaster waar volwassenen zonder kind in La Ronde, ook van Six Flags, steevast op geweigerd worden. De baan maakt geen grote drops of scherpe bochten en onderweg valt er meer groter achtbaangeweld te zien dan thematisatie, maar het ritje was stiekem toch best fijn.





Evenmin ondervonden we problemen bij Wile E. Coyote's Grand Canyon Blaster, de kleinste coaster van het park. Het was mijn eerste achtbaan van Chance Rides - een naam die me toen nog niet veel zegde maar later op de trip voor één van de grootste verrassingen zou zorgen. Niets speciaals te melden hier: We hebben de credit, we zijn blij.



Ergens vroeg in de middag, vlak nadat we alle beschikbare credits gehaald hadden, kregen we het hebberige idee snel even naar een ander pretparkje te rijden en daarna de rest van de dag in Six Flags door te brengen. Zo konden we de tot hier toe twee gemiste credits compenseren, en bovendien zag het eruit dat we in Six Flags zeker en vast gingen rondkomen. Helaas betekende dit uiteindelijk wel dat we de Rapid River niet meer konden doen, maar gelukkig kon ik nog wel een ritje meepakken op El Aserradero, een duelerende log flume waarvan maar één baan open was. Wat deze attractie zo speciaal maakt is dat het in de jaren zestig de allereerste Flumeride ter wereld was, al was er toen nog wel maar één baan en is de tweede later bijgebouwd. Stiekem heb ik geen idee welke van de twee banen ik nu gedaan heb, maar kom: laten we doen alsof het de eerste flume ooit was. Geen spectaculair exemplaar, maar nog steeds een perfecte familie-attractie.



Parkengroepen die veel attracties kopieren hebben één voordeel: als er een standaard-attractie gesloten blijft tijdens je bezoek, kan je er wel van uitgaan dat je hem in een ander park kan doen. Ik heb geen traan gelaten om de Justice League-darkride, die we nog twee keer zouden tegengekomen. Bovendien was er nog troost in een wel geopende klassieke bootjesdarkride: Yosemite Sam and the Gold River Adventure. Na meer dan een maand zijn mijn herrineringen hierover eerlijk gezegd wat vaag, maar ik weet nog wel dat ik het een amusante attractie vond van redelijke kwaliteit. Met een thema als de Looney Tunes kan Six Flags ook weinig fout doen: de figuren zijn herkenbaar en de gebruikte humor ook. Attracties als deze maken van over Texas een park dat veel meer is dan een collectie achtbanen.





Six Flags Fiesta Texas was in mijn ogen superieur aan Six Flags over Texas, maar ik ben ook zeer enthousiast over het originele SF-park. Het heeft enkele schoonheidsfoutjes, maar het park is gigantisch, het aanbod (zeker op vlak van coasters) quasi perfect en de sfeer zit er overal goed in. Overal in Texas viel het op hoe vriendelijk de mensen waren, en dat was hier geen uitzondering. Het park heeft zeker mijn hart gestolen, en dat heeft het toch gelijk met Fiesta Texas.



Het geweldige aan SFoT is dat er tussen die dertien achtbanen - toch geen klein getal - niet bepaald een slechte baan tussenzit. Twee van de coasters zijn gericht op kinderen, maar daar is niets mis mee. Vier coasters zijn rasechte toppers: Shockwave, Titan, New Texas Giant en uiteraard Mr. Freeze. Maar dan heb je nog thrill-subtoppers die ervoor zorgt dat iedereen aan zijn trekken komt (Joker & Batman), en een zeer ruim aanbod aan familiaal geschikte coasters waar iedereen van kan genieten. Ik zou het Belgische coasteraanbod in zijn geheel zonder nadenken omruilen voor dat van Six Flags over Texas.





Het was onze laatste dag in Texas. Ik had het nooit verwacht, maar van alle staten die ik al bezocht is het mijn favoriet geworden. Ik heb er twee dingen geleerd die ik nooit zal vergeten: het eerste is dat het slechte imago van Six Flags niet uit Texas komt, en het tweede is dat ik hier zo snel mogelijk nog eens heen wil. Bedankt voor het lezen!